Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μια ιστορία: για το Soho





  Μία γνωστή-«άγνωστη» αυτού του blog με ρώτησε ποιανού ήταν η φωτογραφία που ανέβασα στο προηγούμενο άρθρο μου∙ η φωτογραφία με το όνομα Stephen Brecht, Bride and Groom, New York  ανήκει στον Arthur Tress. Διακεκριμένος φωτογράφος, σουρεαλιστής, με πολύ γνωστά portofolios αλλά και μεμονωμένες φωτογραφίες, ένας «ποιητής των καιρών» κατά τους New York Times. Ο κύριος Τress όμως, δεν έχει να επιδείξει μόνο αυτό…έχει αποδείξει έμπρακτα μέσα απ’ τη ζωή του και την δουλειά του ότι είναι ακτιβιστής υπέρ του περιβάλλοντος και της lgbt κοινότητας, ένας πραγματικός ουμανιστής.

  Πώς όμως συνδέεται ένας ακτιβιστής φωτογράφος με ένα άρθρο για το
AIDS κι όλα αυτά με το Soho θα αναρωτιέται κανείς...

 

   Η απάντηση είναι απλή…Ο κύριος Tress είναι ένας ακόμα ομοφυλόφιλος, ένας ακόμα διαβάτης αυτού του κόσμου που υπερηφανεύεται για το «κόκκινο παλτό» του, ο οποίος έχει αφιερώσει μεγάλο μέρος της δουλείας του (συγκεκριμένα το τελευταίο του portofolio εν ονόματι hospital constructions) στο AIDS. Η ομοφυλοφιλία ανδρών και το AIDS αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία, μιας και οι πρακτικές που ακολουθούν κατά τη σεξουαλική επαφή οι gay ενέχουν μεγάλο κίνδυνο για τη μετάδοση του ιού HIV που ευθύνεται για το AIDS. Αυτό βέβαια, αν και αποτελεί αλήθεια, δεν είναι η μόνη. Η βαρύτητα για τη μετάδοση του ιού δεν πρέπει να δοθεί στη σεξουαλική προτίμηση αλλά στην πρακτική. Όσες ακριβώς πιθανότητες έχει ένα ομοφυλοφιλικό ζευγάρι να «ανταλλάξει» τον ιό, τόσες έχει κι ένα ετεροφυλοφιλικό ζευγάρι που χρησιμοποιεί τις ίδιες πρακτικές (πρωκτικό sex). Αυτή η αλήθεια όμως φαίνεται να μην έχει μεγάλη απήχηση στην κοινωνία…Είναι προτιμότερο να φανταζόμαστε ότι υπάρχει ένας αποδιοπομπαίος τράγος που «φταίει γιατί με τις χυδαίες πρακτικές του μολύνει τον κόσμο» παρά ότι κι εμείς οι ίδιοι(οι ετεροφυλόφιλοι) μπορεί να προσβληθούμε αν δεν είμαστε αρκετά προσεκτικοί.
  
  Ως αποδιοπομπαίος τράγος δεν λειτουργούν μόνο οι gay για τη κοινωνία μας αλλά και οι λεσβίες, οι αμφιφυλόφιλοι και οι διεμφυλικοί, με μία λέξη η lgbt κοινότητα. Η διαφορετικότητα τους αποτελεί, πέρα από κόκκινο παλτό, κάτι πολύ χειρότερο, ένα κόκκινο πανί. Ο «πόλεμος» εις βάρος τους, οι διακρίσεις, τα υβριστικά-σεξιστικά σχόλια, η κατακραυγή με κάθε οπτικοακουστικό ή γραπτό μέσο αλλά κυρίως αυτή που υφίστανται σε καθημερινή βάση κατά τη διάρκεια της μέρας τους είναι πραγματικότητα. Δυστυχώς για πολλούς όμως,αυτή η συμπεριφορά δε τους διαλύει, δε τους πτοεί αλλά τους κάνει ακόμα πιο ισχυρούς. Μόλις πριν δυο χρόνια το Συμβούλιο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ πέρασε το πρώτο ψήφισμα για την αναγνώριση των δικαιωμάτων της LGBT κοινότητας καθιστώντας παραβατική συμπεριφορά τα εγκλήματα μίσους, την ποινικοποίηση της ομοφυλοφιλικότητας και τις διακρίσεις που βασίζονται στη σεξουαλική προτίμηση.
  
  Αιώνες μετά την επιβεβαιωμένη ύπαρξη των ομοφυλόφιλων (όχι μόνο στην Αρχαία Ελλάδα αλλά και στην αρχαία Ρώμη, το Κονγκό, την Ινδία, την Περσία, το Λεσόθο και αλλού), έχοντας ξεπεράσει σε ένα βαθμό τις προκαταλήψεις που γέννησε ο Μεσαίωνας και οι απολυταρχικές αξίες του, η κοινωνία κάνει βήματα θετικά. Όμως δεν αρκεί να θέσει  η κοινωνία ένα νομικό πλαίσιο…ή μάλλον δεν αρκεί μόνο αυτό! Χρειάζεται ν’ αλλάξουν συνειδήσεις, γνώμες, απόψεις, κατεστημένα. Τότε μόνο η LGBT κοινότητα θα αρχίσει να απολαμβάνει την ισότητα. Μέχρι τη στιγμή που ένας απλός άνθρωπος, χωρίς μεγάλη μόρφωση και κουλτούρα, θα μπορεί να κάνει τη βόλτα του στο Soho του Λονδίνου (την πρωτεύουσα της LGBT κοινότητας στο Ηνωμένο Βασίλειο και μία απ’ τις μεγαλύτερες έδρες έκφρασης της αντίστοιχης διεθνούς κοινότητας), η κοινωνία θα έχει ακόμα να κάνει κι άλλα βήματα.

  Κι αν πιστεύεις ότι είναι τόσο διαφορετικοί από εσένα σκέψου ένα πράγμα…τους συνδέει η Αγάπη. Εσένα τι σε συνδέει με το σύντροφό σου, τους γονείς σου, τους φίλους σου; Η απάντηση δίνει το συνδετικό κρίκο για να φέρουμε κοντά δυο πόλους της κοινωνίας, για να γεφυρώσουμε αγεφύρωτα ως σήμερα χ
άσματα.

  Καλώς ήρθατε στον κόσμο μου∙ είμαι η Νεφέλη και θα με βρείτε να περιπλανιέμαι μ΄ ένα κόκκινο παλτό και να πιστεύω ακράδαντα στη δύναμη της αγάπης.  Μέχρι την επόμενη φορά «γι’ αυτά τα λίγα κι απλά πράγματα να πολεμάτε». 



Υ.Γ: και για όσους δεν έχουν διαβάσει το προηγούμενο άρθρο της νεφέλης ή απλά δεν θυμούνται τη φωτογραφία...
http://komparsoioe.blogspot.gr/2013/10/aids.html

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

της λήθης το πηγάδι

·         λήθη   <   αρχαία ελληνική   λήθη   <   λήθω ουσιαστικό,  θηλυκό Ορισμός : η  λησμονιά , το σβήσιμο από τη μνήμη, το να μη θυμάσαι πια                  η  λησμονιά , η κατάσταση κατά την οποία δεν σε θυμάται κανείς ·         Συγγενικές λέξεις: λάθος, λαθραίος, αλήθεια       Άραγε πόσα άτομα αναγκάστηκες να ξεχάσεις και να αφήσεις πίσω και πόσα ακόμα θα υπάρξουν στη ζωή σου; Κάποια από αυτά τα επέλεξες εσύ, κάποια λαθραία εισέβαλαν στη ζωή σου, μα όλα κατέληξαν να σου είναι απαραίτητα. Και όμως ήρθε η μέρα που τα άτομα αυτά σε πρόδωσαν, σε πλήγωσαν, σε απέρριψαν. Ήταν λάθος σου που τους επέτρεψες να γίνουν αναπόσπαστο κομμάτι σου; Δεν έχει σημασία πια. Το μόνο που προσπαθείς μανιωδώς είναι να απαλλαγείς από το αίσθημα του θυμού, την απώλειας, της απόγνωση...

Όλα μου τα'μαθες μα ξέχασες ένα πράγμα.

      Είμαστε τελικά πολύ περίεργα όντα εμείς οι άνθρωποι. Μπερδεύουμε την απλή ύπαρξη με την πραγματική ζωή και επιτρέπουμε να χαθεί πολύτιμος χρόνος βυθισμένοι στα προβλήματα και στο εγώ μας. Ενώ λοιπόν βρισκόμαστε παγιδευμένοι στη δίνη των ανεξέλεγκτων ρυθμών της εποχής που-αν μη τι άλλο- μας επιβάλλει να θεριεύουμε τη ματαιοδοξία και τη φιλαυτία μας, κάπου εκεί στο βάθος υπάρχει μια διέξοδος απ´όλα αυτά, η οποία ακούει στο όνομα αγάπη. Φαντάζει όντως πολύ ουτοπικό και ρομαντικό μέχρι τη στιγμή που έρχεται η σειρά σου να το βιώσεις.      Υπήρχαν πάντοτε δύο είδη του  « σ´αγαπώ »  που κατέκρινα: αυτά που δεν εκφράστηκαν ποτέ και εκείνα που συνηθίζουν πλέον να ξεστομίζουν οι άνθρωποι με την πρώτη ευκαιρία βιαστικά και επιπόλαια στους άλλους. Γενικότερα, η σχέση μου με την αγάπη υπήρξε  « περίεργη »  κατά το παρελθόν, καθώς σπάνια εξέφραζα λόγια αγάπης πολλώ δε μάλλον το  « σ´αγαπώ μου » . Αυτή η αντιμετώπιση ίσως και να...

Γιατί πονάει τόσο η αγάπη;

«Γιατί πονάει τόσο η αγάπη;»… Θυμάσαι τότε που με ρώτησες; Είχα σαστίσει. Ήθελα να σε πάρω αγκαλιά και να σου φωνάξω πως δεν πονάει, πως ότι πονάει δεν είναι αγάπη και πως όλα θα πάνε καλά. Αλλά δεν το έκανα, ήξερα πως θα έλεγα ψέματα. Ναι, η αγάπη πονάει… Με τον δικό της τρόπο. Είναι ένας πόνος γλυκός, ζεστός, ίσως ακόμα και δίκαιος. Είναι ένας πόνος που θυμίζει εσένα και αυτό είναι που τον κάνει τόσο άσχημο. Με μία τόσο απλή ερώτηση με έριξες σε σκέψεις. «Γιατί δεν είναι εύκολη». Τι άλλο να σου έλεγα; Είναι το μόνο που ξέρω για την αγάπη και το έμαθα με τον δύσκολο τρόπο, όπως όλοι μας. Αν ήταν κάτι το εύκολο, η αγάπη, δε θα είχε τόση αξία, θα την βαριόμασταν γρήγορα. Αν ήταν τόσο εύκολο το να αγαπήσεις και να αγαπηθείς θα ήταν όλα όμορφα και ρόδινα, τόσο που θα χάναμε την όρεξη να την κυνηγήσουμε. Πονάει, λοιπόν, για να σου δείξει την αξία της, εκεί κατέληξα. Δύο τρόπους έχει για να μιλήσει η αγάπη. Τον έναν μπορείς να τον πεις και έρωτα… Αυτό το συναίσθημα που σε κάνε...