μια ιστορία για: πολλές ιστορίες.

http://www.youtube.com/watch?v=5YXVMCHG-Nk

Θυμάμαι ότι τη μέρα που σε είδα για τελευταία φορά ήσουν λυπημένη…

Αυτό που θυμάμαι από σένα ήταν ότι με τρόμαζες στο τέλος κι εγώ δεν ήθελα να σε φοβάμαι…

Τη τελευταία φορά που είδα το «φαινόμενο» της ζωής μου να κλαίει ήταν γιατί έφυγες…

Θυμάμαι ότι εκείνη δάκρυζε με το «να δεχτώ ότι δεν είσαι»…

 

  Είναι πολλές οι ιστορίες. Κάθε ένας έχει αμέτρητες ιστορίες, σκληρές στιγμές, πρόωρους και απρόσμενους θανάτους, ανθρώπους που δεν τους άξιζε αυτό το τέλος, δεν τους άξιζε αυτή η ταλαιπωρία αλλά άντεξαν ως το τέλος σαν ήρωες. Παιδιά που χάσαν τους γονείς τους, μανάδες που χάσαν τους παιδιά τους, σύντροφοι που χάσαν το άλλο τους μισό, φίλοι που χάσαν τον δεύτερο εαυτό τους. Πάνω απ’ όλα άνθρωποι που χάσαν ανθρώπους που αγαπούσαν και τους αγαπούσαν. Κι είναι δύσκολο να χάνεις για πάντα αυτό που αγαπάς…αλλά έτσι είναι η ζωή. Μοιάζει με την πιο κλισέ φράση που μπορείς να ακούσεις για έναν θάνατο αλλά όντως έτσι είναι η ζωή. Φυλάει τις χειρότερες εκπλήξεις «για τους καλούς ανθρώπους» (έτσι δε λένε για παρηγοριά;), τους δικούς μας ανθρώπους. Όμως έτσι τα φέρνει η ζωή που όλα κυλάνε και γιατρεύονται απ’ το χρόνο. Το μόνο που μένει είναι σημάδια.

  

  Σημάδια στο χώμα που θάφτηκαν μέσα. Σημάδια στο σώμα τους από τις επεμβάσεις και τα χημικά και τις ραδιενέργειες. Σημάδια απ’ την απώλεια στην καρδιά αυτών που μένουν. Σημάδια στην ψυχή αυτών που τους φρόντιζαν στο τέλος…Θέλει πολύ ψυχή για να κρατάς το χέρι μιας σκιάς, ξέρεις.

  

  Τη στιγμή που βιώνουμε το τέλος των δικών μας ανθρώπων, δίνουμε όλη μας την ψυχή. Όταν όμως δίνουμε το χέρι σε μια σκιά, δίνουμε κάτι παραπάνω απ’ την ψυχή μας…Πονάει να βλέπει κανείς τη χημειοθεραπεία του γονιού του, σφαδάζει να βλέπει να ξυρίζουν τα μαλλάκια του μωρού του (είτε είναι βρέφος είτε ενήλικος, πάντα το μωρό του θα μένει), λυγίζει όταν του ανακοινώνουν “μετάσταση”, φοβάται για το πόσο πονάει ο δικός του άνθρωπος, κλαίει γιατί ξέρει ότι θα φύγει κάποιος για πάντα. Αυτές είναι οι μεγάλες στιγμές του ανθρώπου, αυτές που πηγάζουν απ’ την απώλεια. Ο άνθρωπος αρνείται τη φύση του, το θάνατο, τη φυσική ροή των πραγμάτων, θέλει κι άλλο χρόνο κι άλλες στιγμές κι άλλες ευκαιρίες και τελικά δίνει κάτι παραπάνω απ’ την ψυχή του για να το πετύχει. Κι είναι ήρωας γιατί έχει δώσει τα πάντα και μένει και κυνηγά το ακατόρθωτο μέχρι το τέλος.

  

  Και τελικά έχουμε δυο ειδών ήρωες, νεκρούς και ζωντανούς. Κι ανάμεσα αληθινές στιγμές και αληθινά συναισθήματα. Κι όλα αυτά γίνονται αναμνήσεις και ιστορίες που κρατάμε βαθιά μέσα σαν τον πιο σπάνιο θησαυρό. “People change and go away, but memories don’t” λέει κάποιος. Κι η πιο θλιμμένη παγκόσμια ημέρα, αυτή κατά του καρκίνου στις 4/2, μας κάνει να θυμόμαστε τους θησαυρούς που έχουμε μέσα μας.

  

  Είμαι η Νεφέλη∙ θα με βρείτε να περιπλανιέμαι στους δρόμους μ’ ένα κόκκινο παλτό και να τυχαίνει να γνωρίζω πολλές ιστορίες σχετικά με την πιο θλιμμένη παγκόσμια ημέρα. Μέχρι το επόμενο «γι’ αυτά τα λίγα και απλά πράγματα να πολεμάτε».