Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Για αυτούς που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο

  «Νιώθω ότι δεν κάνω τίποτα στη ζωή μου»… Θυμάσαι αυτά τα λόγια; Εσύ μου τα είπες… Ένιωθες πως έχασες τον εαυτό σου κάπου ανάμεσα στα βιβλία και τους καφέδες. Πώς να μη τον χάσεις άλλωστε… Κάθε μέρα τρέχεις με το μετρό και τα λεωφορεία. Τρέχεις για να προλάβεις τη σχολή σου, τους φίλους σου, την οικογένειά σου. Θυμάσαι όμως τι απάντηση σου έδωσα;


  Ναι, μάλλον θα πρέπει να διαβάζεις λίγο, μόνο και μόνο για να μη πάει χαμένη η προσπάθεια που έκανες τόσο καιρό. Ναι, σίγουρα θα πρέπει να βρίσκεις χρόνο για τους φίλους σου και την οικογένειά σου. Δεν μπορείς να παρατήσεις ότι πιο σημαντικό σε αυτή τη ζωή… Και ναι, για όλα αυτά θα χρειαστεί να θυσιάσεις χρόνο και σίγουρα δε θα σου φτάνει για να ασχοληθείς με άλλα πράγματα, τα πιο «ουσιαστικά» όπως μου είχες πει τότε, όσο θα ήθελες... Πλέον δεν προλαβαίνεις να πηγαίνεις για εθελοντισμό, δεν έχεις αρκετό χρόνο για να πας φάρμακα στο κοινωνικό φαρμακείο, μου είπες πως, τώρα πια, δεν προλαβαίνεις να αλλάξεις τον κόσμο. Μα, στην πραγματικότητα, αυτό στο είπαν εκείνοι. Εκείνοι σε έπεισαν. Εσύ έκανες μόνο ένα λάθος. Τους πίστεψες.



  Δεν είσαι υποχρεωμένη να κάνεις εθελοντισμό για να αλλάξεις τον κόσμο, δεν είναι μόνο τα «ουσιαστικά» αυτά πράγματα που έχουν αξία. Η αλλαγή θα έρθει στην καθημερινότητά σου και θα την φέρεις εσύ. Μπορεί εσύ να νιώθεις ένας απλός παρατηρητής στη ζωή σου, πως δεν ασχολείσαι με τίποτα το πραγματικά σημαντικό, αλλά τα πιο μικρά πράγματα που εσύ παραβλέπεις έχουν τεράστια σημασία... Έχεις ήδη αλλάξει τον κόσμο, ακόμα και αν εσύ, μέσα στην εφηβική σου αφέλεια και το επαναστατικό σου όραμα, δεν το έχεις καταλάβει.

  Τον άλλαξες μια φορά όταν μίλησες στον κύριο που περίμενε μαζί σου στην στάση, τον αλλάζεις κάθε φορά που κρατάς το λεωφορείο για κάποιον άλλο, τον αλλάζεις κάθε φορά που χαμογελάς και κάνεις κάποιον να σου ανταποδώσει το χαμόγελο...! Δεν χρειάζεται καν να ασχοληθείς με την πολιτική για να φέρεις την αλλαγή που κάθε βράδυ ονειρεύεσαι, όχι... Η πολιτική είναι απλά μια κοινωνική πράξη μεγάλης κλίμακας. Μπορείς το ίδιο εύκολα να αλλάξεις τον κόσμο και μόνη σου, κάθε φορά που βγαίνεις στον δρόμο, με κάθε σου καλή πράξη, όσο μικρή και αν φαντάζει… 

  Η χαρά, το γέλιο και η αλλαγή είναι μεταδοτικά…! Από ένα χαμόγελο που θα χαρίσεις γενναιόδωρα και χωρίς λόγο σε κάποιον άγνωστο περαστικό, μέχρι ένα κεφάτο "καλημέρα" που θα πεις. Όλα αυτά μπορούν να αλλάξουν τη μέρα ενός ανθρώπου. Έχεις τη δύναμη τα την κάνεις πιο όμορφη, εκμεταλλεύσου την! Χαμογέλασέ τους και θα χαμογελάσουν και αυτοί την επόμενη φορά που θα αντικρίσουν κάποιον άγνωστο. Μοίρασε "καλημέρες", όσες περισσότερες μπορείς. Για εσένα μπορεί να μην έχουν αξία, αλλά για κάποιον άλλο ένα χαρούμενο πρόσωπο μπορεί να σημαίνει τα πάντα…



  Τι; Όλα αυτά σου φαίνονται μικροπράγματα; Και λοιπόν; Ποιος σου είπε πως αυτό τα κάνει λιγότερο σημαντικά; Ποιος σε έπεισε για αυτό; Εσύ; Δε σου λέω να περιοριστείς σε αυτά, κάθε άλλο...! Σου λέω μόνο ότι σε αυτά μπορείς να βρεις ελπίδα. Και το σημαντικότερο, μπορείς να μεταφέρεις αυτή την ελπίδα στους άλλους...! Έρχεσαι ένα βήμα πιο κοντά στην ευτυχία. Τη δικιά σου, αλλά και αυτή που χαρίζεις στους άλλους, σε όλους εμάς…



  Μου είχες πει πως δεν κάνεις τίποτα το σημαντικό στη ζωή σου… Εγώ σου λέω πως μοιράζεις ευτυχία σε όσους είναι γύρω σου… Λίγο το έχεις αυτό;
  Και αν σου χαμογελάσει κάποιος στον δρόμο, χαιρέτησέ τον, μπορεί να είμαι εγώ… Αλλά το θέμα είσαι εσύ. Εσύ, θα χαμογελάς στους αγνώστους πιο συχνά;; 

                                                                                                                           Η γάτα του Schrodinger

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

της λήθης το πηγάδι

·         λήθη   <   αρχαία ελληνική   λήθη   <   λήθω ουσιαστικό,  θηλυκό Ορισμός : η  λησμονιά , το σβήσιμο από τη μνήμη, το να μη θυμάσαι πια                  η  λησμονιά , η κατάσταση κατά την οποία δεν σε θυμάται κανείς ·         Συγγενικές λέξεις: λάθος, λαθραίος, αλήθεια       Άραγε πόσα άτομα αναγκάστηκες να ξεχάσεις και να αφήσεις πίσω και πόσα ακόμα θα υπάρξουν στη ζωή σου; Κάποια από αυτά τα επέλεξες εσύ, κάποια λαθραία εισέβαλαν στη ζωή σου, μα όλα κατέληξαν να σου είναι απαραίτητα. Και όμως ήρθε η μέρα που τα άτομα αυτά σε πρόδωσαν, σε πλήγωσαν, σε απέρριψαν. Ήταν λάθος σου που τους επέτρεψες να γίνουν αναπόσπαστο κομμάτι σου; Δεν έχει σημασία πια. Το μόνο που προσπαθείς μανιωδώς είναι να απαλλαγείς από το αίσθημα του θυμού, την απώλειας, της απόγνωση...

Όλα μου τα'μαθες μα ξέχασες ένα πράγμα.

      Είμαστε τελικά πολύ περίεργα όντα εμείς οι άνθρωποι. Μπερδεύουμε την απλή ύπαρξη με την πραγματική ζωή και επιτρέπουμε να χαθεί πολύτιμος χρόνος βυθισμένοι στα προβλήματα και στο εγώ μας. Ενώ λοιπόν βρισκόμαστε παγιδευμένοι στη δίνη των ανεξέλεγκτων ρυθμών της εποχής που-αν μη τι άλλο- μας επιβάλλει να θεριεύουμε τη ματαιοδοξία και τη φιλαυτία μας, κάπου εκεί στο βάθος υπάρχει μια διέξοδος απ´όλα αυτά, η οποία ακούει στο όνομα αγάπη. Φαντάζει όντως πολύ ουτοπικό και ρομαντικό μέχρι τη στιγμή που έρχεται η σειρά σου να το βιώσεις.      Υπήρχαν πάντοτε δύο είδη του  « σ´αγαπώ »  που κατέκρινα: αυτά που δεν εκφράστηκαν ποτέ και εκείνα που συνηθίζουν πλέον να ξεστομίζουν οι άνθρωποι με την πρώτη ευκαιρία βιαστικά και επιπόλαια στους άλλους. Γενικότερα, η σχέση μου με την αγάπη υπήρξε  « περίεργη »  κατά το παρελθόν, καθώς σπάνια εξέφραζα λόγια αγάπης πολλώ δε μάλλον το  « σ´αγαπώ μου » . Αυτή η αντιμετώπιση ίσως και να...

Γιατί πονάει τόσο η αγάπη;

«Γιατί πονάει τόσο η αγάπη;»… Θυμάσαι τότε που με ρώτησες; Είχα σαστίσει. Ήθελα να σε πάρω αγκαλιά και να σου φωνάξω πως δεν πονάει, πως ότι πονάει δεν είναι αγάπη και πως όλα θα πάνε καλά. Αλλά δεν το έκανα, ήξερα πως θα έλεγα ψέματα. Ναι, η αγάπη πονάει… Με τον δικό της τρόπο. Είναι ένας πόνος γλυκός, ζεστός, ίσως ακόμα και δίκαιος. Είναι ένας πόνος που θυμίζει εσένα και αυτό είναι που τον κάνει τόσο άσχημο. Με μία τόσο απλή ερώτηση με έριξες σε σκέψεις. «Γιατί δεν είναι εύκολη». Τι άλλο να σου έλεγα; Είναι το μόνο που ξέρω για την αγάπη και το έμαθα με τον δύσκολο τρόπο, όπως όλοι μας. Αν ήταν κάτι το εύκολο, η αγάπη, δε θα είχε τόση αξία, θα την βαριόμασταν γρήγορα. Αν ήταν τόσο εύκολο το να αγαπήσεις και να αγαπηθείς θα ήταν όλα όμορφα και ρόδινα, τόσο που θα χάναμε την όρεξη να την κυνηγήσουμε. Πονάει, λοιπόν, για να σου δείξει την αξία της, εκεί κατέληξα. Δύο τρόπους έχει για να μιλήσει η αγάπη. Τον έναν μπορείς να τον πεις και έρωτα… Αυτό το συναίσθημα που σε κάνε...