Περιφρονημένη Ποίηση......

  

  
  Φεβρουάριος 2000 και κάτι. Καμιά 20αριά επί πτυχίω φοιτητές του τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών περιμένουν "αγουροξυπνημένοι"  τον επιφανή και αξιοσέβαστο καθηγητή τους (γνωστό "λεξικάνθρωπο", τότε ταπεινό πρόεδρο του τμήματος, λίγο αργότερα "τιμημένη" κεφαλή ολόκληρου του Πανεπιστημίου), να τους γνωστοποιήσει το θέμα της πτυχιακής τους εργασίας. Ο "μέγας δάσκαλος" φτάνει, οι φοιτητές ενημερώνονται για το θέμα, η βιβλιογραφία μοιράζεται. Σύμφωνα με τις οδηγίες, θα έπρεπε να μελετηθούν γλωσσολογικά 3 ποιητικές συλλογές ενός Νεοέλληνα ποιητή, τον οποίο οι εκκολαπτόμενοι φιλόλογοι θα έπρεπε να επιλέξουν από έναν ήδη προκαθορισμένο κατάλογο.

  "Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, σας εύχομαι επιτυχία στο δημιουργικό πόνημά σας! Εγώ και οι βοηθοί μου (φυσικά εννοούσε τους βοηθούς του και μόνο!) θα είμαστε στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε διευκρινιστική ερώτηση", είπε ο δάσκαλος, χαιρετώντας την ομήγυρη και κάνοντας να φύγει.

  Λίγο πριν προλάβει να γυρίσει την πλάτη του και να κατευθυνθεί προς την έξοδο, μια νεαρή φοιτήτρια σηκώνει δειλά το χέρι της.

•    "Κύριε καθηγητά, να σας κάνω μια ερώτηση; Θα μπορούσαμε να μελετήσουμε και ποιητή εκτός λίστας;"
•    "Ποιον έχετε να προτείνετε, δεσποινίς;", της απαντά.
•    " Έχω στο νου μου τον Καββαδία", λέει εκείνη.
•    "Ας σοβαρευτούμε, δεσποινίς, ο Καββαδίας δεν είναι ποιητής".

  Ναι, σωστά διαβάσατε. Μη γουρλώνετε τα μάτια σας!! Για τον μεγάλο, πανεπιστημιακό δάσκαλο, ο Καββαδίας δεν είναι ποιητής (....μεταξύ μας, τώρα, μεγάλη του σκασίλα του Καββαδία) . Δεν ήταν, όμως, αυτό που με εξέπληξε. Εγώ προβληματίστηκα για το ποιος ή ποιοι καθορίζουν, τελικά, το τί είναι ποίηση και σε ποιο σύστημα την εντάσσουν.

  Τί συνιστά την ποίηση, αν όχι ο ερωτικός οίστρος που τη συλλαμβάνει και η οδύνη της ψυχής που τη γεννά; Ποίηση δεν είναι η "λαλιά" εμπειριών ζωής, η φωνή της αντίδρασης και του προβληματισμού, "ο καυγάς με τον  εαυτό μας", το "ντύμα" των έντονων συναισθημάτων μας, το αντάμωμα των ψυχών μας, το "τάξιμο" σε κόσμους καθαγιασμένους και ονειρικούς; Η ποίηση είναι ένα πράγμα ανάλαφρο, ιερό και φτερωτό, έλεγε ο "φίλος" μου ο Πλάτων.

  

  Με αυτή τη λογική, πεφωτισμένε δάσκαλε, για μένα ποιητές είναι ο Bob Dylan και ο Jim Morrison, o Καββαδίας και ο Αγγελάκας. Ναι, όλοι αυτοί! Μπορείτε να με αφορίσετε, αν θέλετε. Και για κάποιους ασυμβίβαστους, νεαρούς αγαπημένους μου, ποίηση είναι οι στίχοι της hip hop, που με τόσο πάθος ακούν, κατανοούν και κάνουν graffiti σε γκρίζους τοίχους.

  

  Έχετε ακούσει τέτοιους στίχους, μεγάλε δάσκαλε; Πιθανότατα όχι. Λογικό....εσείς είστε λάτρης της "πραγματικής" ποίησης.

                                                                                                     Α