Το τέρας μέσα μας

   Η γιαγιά πάλι μπέρδεψε το φυτοφάρμακο με το αλεύρι και παραλίγο να βάλει το τηγάνι στη φωτιά. Οι ιατροί λένε πως η κατάστασή της δεν μπορεί να βελτιωθεί, πως το να μείνει στάσιμη είναι ότι καλύτερο μπορούμε να ελπίζουμε. Δεν μπορεί πλέον να φροντίσει τον εαυτό της και της έχουμε γυναίκα. Ο παππούς μου, βλέπεις, αδυνατεί να καταλάβει πως είναι πάλι ένα μικρό, άμαθο παιδάκι και συνεχίζει να την μαλώνει κάθε φορά που κάνει κάτι λάθος. Κάθε εφτά δευτερόλεπτα ένας ακόμη άνθρωπος διαγιγνώσκεται με άνοια.

   Η άνοια μαστίζει το 10% των ατόμων της τρίτης ηλικίας στην Ελλάδα, ενώ η απουσία δομών στήριξης των πασχόντων είναι παντελής. Αυτό σημαίνει πως όλο το βάρος της φροντίδας τους πέφτει πάνω στην οικογένειά τους και κανείς δεν τους προετοίμασε ποτέ για τέτοια ευθύνη. Το να βλέπει κανείς ένα πρόσωπο τόσο κοντινό του να μη τον αναγνωρίζει μπορεί να τον επηρεάσει με περισσότερους τρόπους από ότι φαντάζεται. Όταν βλέπεις τον άνθρωπο που σε έφερε στον κόσμο να χάνεται λίγο-λίγο από αυτόν, όχι επειδή το επέλεξε, αλλά επειδή δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, βιώνεις μία νέα μορφή ματαιότητας.

   Και τι μπορείς να κάνεις για να τον κρατήσεις κοντά σου; Είναι όπως όλα τα παιδιά. Πολλές φορές κάνουμε το λάθος και τα περιορίζουμε ώστε να μη χτυπήσουν, τους λέμε τι να μη κάνουν και τους στερούμε την ευκαιρία να δοκιμάσουν. Οι άνθρωποι με άνοια δεν είναι παρά μεγάλα παιδιά, ο περιορισμός τους στο όνομα της ασφάλειάς τους δεν ωφελεί σε τίποτα, απλά μουδιάζει το μυαλό τους και η πάθηση υποτροπιάζει. Αυτό που μπορούμε και πρέπει να κάνουμε είναι να εξασφαλίσουμε πως θα μπορούν να δοκιμάσουν ότι θέλουν και να πειραματιστούν όσο θέλουν μέσα σε ένα ασφαλές περιβάλλον. Τα «μη», τα «ασ’το αυτό» και τα «κάτσε κάτω» καταφέρνουν μόνο να πελαγώσουν ένα ήδη κουρασμένο μυαλό. Δώσε τους μία ευκαιρία να εκφράσουν αυτά που έχουν στο μυαλό τους, όσο χαώδη και ασυνάρτητα κι αν φαίνονται σε εσένα.

   Κάποτε μου είπες «Ρε, μακάρι η γιαγιά σου να είναι ευτυχισμένη, όμως, μέσα της. Όχι, για εσάς δεν υπάρχει ευτυχία σε αυτό, αλλά στον δικό της κόσμο μακάρι.». Ήσουν η πρώτη που σκέφτηκε πως απλά ζει σε ένα κόσμο δικό της και όχι πως τα έχει χαμένα... Αυτό σκέφτομαι κι εγώ. Αν έπρεπε να πω κάτι, θα έλεγα πως είναι... Την πιάνω κάποιες φορές να χαμογελάει, χαμογελάει και μόνο όταν βλέπει πολύ κόσμο μαζεμένο στο τραπέζι. Μπορεί να μην ξέρει ποιοι είμαστε, αλλά καταλαβαίνει πως είμαστε οικογένεια και χαμογελάει... Αν μπορεί και χαμογελάει η γιαγιά μου, εσένα τι σε κρατάει;

                             

Η γάτα του Schrodinger