Ένα κόκκινο παλτό σε κάνει να ξεχωρίζεις, σωστά;
Πολύ σωστά. Φαντάσου ότι είμαστε ένα πλήθος γκριζωπών ανθρωπίσκων. Αν φορέσεις ένα κόκκινο παλτό τότε αποποιείσαι το γκρι και ξεχωρίζεις μέσα στο πλήθος. Μπορεί όμως το κόκκινο παλτό να γίνει κόκκινο πανί;
Το κόκκινο παλτό μπορεί να ναι μια ασθένεια, μια αναπηρία, η σεξουαλική προτίμηση, η εθνικότητα, το χρώμα ή ακόμα και το ηχόχρωμα. Αυτός που το φορεί ανήκει στην μειονότητα της κοινωνίας του, σε μια ειδική ομάδα, που δεν περιθωριοποιείται απαραίτητα, αλλά που έχει διαχωρίζεται απ’ τους υπόλοιπους με μια γραμμή, άλλοτε λεπτή άλλοτε παχιά. Η διαχωριστική γραμμή είναι ένα κοινό μυστικό ή μια εκκωφαντική αλήθεια , μια πληγή της κοινωνίας που βαθαίνει αντί να κλείνει με τα χρόνια.
Πολύ σωστά. Φαντάσου ότι είμαστε ένα πλήθος γκριζωπών ανθρωπίσκων. Αν φορέσεις ένα κόκκινο παλτό τότε αποποιείσαι το γκρι και ξεχωρίζεις μέσα στο πλήθος. Μπορεί όμως το κόκκινο παλτό να γίνει κόκκινο πανί;
Το κόκκινο παλτό μπορεί να ναι μια ασθένεια, μια αναπηρία, η σεξουαλική προτίμηση, η εθνικότητα, το χρώμα ή ακόμα και το ηχόχρωμα. Αυτός που το φορεί ανήκει στην μειονότητα της κοινωνίας του, σε μια ειδική ομάδα, που δεν περιθωριοποιείται απαραίτητα, αλλά που έχει διαχωρίζεται απ’ τους υπόλοιπους με μια γραμμή, άλλοτε λεπτή άλλοτε παχιά. Η διαχωριστική γραμμή είναι ένα κοινό μυστικό ή μια εκκωφαντική αλήθεια , μια πληγή της κοινωνίας που βαθαίνει αντί να κλείνει με τα χρόνια.
Δεν ξέρω πως μια
κοινωνία μπορεί και επιβιώνει όταν μέσα στους κόλπους της το αίμα ρέει άφθονο απ’
τις μαχαιριές αυτών που σχολιάζουν καυστικά τη φωνή ή το περπάτημα κάποιου,
αυτών που αποστρέφονται κάποιον λόγω της αναπηρίας του, αυτών που αηδιάζουν στη
θέα δυο ομοφυλόφιλων να εκφράζουν την
αγάπη τους, αυτών που κοιτούν μειονεκτικά εκείνους που η τύχη τους έφερε σε μια
χώρα που η πλειοψηφία έχει πιο λευκό
δέρμα, αυτών που μισούν το ξένο, αυτών
που δε σέβονται τη διαφορετικότητα. Δε μπορώ να φανταστώ πως η δύναμη
αυτών που μπορούν να σηκώσουν το δάχτυλο και να δείξουν (ή μάλλον να
καταδείξουν), δεν γέρνει το ζύγι της κοινωνίας στην αυτοκαταστροφή της.
Ξέρω, όμως πως για
κάθε δύναμη υπάρχει και μια αντίστοιχη αντίρροπη. Αυτή η αντίρροπη δύναμη θέλω
να πιστεύω ότι είναι όλοι εκείνοι που παλεύουν για τα δικαιώματα των
μειονοτήτων και που αντιλαμβάνονται ότι αν και είμαστε διαφορετικοί, είμαστε
όλοι ίσοι. Οι υπέρμαχοι της διαφορετικότητας διατηρούν σε ισορροπία αυτήν την
κοινωνία προσπαθώντας να επουλώσουν τις πληγές της. Αυτοί μου δίνουν ελπίδα, ανάμεσά τους κι ο
ίδιος μου ο εαυτός.Καλώς ήρθατε στον κόσμο μου∙ είμαι η Νεφέλη και θα με βρείτε να περιπλανιέμαι μ΄ ένα κόκκινο παλτό. Μέχρι την επόμενη φορά «γι’ αυτά τα λίγα κι απλά πράγματα να πολεμάτε».
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου