break on through to the other side

  Όταν παρέδωσα το προτελευταίο μου κείμενο, (γιατί, αν όλα ΔΕΝ ΠΑΝΕ καλά, αυτό, ενδέχεται, να είναι το τελευταίο), ο ιθύνων νους, το μεγάλο κεφάλι (κυριολεκτικά και μεταφορικά) αυτού του blog, μου πρότεινε να κάνω στροφή στη "συγγραφική μου καριέρα" και να ασχοληθώ με πιο ψαγμένα θέματα. Είχαν αρχίσει να τον ζώνουν τα φίδια ότι - και καλά - τα κείμενα των "Κομπάρσων" θύμιζαν απομνημονεύματα της Λένας Μαντά και τον είχε λούσει κρύος ιδρώτας μήπως, τελικά, χρειαζόταν το blog να μετονομαστεί σε "ελάτε να γράψουμε το τέλειο άρλεκιν blogspot.com". Ε, λοιπόν, καλέ μου φίλε, λυπάμαι που θα σε απογοητεύσω, αλλά έχω το τέλειο, δακρύβρεχτο κείμενο για σένα.      

  

  Δεν ξέρω πώς μπορεί να αντέδρασαν άλλοι άνθρωποι που κάποια στιγμή βρέθηκαν στην ίδια δύσκολη θέση με μένα, όταν δηλαδή, γιατροί με άδειο, παγωμένο βλέμμα τους ανακοίνωναν ότι ήταν άρρωστοι και η ζωή τους βρισκόταν σε διαδικασία αντίστροφης μέτρησης. Αυτό που θυμάμαι είναι πως το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα εγώ ήταν: "Μα καλά, τί λένε τώρα; Δηλαδή, δε θα ΤΟΝ ξαναδώ; " Μετά τη ζαλάδα του πρώτου σοκ, το συναίσθημα που με κυρίευσε ήταν το άγχος, η αγωνία που νιώθουμε, όταν στους εφιάλτες μας τρέχουμε, για να γλιτώσουμε από κάποιον που μας κυνηγάει, γιατί θέλει να μας κάνει κακό. Έπρεπε να προλάβω να κάνω πολλά πράγματα σε λίγο χρόνο.

  

  Σιγά-σιγά (σχετικό είναι τώρα αυτό) τακτοποίησα τις εκκρεμότητες, μίλησα με το αφεντικό μου, ενημέρωσα τους κοντινούς μου ανθρώπους για την κατάσταση, κανόνισα να περάσω χρόνο και να κάνω βόλτες με όλους εκείνους που αγαπώ και είχα, κατά καιρούς, παραμελήσει, περπάτησα ξανά σε μέρη που έχουν για μένα μια διαφορετική μυρωδιά. Μάλιστα, για να απασχολώ τα μάτια μου και το μυαλό μου, άρχισα μαθήματα που θα με βοηθούσαν να κάνω ένα απωθημένο χρόνων δημιουργικό χόμπι, με τη βοήθεια ενός καλού φίλου και σπάνιου δασκάλου, που μαθαίνει στη μαύρη μου ψυχή να κοιτάζει με έναν πιο φωτεινό τρόπο μέσα από το φακό. Τι κάνω, λοιπόν; Προετοιμάζω το 'φευγιό" μου;   

  

  Από την άλλη, μέρα παρά μέρα, υπομένω στωικά τα βασανιστήρια των γιατρών που γεμίζουν με δηλητήρια το σώμα μου, προκειμένου να με προετοιμάσουν για τη μεγάλη μάχη. Δεν τους γκρινιάζω και δεν επιτρέπω να φανεί στα μάτια μου ο μεγάλος πόνος που μου προκαλούν. Κατά βάθος, τους λυπάμαι κιόλας.....τα βλέμματά τους μου θυμίζουν βλέμματα αποτυχημένων τζογαδόρων, τη στιγμή που αντιλαμβάνονται ότι είναι χαμένοι από χέρι. Τους καημένους... Έχει περάσει ένας μήνας και κάτι από την "αποφράδα ημέρα" που έμαθα ότι ο θάνατος για μένα δεν είναι πια μια εκδοχή. Τώρα μετράω μέρες μέχρι την επέμβαση που, όπως λένε και οι γιατροί, μπορεί να με σώσει, αλλά μπορεί και όχι. Αν και ξέρεις τα πάντα (φρόντισα η χαζή εγωίστρια να σου τα ξεφουρνίσω όλα), δε θέλησες όλο αυτό το διάστημα να με δεις, ούτε μια φορά. Κλαίω πολύ και συνέχεια για αυτό. Παρακάλεσα, ικέτευσα, ζητιάνεψα, έπαιξα όλη τη γκάμα των ρόλων, από την ελεεινή γυναικούλα μέχρι την απόλυτη Κατινάρα, εσύ, όμως, αρνήθηκες, κάθε φορά… Σήκωσα το "επαχθές χρέος" των λαθών που μου πρόσαψες, για να δικαιολογήσεις την απουσία σου, αυτομαστιγώθηκα, υποδύθηκα την ηρωίδα του γλυκανάλατου ρομάντζου μας ικανοποιητικά. Δεν ξέρω και δε με νοιάζει τι θα πουν οι άσχετοι "άλλοι" για τη στάση σου αυτή....εγώ καταλαβαίνω ότι όλα τα κάνεις από φόβο. Ίσως, βέβαια, να βαυκαλίζομαι κιόλας, γιατί δε θέλω να πιστέψω ότι με σιχάθηκες, τελικά.

  

  Πάντως, πήρα την απόφαση να παλέψω με το δαίμονα της αρρώστιας λυσσαλέα. Δε θέλω να σε φέρω στη δύσκολη θέση, ενώ με αποφεύγεις τόσο καιρό, να αναγκαστείς να έρθεις στην κηδεία μου!    Υπάρχει και κάτι τελευταίο να εξομολογηθώ. Έχω κάνει μια μικρή απατεωνιά. Έκλεψα μια φωτογραφία σου, που χαμογελάς με το πιο ωραίο σου χαμόγελο, και της λέω "καληνύχτα" κάθε βράδυ, όπως κάναμε παλιά. Κατάντια, το ξέρω....  Σε αγαπώ πολύ, όμως....όπως αγαπάει ο καρχαρίας το αίμα.....και μου λείπεις πολύ....για αυτό μου το συναίσθημα δε βρίσκω την κατάλληλη αναλογία, ώστε να δηλώσω την έντασή του. Και να θυμάσαι.....αν δεν τα καταφέρω, εν τέλει, όταν, μετά από καιρό, θα φτάσεις κι εσύ στο τέλος του επίγειου ταξιδιού σου, θα σε περιμένω, για να κάνουμε μαζί αυτό που λέει ο αγαπημένος στίχος: "Break on through to the other side".

Υ.Γ.: (από δικηγοράκο) όσοι είστε βαθιά μυημένοι στην παρέα των κομπάρσων ξέρετε ποιος είμαι. Έχοντας αναλάβει την επιμέλεια της επεξεργασίας της πλειοψηφίας των κειμένων του μπλογκ, ήμουν ο πρώτος που διάβασε το παρόν κείμενο. Αρχικά, μου πέρασε απ’ το μυαλό, είμαι και γνωστός ξεροκέφαλος τύπος, να μη δημοσιευθούν οι ανησυχίες που εξέφραζα στην καλή μου φίλη. Όταν συζητούσαμε, ποτέ δεν εξέφρασε ανοιχτά την αντίθεσή της με τα λόγια μου. Απλά περίμενε μέχρι να μου ‘’τη φέρει’’ θριαμβευτικά με αυτό της το κείμενο. Βούρκωσα φίλοι μου και την ευχαριστώ που μου χάρισε μια στιγμή συναισθηματικής απελευθέρωσης. Κατάλαβα πλέον πόσο ηλίθιος ήμουν και πλέον δεν ανησυχώ. Δημοσιεύονται οι πρώην ανησυχίες μου, για να μάθουμε όλοι από τη δική μου μεταστροφή. Κομπάρσοι τελικά, είναι η ομορφιά του να σου χαρίζει, κάποιος κάπου στη διπλανή πόρτα, με λίγες λέξεις τις απώτερες σκέψεις του, να εξομολογείται… Το γράψιμο είναι λύτρωση και όλα αυτά μοιραζόμαστε εδώ, χωρίς περιορισμούς και τις κριτικές του δικηγοράκου. Όσο για την ανυπαρξία ψευδωνύμου στο κείμενο και την ανωνυμία της συγγραφέως, μία εξαίρεση στις πολιτικές του μπλογκ και η άμεση δημοσίευση του κειμένου, ήταν το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω για το δώρο που μου έκανε με λίγες λέξεις. Ακόμα, δεν μπορώ να πιστέψω ότι επέλεξε τους κομπάρσους για να εμπιστευθεί αυτό το κείμενο…