Ο κύριος με το χαμόγελο και την κιθάρα

   Όταν ήμουν μικρή, πηγαίναμε για φαγητό σε μια ταβέρνα στον Καρέα, στους πρόποδες του Υμηττού. Ζεστά μεσημέρια με καρπούζι και γλυκά βράδια, περιμένοντας με ανυπομονησία το επιδόρπιο παγωτό για να γίνω πάλι ευτυχισμένη.

  

  Σχεδόν κάθε φορά, από το πουθενά εμφανιζόταν ένας μουσικός. Ένας κύριος από την Αφρική, γύρω στα σαράντα, με μια κιθάρα και ένα πλατύ χαμόγελο. Τραγουδούσε, σε άπταιστα ελληνικά, τραγούδια για θάλασσες και γαλάζια μάτια περνώντας από τραπέζι σε τραπέζι. Μετέφερε τόση ζεστασιά… Πάντα με έκανε χαρούμενη. Έτσι, κάθε καλοκαίρι είχα ένα γλυκό μα και συνάμα περίεργο συναίσθημα ασφάλειας: ‘’ Τι καλά! Είναι ακόμα εδώ. Δεν έχουν αλλάξει και πολλά τελικά από τότε που ήμουν έξι χρονών…’’ Πιο μικρή φανταζόμουν πως θα ήταν ωραία αν είχα το θάρρος να τραγουδήσω και εγώ μαζί του. Σαν τις ελληνικές ταινίες, να γίνει η ταβέρνα μιούζικαλ. Ποτέ δεν το έκανα φυσικά.

  

  Χθες, καθώς ανέβαινα στο λεωφορείο, τον είδα. Δεν τον γνώρισα κατευθείαν. Όπως και να ‘χει, κάθισα δίπλα του (ενώ υπήρχαν τόσες θέσεις), ίσως για τη ζεστασιά που όπως είπα αποπνέει. Γύρισα, τον κοίταξα. Ο Τζίμινι Κρίκετ μου, μου ψιθύρισε: ‘’Δεν τραγούδησες που δεν τραγούδησες ποτέ, τουλάχιστον μίλα του!!’’ Του μίλησα. ‘’Είστε μουσικός στον Καρέα;’’ Ήταν. Μου είπε ότι και άλλες κοπέλες, που τον ξέρουν από μικρές, τον αναγνωρίζουν και του μιλάνε. Χαμογελούσε όπως πάντα. Μίλησε για τη δουλειά που έχει κόψει, για τον ανόρεχτο κόσμο, για τη δεύτερη δουλειά του στα Πατήσια, για το ότι ήθελε να μάθει πολύ καλά ελληνικά για να τραγουδάει όμορφα. ‘’ Ξέρω πότε ο κόσμος είναι ενθουσιασμένος, κουρασμένος, ή πότε έχει έρθει σε κέφι, το καταλαβαίνω’’. Μου μιλούσε στον πληθυντικό! Πολύ αστείο να σου μιλάει έτσι ένα παιδικό σου είδωλο!!

  

  Είναι από το Μπουρούντι, μια μικρή χώρα. ‘’Κοντά στη λίμνη Ταγκανίκα!’’ Τα βιβλία της Γεωγραφίας ζωντάνεψαν μπροστά μου. ‘’Δεν ξέρω τι ξέρεις για την Αφρική….’’ Και άρχισε να μου διηγείται.

  ‘’

  Εκεί οι άνθρωποι δεν κυνηγάνε το χρόνο..."

Ένιωσα άσχημα, γιατί πριν λίγο είχε χτυπήσει το κινητό μου και είχα πει γρήγορα γρήγορα "θα είμαι εκεί σε πέντε λεπτά!!΄΄

"...Δεν υπάρχει υπερκατανάλωση και οι άνθρωποι ζουν πιο ήρεμα… Βέβαια σιγά σιγά θα γίνουν όπως εμείς εδώ…’’

  

  Όλη του η οικογένεια είναι στο Μπουρούντι και τους έχει επισκεφθεί αρκετές φορές. Τον ρώτησα ‘’πώς και στην Ελλάδα;’’. ‘’Αυτό είναι μεγάλη ιστορία’’ , μου είπε. Ήμουν σίγουρη πριν καν ρωτήσω. Τι σου είναι η ζωή…

  

  Εννοείται πως πολλά μπορεί να πει κανείς για την Αφρική. Πώς να υπερκαταναλώνουν , αφού σε κάποια μέρη δεν έχουν ούτε καν νερό να πιουν; Όμως εδώ παρουσιάζω μόνο ό,τι μου είπε ο κύριος που ούτε το όνομά του δε ρώτησα. Ο κύριος με το χαμόγελο και την κιθάρα λοιπόν.

                                                                                                      

  

                         

                                                                                                                                     leigh cheri