Εσύ, ναι, εσύ που διαβάζεις αυτές εδώ τις λέξεις… Γιατί με διαβάζεις; Ξέρεις; Πολύ αμφιβάλλω φίλε μου… Γιατί διαβάζεις εμένα και δεν πας να κάνεις κάτι πιο εποικοδομητικό; Κάτι πιο εφάμιλλο στις κοινωνικές αξίες του κόσμου που γεννήθηκες; Δεν πας να διαβάσεις κανένα μάθημα να γίνεις χρήσιμος επαγγελματίας, ταγμένος στο σύστημα που ζούμε; Δεν έχεις βάλει στο πρόγραμμα σου ότι την τάδε ώρα θα διαβάσεις κείμενο στους κομπάρσους; Τι σκουπίδι είσαι εσύ… Και άμα είσαι πλήρως διαβασμένος έχοντας κάνει τις εργασίες σου και έχοντας αποστηθίσει τα σοφά λόγια των καθηγητών σου, γιατί δεν πας για κανένα καφεδάκι να αράξεις και να κάνεις check in ή να πας να βγάλεις πικούλα σε κλαμπάκι;
Γνωρίζω ότι ρωτάω υπερβολικά πράγματα, αλλά ξέρεις, με απασχολούν βαθιά όλα αυτά… Γιατί ζηλεύω πολύ αυτούς τους ανθρώπους, που βρίσκουν αξία στην παθητική ενσωμάτωση στην κοινωνία, που παίρνουν χαρά από την γνωστοποίηση της γαμ**ης ζωής τους σε κάθε καρυδιάς καρύδι, που δεν αναρωτιούνται γιατί τα κάνουν όλα αυτά και απλά παίζουν παθητικά με τους κανόνες ζωής που τους έχουν επιβληθεί…Τους ζηλεύω πολύ ρε γαμώτο γιατί περνούν καλά. Δεν τους ενδιαφέρει το άδικο, γιατί έχουν αποδεχτεί την a priori ύπαρξή του και ζουν χαρούμενα μαζοποιημένοι αφήνοντας τελικά ‘’διαδόχους’’, πλήρως προετοιμασμένους να εξασφαλίσουν όλους αυτούς τους απαράβατους κανόνες του παιχνιδιού.
Γιατί να μη τα γουστάρω όλα αυτά και να κάθομαι να εκφράζω τις σκέψεις μου βραδιάτικα; Ξέρεις, ώρες ώρες νιώθω ότι με έχουν βάλει μέσα σε ένα αόρατο τετράγωνο που προσπαθεί τόσο επίμονα να μη συνειδητοποιήσω την ύπαρξή του. Θέλω να πηδήξω έξω απ’ αυτό, πιο ελαφρύς και πιο ελεύθερος, χωρίς τις διάφορες επιταγές της κοινωνίας. Θέλω να μην με ενδιαφέρει τι ώρα θα ξυπνήσω, ούτε το είδος πτυχίου που θα καταρτήσω, ούτε το αν έχω σχολή την επόμενη μέρα. Ξέρεις αυτή η λέξη ‘’πρόγραμμα’’ θα έπρεπε με κάποιο μαγικό τρόπο να μην υπήρχε στα λεξικά μας. Ποιος έχει συνειδητοποιήσει ότι εμμέσως μας επιβάλλεται ακόμα και το πότε θα κάνουμε διακοπές, ακόμα και το πότε θα έχουμε την λαχτάρα να μορφωθούμε, ακόμα και το πότε θα κάνουμε οικογένεια, πότε θα βρούμε τον πρώτο ερωτικό μας σύντροφο…
Και πού να καταλήξει κανείς τελικά; Στο ότι η ζωή δεν έχει κανένα σκοπό; Στο ότι οι πράξεις μας ετεροκαθορίζονται και λόγω έλλειψης αυθορμητισμού χάνουν το νόημα τους; Η καλύτερη επιλογή για μένα είναι να πάτε να βγάλατε καμιά πικούλα σε κλαμπ. Διαφορετικά, αν ανήκετε στη δική μου κοσμοθεωρία, θα έλεγα να μην το βάλουμε κάτω. Να παίξουμε με όλους αυτούς τους κανόνες που μας επιβάλλονται, όσο δεν έχουμε τη ρεαλιστική ευκαιρία να τους αλλάξουμε. Και αυτό για να έχουμε τη δυνατότητα να είμαστε εκεί σε καταπληκτικές ευκαιρίες στιγμών ζωής που θα εμφανιστούν. Να μπορούμε να τις αδράξουμε, να πάρουμε μια βαλίτσα και να φύγουμε έτσι απλά για ένα ταξίδι, να κλάψουμε, να δούμε ειλικρινή και πηγαία χαμόγελα στην παρέα μας, να βλέπουμε ανθρώπους να μας δωρίζονται, να κάνουμε το καταχείμωνο καλοκαίρι, να βρούμε και καμιά ευκαιρία για μόρφωση και όχι κατάρτηση, να βρίσκουμε ποίηση σε κάθε τι που μας περιβάλλει και να ζήσουμε έναν άρρωστα υπερβατικό έρωτα….
δικηγορακος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου