Το Μαγαζί των Θαυμάτων

   «Η Αθήνα μου αρέσει γιατί παραμένει ερωμένη και όχι σύζυγος» είχε πει πολύ σωστά πριν κανα χρόνο μια φίλη μου. Η Αθήνα ίσως είναι μία από τις λίγες πόλεις που όσο κι αν προσπαθεί κανείς, δεν τη βαριέται ποτέ. Ναι ξέρω μερικοί δεν αντέχουν τη «μοναξιά» που επικρατεί στα βόρεια και νότια προάστια, με τα κρύα μαγαζιά και τις τεράστιες, τρομακτικές λεωφόρους. Άλλοι πάλι βαριούνται το πολύβουο κέντρο με τον υπερβολικό κόσμο, όπου ο καθένας τρέχει προς την κατεύθυνση που νομίζει ότι πρέπει να ακολουθήσει για να φτάσει στον προορισμό του, μέσα στα νεύρα και το άγχος και τη βιασύνη.

   Η πραγματικότητα; Στο κέντρο της Αθήνας, αλλά και στα περίχωρα δεν υπάρχει συγκεκριμένος προορισμός, μονάχα ένα ατέλειωτο ταξίδι με πολλούς δρόμους, ανεξάντλητα σταυροδρόμια και μικρά δρομάκια ή λεωφόρους που αξίζει να ακολουθήσεις γιατί καταλήγουν πάντα σε κάτι διαφορετικό και απρόσμενο. Σε κάθε γωνιά αυτής της πόλης σε περιμένει μια έκπληξη και νιώθεις αυτή την ευτυχία της ανακάλυψης, τουλάχιστον όπως το βλέπω εγώ.

   Πώς μπορεί να νιώθω λοιπόν μακριά από την πόλη των θαυμάτων; Α ναι, παρέλειψα αυτή τη μικρή λεπτομέρεια. Σε αυτή την περίοδο της ζωής μου δε βρίσκομαι κοντά στο φυσικό μου χώρο, αλλά 746,3 χιλιόμετρα μακριά. Στην αρχή ένιωθα θύμα των πανελληνίων καθώς θεωρούσα αποτυχία την εισαγωγή μου στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης με έδρα την πόλη της Κομοτηνής. Μετά από τρεις ολόκληρες εβδομάδες εδώ μπορώ να πω πως η φοιτητική ζωή σε πόλη εκτός του τόπου μόνιμης κατοικίας είναι ένα μεγάλο βήμα για κάθε παιδί της ηλικίας μας. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι κάποιες φορές –ελάχιστες και συγκεκριμένες- νιώθω ξένη μέσα στον κόσμο των Κομοτηναίων, γιατί δεν βλέπω γνώριμες φυσιογνωμίες που καθένας κουβαλάει μια ιστορία που ξέρω και που λατρεύω να ακούω, ύστερα βλέπω τις δύο κολλητές μου που έχουν περάσει εδώ μαζί μου και μου περνάει αμέσως.

   Παρότι βρίσκομαι μακριά όμως έχω προλάβει να ξεψαχνίσω την πλειοψηφία των μαγαζιών του κέντρου και να μάθω «τι παίζει» στα πέριξ, στις περιοχές που κάποιοι θεωρούν ψόφιες. Είναι ώρα να μοιραστούμε τα μικρά θαύματα αυτής της πόλης, που αν και για κάποιους βρωμάει από παντού, στην πραγματικότητα έχει το καλύτερο και πιο ακριβό άρωμα κάθε άλλης πρωτεύουσας που περιμένει να το χρησιμοποιήσουμε. Γιατί άλλωστε, σε τι χρησιμεύει μια μεγάλη πόλη να έχει πειρασμούς, αν οι άνθρωποι δεν υποκύπτουν σ’ αυτούς;

                                                                                                                    The Stranger

Υ.Γ. 
     Οι πόρτες του μαγαζιού των θαυμάτων θα ανοιχτούν από τον stranger σύντομα στα νέα του άρθρα...
                                                             stay tuned