Λίγο πριν
αρχίσω τη συναρπαστική φοιτητική ζωή μου στο Πανεπιστήμιο Κρήτης έπρεπε να κάνω
κάποια πράγματα: να βρω σπίτι(κάτι μικρό και φθηνό, αφού δεν είναι εποχές
για σπατάλες), να γραφτώ στη σχολή, να εξοικειωθώ με την ιδέα του ότι τώρα πια
θα πρέπει να ζω μακριά από το μπαμπά και τη μαμά και γενικά όλα αυτά που
κάνουν οι νέοι φοιτητές που “για κακή τους τύχη’’, περνούν σε κάποιο
επαρχιακό ΑΕΙ ή ΤΕΙ της χώρας. Σαν να μη μου έφταναν τα άγχη της προετοιμασίας
λοιπόν, άρχισα να εμπεδώνω σιγά-σιγά, ότι ένα καινούριο κεφάλαιο της ζωής μου
άρχιζε σιγά σιγά να γράφεται. Τώρα πια θα έπρεπε να αυτοσυντηρούμαι και να
προσπαθώ όσο μπορώ να αριστεύω στο τέλος κάθε εξεταστικής(φιλοδοξίες του μπαμπά
μεν, δύσκολες δε).
”Εντάξει…θα
γραφτώ στη σχολή, θα κάνω την καρδιά μου πέτρα που θα αποχωριστώ την οικογένειά
μου και τη γαμάτη παρέα μου(ναι το ξέρω…ακούγομαι λες και η Κρήτη είναι κάπου
στο Νότιο Πόλο) και γενικά θα κάνω ό,τι μπορώ για να τα βγάλω πέρα με τη σχολή
και τις καταστάσεις τα επόμενα 4 χρόνια.’’
Ωραία
μέχρι εδώ έτσι; Τι λέτε; Αλλά μετά τί;
Θα μου πείτε ότι είμαι υπερβολική κι ότι δεν
είναι καιρός ακόμα να σκέφτομαι τόσο απαισιόδοξα(φταίει το γεγονός ότι είμαι Αιγόκερως
βλέπετε). Άλλωστε η υπόλοιπη ζωή θα είναι αρκετά πιο αγχώδης. “Ακολουθούν τα
πιο όμορφα κι ανέμελα 4 χρόνια της ζωής σου! Κοίτα να περάσεις τέλεια!” μου
έλεγαν. Εύκολο να το λέει κάποιος που έχει περάσει έξω από το πανεπιστήμιο μόνο
και μόνο για να πάει για καφέ. Αλλά πώς να μην κατεβάσω τα μούτρα μου όταν
σκέφτομαι ότι αφού ξεπεράσω τις δυσκολίες της “ημιανεξάρτητης” ζωής μου και
πάρω το πτυχίο μου(αμήν),η αποκατάσταση είναι δύσκολη;
Νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια είναι αποδεκτό
από όλους ότι στην Ελλάδα η ανεργία αυξάνεται όλο κι περισσότερο
και ότι σε ορισμένες σχολές, όπως η φιλολογία, έχουν μπει
“ταμπελάκια” με την επιγραφή “Θα είσαι άνεργος που να χτυπιέσαι κάτω”(μην
πω τίποτα χειρότερο).Βλέπετε, δεν είναι και τόσο ευχάριστο για ένα παιδί στην
Γ’ Λυκείου ή για ένα φοιτητή, που κάνει τόσο κόπο για να περάσει εκεί που
ονειρεύεται ή σπουδάζει ήδη, αντίστοιχα, να βλέπει στις ειδήσεις τον καθένα,
που επειδή νομίζει ότι είναι δημοσιογράφος, να αποκλείει ένα αριθμό
σχολών(ανθρωπιστικών κυρίως). “Δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες της αγοράς
εργασίας”. Πώς να μην ευνουχιστούν τα όνειρά μου μετά; Πιστέψτε με δεν είμαι
διατεθημένη να είμαι μια ζωή άνεργη ή να αφήσω στην άκρη αυτό που σπουδάζω τώρα
κάνοντας μια δουλειά που δε με γεμίζει.
Εντάξει, ίσως να είμαι λίγο τραγική, αλλά
μέσα σε όλη αυτή τη μιζέρια υπάρχει και η φωτεινή πλευρά των πραγμάτων(κι όμως
έχω λίγη αισιοδοξία μέσα μου κι εγώ).Φυσικά δε μιλάω για την έξοδο της Ελλάδας
από την κρίση(είναι πιο πιθανό να εγκατασταθούν μόνιμα εξωγήινοι στη γη), αλλά
για το ενδεχόμενο να σταθώ τυχερή για μια φορά στη ζωή μου και να προσληφθώ
κάπου ή να κάνω κάποια ιδιαίτερα μαθήματα. Υπάρχει όμως και το ενδεχόμενο να
πάω στο εξωτερικό. Ναι, γιατί όχι; Από το να κάθομαι και να μην κάνω τίποτα,
καλύτερα να φύγω και να ασκηθώ σε αυτό που θέλω η ίδια. Να μην συμβιβαστώ σε
κάτι λιγότερο από το αντικείμενο στο οποίο εκπαιδεύομαι!
Μάλιστα έχει αποδειχθεί πολλές φορές ότι οι
προσπάθειες, όσων νέων έχουν επιλέξει να πάνε σε χώρες του εξωτερικού, έχουν
αναγνωριστεί(και μάλιστα με το παραπάνω) σε αντίθεση με την Ελλάδα, η οποία
έχει την τάση να κόβει τα φτερά και να κρατά τις ευκαιρίες για αυτούς που
προσκυνούν το κεφάλαιο και τους δούλους του. Οπότε, γιατί να μην δοκιμάσω και
τη ζωή στα ξένα; Όλοι έχουμε το δικαίωμα σε μια δεύτερη ευκαιρία όταν έχουμε
αγωνιστεί πρώτα σωστά; Και πιστέψτε με, έχω το κουράγιο και τον ενθουσιασμό να
διαβάσω και να καταφέρω να πετύχω το στόχο μου, όμως δεν έχω τη διάθεση να
απορρίψουν για ακόμα μια φορά τον κόπο μου. Το έκαναν ήδη μία φορά με τις
πανελλήνιες.
Ποιο είναι το συμπέρασμα από όλο αυτό; Ότι
ενώ τα πράγματα είναι δύσκολα σε αυτή τη χώρα, αν δεν λάβουμε τα κατάλληλα
εφόδια ώστε να ανταποκριθούμε σε οποιαδήποτε ευκαιρία βρεθεί μπροστά μας, τη
βάψαμε…
Μ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου