Με το mute πατημένο.....

  Για τρία ολόκληρα χρόνια δεν άκουγα μουσική! Τι εννοώ......Όλο αυτό τον καιρό, η ψυχή μου δεν πόθησε και δεν αναζήτησε μια μελωδία, το κουμπί on/off του ραδιοφώνου δεν πατήθηκε ποτέ, τα cd ξεσκονίζονταν απλώς και τοποθετούνταν πίσω στη θήκη τους. Εν ολίγοις, ζούσα σε ένα περιβάλλον "μουγκό" και "κουφό".

  Για μένα, που η μάνα μου έλεγε πως χόρευα στην κοιλιά της στο άκουσμα της πρώτης νότας, αυτή η περίοδος ήταν ο μαύρος Μεσαίωνας της ζωής μου. Τον βασάνισα αρκετά τον εαυτό μου, αναζητώντας απάντηση, μόνο και μόνο, για να καταφέρω, τελικά, να αποδεχτώ τη μη αναστρέψιμη κατάστασή μου. Μέχρι τη στιγμή που ένας πολύ καλός μου φίλος, για χρόνια η φωνή της συνείδησής μου, έκανε τη διάγνωση. "Κάνεις λάθος! Δεν αποχωρίστηκες εσύ τη μουσική, μην κοροϊδεύεις τον εαυτό σου! Εκείνη σε εγκατέλειψε! Μπούκωσες την ψυχή σου με τα "απόνερα" όλων αυτών που σου έχουν συμβεί και η μουσική δεν άντεξε το σκοτάδι σου!" ΣΟΚ!!!! Ήταν δυνατόν; Ήταν ποτέ δυνατόν;

  Κι όμως, τελικά, ήταν δυνατόν..... Η μουσική μιλά μόνο στις ψυχές αυτών που θέλουν να "ψάχνονται", κι εγώ είχα από καιρό "βαλτώσει". Η μουσική συνταξιδεύει με το νου και την ψυχή ανθρώπων ασυμβίβαστων και ονειροπόλων, κι εγώ ήμουν πια μίζερη και κυνική. Η μουσική συντροφεύει αυτούς που θέλουν να τα ζουν και να τα αισθάνονται όλα μέχρι το "μεδούλι", κι εγώ είχα "μπλοκάρει" όλες τις συναισθηματικές μου αντιδράσεις.

  "Γιατρεύτηκα ποτέ, τελικά;;"......πιθανώς θα αναρωτιέστε. Αλήθεια, δεν ξέρω τι να απαντήσω. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι μια μέρα έβαλα στ' αυτιά μου ακουστικά......Από τότε μετράω,μέρα μέρα, το χρόνο της υγείας μου, κάπως σαν τους απεξαρτημένους. Και κάθε φορά που βλέπω στο δρόμο νέα παιδιά με ακουστικά στ' αυτιά, γελάω συνωμοτικά.....

 Υ.Γ. και έτσι κατάφερα να αντιμετωπίσω το ''mute'' που είχα επιβάλλει στον εαυτό μου......γι αυτό ανεβάστε το volume στη ζωή σας!!

                                                                                                           A