αυτή που στροβιλίζεται

  Το καλοκαίρι σημαίνει θάλασσα, διακοπές, ξεκούραση, ξενύχτια, βόλτες. Για άλλους σημαίνει εξεταστική. Για μένα σημαίνει απλά απόσταση. Απόσταση από τον άνθρωπό σου και από τους ανθρώπους σου.

  

  Αν είσαι φοιτητής που σπουδάζεις μακριά από την πόλη σου, ίσως και να με καταλαβαίνεις. Αν το καλοκαίρι περιμένεις πώς και πώς τη χαραυγή που σημάνει την αρχή μιας καινούριας μέρας και το τέλος της προηγούμενης, αν σκέφτεσαι τι θα έκανες τις καλοκαιρινές μέρες στην πόλη όπου σπουδάζεις (την «πόλη μου» όπως λέω εγώ), αν σου λείπουν όλα τα πρόσωπα από την πόλη σου κι αν καταστρώνεις σχέδια για τον καλύτερο τρόπο επικοινωνίας που θα μπορούσες να έχεις με αυτά τα άτομα, τότε ναι, ίσως και να με καταλαβαίνεις.

  

  Φτάνεις στο σημείο που συνειδητοποιείς ότι όλοι οι τρόποι επικοινωνίας αποτυγχάνουν. Και αυτό, γιατί πολύ απλά είστε μακριά. Και η απόσταση είναι αυτή που φέρνει και την κούραση. Πόσες φορές να πάρεις τηλέφωνο? Πόσες φορές να πληκτρολογήσεις μήνυμα? Όσες φορές και να το κάνεις, από ένα σημείο και μετά κουράζεσαι μέσα σου. Δεν ξέρω αν αυτή η κούραση περιέχει εγωισμό. «Επικοινώνησα εγώ πρώτη τόσες φορές. Σειρά του να επικοινωνήσει αν θέλει». Όχι, δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Ή μπορεί και να ισχύει λίγο. Εσύ που το διαβάζεις αυτό, να ξέρεις ότι θέλω να με ρωτήσεις τι κάνω κι αν είμαι καλά. Κι αν δε ρωτήσεις εμένα, ρώτα τουλάχιστον ένα άτομο από την πόλη σου που από τότε που την εγκατέλειψες για καλοκαίρι, η απόσταση σας χωρίζει με αυτό (κι ας μένει ένα τετράγωνο πιο πέρα).

  

  Ακόμα κι αν διαβάζεις για την εξεταστική, αν πηγαίνεις κάθε μέρα για μπάνιο, αν δουλεύεις, αν κάθεσαι όλη μέρα, βρες λίγο χρόνο για αυτά τα άτομα που είναι εκεί για σένα, που δεν υπολογίζουν χιλιόμετρα. Βρες λίγο χρόνο για μένα.

  

  Ένα απόγευμα να πάμε μια βόλτα στο Μοναστηράκι. Μέσα στον κόσμο να σου πω ότι έχασα το φως. Είναι τόσο φωτεινές και άδειες οι καλοκαιρινές μέρες που με μπερδεύουν. Βρες λίγο χρόνο να σε κοιτάξω στα μάτια για να δω το φως που κρύβεις μέσα σου. Να θυμηθώ πώς είναι, πώς μοιάζει, για να μπορώ να το ψάξω και μέσα μου μετά. Και πριν προλάβω να το ψάξω σε μένα να μου υπενθυμίσεις πόσο πολύ κρύβω. Και μετά να αποχαιρετιστούμε πάλι. Για ημέρες ή και μήνες…

  

  Άσε με όλο το καλοκαίρι να στροβιλίζομαι παντού. Να ζαλίζεται ο κόσμος στα μάτια μου και μαζί του να ζαλίζομαι και εγώ. Να περνάνε οι μέρες έτσι. Να στροβιλίζομαι και να χαμογελάω αφού θα έχω βρει το φως και όλα όσα θέλω να πω και λέω.

  

  Καταλαβαίνεις τώρα γιατί το καλοκαίρι κάποιες φορές σημαίνει απόσταση; Γιατί δεν είσαι εδώ –και μπορεί ποτέ να μην ήσουν-.

Να ξέρεις ότι εννοώ κάθε λέξη που είπα.

Να ξέρεις ότι εννοώ κάθε λέξη που δεν είπα.

Να ξέρεις ότι είμαι εδώ κι αυτό το καλοκαίρι. Θα είμαι αυτή που στροβιλίζεται.

                                                                                                                μονονόκε