ζεστά βράδια

  
  Είναι ένας τοίχος στο Παγκράτι, περνάει από εκεί το 732. Κάποιος έγραψε εκεί το 2000 αυτές τις δυο λέξεις. Μες στο καταχείμωνο, τυλιγμένη όπως ήμουν στο τεράστιο μπουφάν μου, με έκανε να ζω από το πουθενά τα ζεστά βράδια. Σκεφτόμουν τα λόγια μιας παλιάς μου καθηγήτριας. Με τη ζέστη, τα σώματα διαστέλλονται και με το κρύο συστέλλονται. Έτσι και το καλοκαίρι οι άνθρωποι ανοίγουν. Ενώ το χειμώνα μαζεύονται.

  Παρατηρώντας τη διαβάθμιση του χρώματος της βυσσινάδας στο ποτήρι μου, σκέφτομαι εκείνο τον τοίχο. Ζέστη πολλή.

  Εκεί κοντά στον τοίχο, έχει πάντα αστυνομία, μένει εκεί κάποιος “σημαντικός” άνθρωπος. Κάθε φορά που τους βλέπω σκέφτομαι “σκυλιά φυλάτε τ' αφεντικά σας”. Έχετε παρατηρήσει άραγε ποτέ το “Ζεστά βράδια”; Πόσο σας ζεσταίνει η στολή σας και πόσο θέσφατο σας φαίνεται το ότι πρέπει να τη φοράτε; Όταν ακούτε συζητήσεις από τα γύρω μπαλκόνια στις 2 η ώρα, τις νύχτες του Ιουλίου, δε ζηλεύετε;

  
  Όταν μας ακούτε να περνάμε τραγουδώντας, δε νιώθετε άχαροι και γελοίοι;

  

  Δε γυρνάω συχνά από το κέντρο με τα πόδια γιατί είμαι τεμπέλα.

Προχθές όμως που σας προσπέρασα, κρατούσα το χέρι ενός φίλου μου, εσείς κρατούσατε τα όπλα σας. Κι όμως ανασαίναμε τον ίδιο ζεστό αέρα για λίγα δευτερόλεπτα

 Ζεστά βράδια.

Είμαι λίγο ιδρωμένη και ανακουφίζομαι με το παραμικρό αεράκι. Οι απέναντι έχουν φίλους στη βεράντα. Αίσθημα οικειότητας και ασφάλειας, οι φωνές τους δε με ενοχλούν.

  Πάλι φυσάει ζεστός αέρας και ανεβαίνουμε στο Θέατρο Βράχων και σκαρφαλώνουμε και χορεύουμε και ανεβοκατεβαίνουμε στις κερκίδες όπως κάθε καλοκαίρι. Σηκώνομαι στις μύτες για να βρω τους φίλους μου στην αρένα. Μυρίζει ποπκόρν από την καντίνα και ιδρώτας από τα γήπεδα. Αυτές οι πέτρες έχουν δει σχεδόν όλα μου τα πρόσωπα, όλες μου τις ηλικίες και τα συναισθήματα. Με έχουν δει στο μονόλογο της Σμυρνιάς που ξέχασε τα λόγια της και σε συναυλίες του Αγγελάκα και του Αλκίνοου και του Θανάση και κάτι τρελαμένων παιδιών που θαύμαζα μικρή. Και με μαλλιά κοντά και με μαλλιά μακριά. Και με τους παιδικούς μου φίλους και με τους νέους μου φίλους. Και μεθυσμένη και ξεμέθυστη. Και να ανατριχιάζω απ' την ψύχρα χωρίς ζακέτα αλλά και να φοράω τη δικιά σου που μου χάρισες. Τελικά μάλλον κάπου εκεί βρίσκεται το σπίτι μου, στο Θέατρο Βράχων, γιατί όλα μου τα καλοκαίρια αρχίζουν και τελειώνουν σε αυτό.

leigh cheri