Όταν δεν ξέρεις το όνομά μου...

~~~~~~ Περασμένες τρεις και έρχεται η κλασσική αϋπνία-όρεξη για φιλοσοφία... Η στιγμή της ημέρας που παίρνονται οι μεγαλύτερες αποφάσεις μας. Άλλο που σπάνια υλοποιούνται...! Ε λοιπόν, το σημερινό θέμα της ενδοσκόπησής μου ήταν η κοινωνική αδιαφορία. Παρατηρούμε καθημερινά μικρές ή μεγάλες αδικίες γύρω μας... Κάποιος έκλεψε τη θέση ενός ηλικιωμένου στο λεωφορείο, κάποιος πάρκαρε σε θέση ατόμων με ειδικές ανάγκες, κάποιος μας προσπέρασε στην ουρά της εφορίας... Καταλαβαίνετε, πιστεύω, για τι πράγματα μιλάω... Και τι κάνουμε οι περισσότεροι για αυτό; Υπάρχουν -ευτυχώς- άνθρωποι που θα το σχολιάσουν άμεσα και θα κάνουν κάτι αλλά ακόμα και εκείνη τη στιγμή πολλοί νιώθουμε μια ντροπή, μια αμηχανία... Ίσως επειδή δε το κάναμε εμείς πρώτοι... Ίσως επειδή δε σκεφτήκαμε καν να κάνουμε κάτι... Ίσως, ακόμα, επειδή το σκεφτήκαμε αλλά διστάσαμε...

Εγώ, εσύ, όλοι μας.

Άρα τι κάνουμε εμείς οι υπόλοιποι; Ε, γυρνάμε σπίτι και το καταδικάζουμε στο blog που φτιάξαμε με τη παρέα -ναι, εγώ είμαι αυτός! Συγχαρητήρια! Μόλις καταδίκασα μια πράξη κοινωνικής αδικίας! Θα περάσω να παραλάβω το μετάλλιο "Έκανες μια ακόμα τρύπα στο νερό, για ακόμη μια φορά"!

Γιατί μετά σκέφτομαι, "Γιατί να ζω την καθημερινότητά μου αν δεν κάνω κάτι για να την αλλάξω; Κάτι για να την βελτιώσω; Όσο μπορώ και εγώ... Ίσα ίσα για να είναι κάθε μέρα της ζωής μου διαφορετική. Ίσα ίσα για να μη νιώθω ότι την σπαταλάω ζώντας ξανά και ξανά τα ίδια... Και να πεις ότι έχω την τέλεια ζωή εντάξει... Αλλά... Έχω δρόμο ακόμα...!" Με το δίκιο σας, βέβαια, θα μου πείτε πως είναι προτιμότερο από το να μη κάνουμε και τίποτα... Τουλάχιστον το γνωστοποιούμε... Πράγματι, αλλά επίσης με αυτό τον τρόπο το εκτονώνουμε κιόλας. Το εκτονώνουμε χωρίς κάποιο αισθητό αποτέλεσμα. Αισθανόμαστε ότι κάναμε και εμείς την προσφορά μας στη κοινωνία πολεμώντας, έστω και λίγο, την αδικία της και αρκούμαστε σε αυτό χωρίς κάποια πιο ουσιώδη δράση. Μας "κρατάει", με άλλα λόγια, και λειτουργεί σαν υποκατάστατο τη στιγμή που θα έπρεπε να ξεχωρίσουμε από τους άλλους, να κατακρίνουμε και να αναιρέσουμε μια κοινωνική αδικία. Ίσως, βέβαια, να είναι και πιο δύσκολο απ'ότι νομίζω να κάνουμε αυτή τη κίνηση και να διαφοροποιηθούμε από όσους δέχονται παθητικά ένα τέτοιο περιστατικό. Στο κάτω κάτω όλοι μας θέλουμε να ταιριάξουμε με τον περίγυρο και να μας αποδεχτούν οι υπόλοιποι σαν όμοιούς τους. Γιατί να ρισκάρουμε αυτή μας την προσπάθεια υψώνοντας τη φωνή μας; Ίσως, πάλι, να αρκεί ο μετέπειτα σχολιασμός του και το να βρίσκουμε άλλους που συμμερίζονται τις απόψεις μας για να χαιρόμαστε όλοι μαζί που καταπολεμάμε την αδικία με sms και posts στο facebook... Δεν είμαι αντίθετος στην έκθεση και τη δημοσιοποίηση των διάφορων εκφάνσεων της κοινωνικής αδικίας. Την θεωρώ μάλιστα απαραίτητη αφού είναι τόσα πολλά τα εν λόγω περιστατικά που δε γίνεται να έχουμε με όλα επαφή. Η ενημέρωση μάς χρειάζεται όσο τίποτα. Απλά πιστεύω ότι για κάθε άνθρωπο πρέπει να υπάρχει και το αντίστοιχο αντίκρισμα σε πράξεις απέναντι στις όποιες αδικίες γινόμαστε μάρτυρες σε καθημερινή βάση. Πάρτε λοιπόν μια βαθιά ανάσα και γεμίστε τα πνευμόνια σας με θάρρος ώστε την επόμενη φορά να μη φοβηθείτε να κάνετε τη διαφορά. Ώστε να μη διστάσετε να υψώσετε τη φωνή σας την επόμενη φορά που θα πρέπει να ακουστεί. Ώστε να αφήσετε και εσείς το στίγμα σας σε αυτή τη μάχη ενάντια στις κάθε είδους, κάθε μεγέθους αδικίες. Ώστε να πάω και εγώ για ύπνο γιατί κοντεύει πέντε...!

Το μόνο πρόβλημα είναι ότι καταδικάζω και εγώ την κοινωνική αδικία ενώ είμαι στο σπίτι μου, όχι στους δρόμους που αυτή συχνάζει, φωνάζω μόνος μου ενάντιά της, χωρίς να ξέρω καν αν θα με ακούσει κανείς... Το μόνο πρόβλημα είναι ότι με προστατεύει το πέπλο της ανωνυμίας, ώστε αν με πετύχετε ποτέ στον δρόμο να μη μπορείτε να μου πείτε "Θυμάσαι αυτά που έγραφες; Κάν'τα τώρα!". Ότι η ανωνυμία αυτή μπορεί να με αφήσει να ξεχάσω όλα αυτά που μόλις έγραψα και να συνεχίσω αύριο τη ζωή μου ίδια και απαράλλαχτη. Ότι μόλις έκανα το καθήκον μου προς την κοινωνία και τώρα σκοπεύω να βυθιστώ ξανά στην ανωνυμία μου και να το ξεχάσω. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι είστε και εσείς σαν εμένα. Ανώνυμοι.


H γάτα του schrodinger ~~~~~