δυο φωνές

  ‘’Αύριο έμαθα στη σχολή μου έχει εκλογές. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μου το ‘πε κανείς από νωρίτερα ρε γαμώτο. Θα μπορέσω να κοιμηθώ όσο γουστάρω και άμα το ήξερα από νωρίτερα θα είχα κανονίσει και καμιά καλή έξοδο μέχρι το πρωί… Τι να πάω να κάνω στη σχολή άλλωστε. Άντε αν με πάρει τηλέφωνο αυτή η θεά από τη Δαπάρα, μπορεί να της κάνω το χατίρι να πάω. Ξέρεις εγώ άλλωστε δεν μπορώ να καταλάβω τί είναι όλα αυτά τα ονόματα με τις αφίσες πάνω στους τοίχους όλης της σχολής μου και γιατί όλοι αυτοί οι μεγαλύτεροι ενδιαφέρονται τόσο πολύ να με γνωρίσουν. Τα κόμματα δεν έχουν θέση στο πανεπιστήμιο. Εγώ διάβασα στο πανεπιστήμιο και πέρασα στη σχολή μου για να μορφωθώ. Αδυνατώ να σεβαστώ τις ‘’παρατάξεις’’ όταν βλέπω να καταπατούν καθημερινά το δικαίωμά μου στη μόρφωση. Άντε πια… Τους βαρέθηκα. Καλύτερα να βάλω τους γονείς μου να βρουν κ άλλη δουλειά να με στείλουν να πάρω πτυχιάρα από κολλέγιο.’’

  

   ‘’Αύριο έχουμε εκλογές στη σχολή. Θα πάω από το προηγούμενο βράδυ για να απαιτήσουμε χώρο για τις αφίσες μας. Ξέρεις, είναι ανεπίτρεπτο να μην έχουμε παντού και δικές μας αφίσες. Πώς θα μας πάρουν στα σοβαρά οι φοιτητές, αν δεν έχουμε παρουσία και με αφίσες; Δεν θα αφήσω τους άλλους να μας πάρουν τις ψήφους του πρώτου έτους. Δεν μπορώ να κάνω και αλλιώς. Όλη τη χρονιά πηγαίνω για καφέ με πρωτοετείς και πίνω τσίπουρα μαζί τους, δεν γίνεται όλος αυτός ο κόπος να πάει χαμένος. Ξέρεις είμαι και μέλος νεολαίας εγώ, τι θα πω στους άλλους; Ότι αποτύχαμε; Έχουμε τόσους αγώνες να δώσουμε. Οι φοιτητές αγωνίζονται και θα καταφέρουμε να διατηρήσουμε τα κεκτημένα των προηγούμενων αγώνων μέσα από ένα δυνατό εκλογικό μήνυμα. Η δυναμική του κινήματος θα φανεί από τη νίκη μας σε αυτές τις εκλογές.’’

  

  Δύο φωνές τόσο αντίθετες, μα τόσο κοινότυπες στην πραγματική ζωή. Όσο υπερβολικά και αν ακούγονται αυτά, δυστυχώς κάπως έχει η κατάσταση. Για πολλούς πανεπιστήμιο είναι μόρφωση και όχι πολιτική και για άλλους δεν υπάρχει πανεπιστήμιο χωρίς πολιτική. Μα η πολιτική δεν είναι μόρφωση; Μα τα κόμματα έχουν δικαίωμα να παρεισφρύουν στο δημόσιο πανεπιστήμιο; Τα ερωτήματα είναι όντως πολλά, μα στόχος δεν είναι να βρούμε τις απαντήσεις, αλλά να τις ψάξουμε.

  

  Το μόνο που φαντάζει λογικό είναι ότι όπως και να το κάνουμε, για να συμβάλλουμε σε έναν έστω λίγο καλύτερο κόσμο(όπως τον αντιλαμβάνεται κανείς), δεν είναι λύση η απάθεια και η πλήρης απαξίωση. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά τρομάζω στο ενδεχόμενο τα πολιτικά μας ερεθίσματα να καταντήσουν να προέρχονται μόνο από την τηλεόραση. Αναμφίβολα, έχουμε και ένα ρημάδι δικαίωμα του ‘’εκλέγειν’’ και όταν υπάρχουν άτομα που δυσκολεύονται να διακρίνουν τον βασικό διαχωρισμό μεταξύ αριστεράς και δεξιάς, ακόμα και ο στείρος λόγος και η μικροπολιτική σε επίπεδα σχολών, συμβάλουν στη διαμόρφωση αξιοπρεπών πολιτών με την πλήρη σημασία της λέξης. Πανεπιστήμιο είναι και χώρος ανάδειξης και μεταλαμπάδευσης των ιδεών και όχι μόνο χώρος κατάρτισης πειθήνιων τεχνοκρατών, καταρτισμένων με τους όρους των καθηγητών-‘’προγραμματιστών’’ τους.

  

  Από την άλλη, δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι ο φοιτητικός συνδικαλισμός έχει κάθε διάθεση να αυτοκαταστραφεί και να δίνει τακτικά δικαιώματα στους κακοθελητές του. Πλέον, οι λογικές της ψηφοθηρίας και της κατήχησης, δεν περιορίζονται στις κυβερνητικές παρατάξεις με τους φοιτητοπατέρες να χάνουν μάλλον το νόημα της ύπαρξης τους στις σχολές. Τόσοι και τόσοι μιλούν για αγώνες και φοιτητικό κίνημα, αλλά τα μάτια τους δεν έχουν ανοίξει ακόμη. Αντί να κολλάς αφίσες ακόμα και στις τουαλέτες, μπορείς να βγεις στους δρόμους και να ξυπνήσεις όλους αυτούς που κοιμούνται. Το στείρο κυνήγι της εκλογικής νίκης φέρνει μόνο ήττα. Άλλωστε, όταν στα πανό των φοιτητικών συλλόγων υπάρχουν μόνο οι ίδιοι και οι ίδιοι και οι διάδοχοί τους, όταν η ‘’στενομυαλιά’’ των φοιτητικών συλλογικοτήτων απομακρύνει τους φοιτητές από τη σύνταξη σε κοινές διαμαρτυρίες, ποιο φοιτητικό κίνημα και ποιοι αγώνες μας απέμειναν;

  

  Απάθεια και φοιτητοπατέρες, ίσως τελικά και να πηγαίνουν μαζί. Να συμπορεύονται στο πανεπιστήμιο που έχουμε τώρα, στο πανεπιστήμιο που όμως εμείς θα φταίμε αν το αφήσουμε να το κάνουν ακόμη χειρότερο, όπως θέλουν να το κάνουν αυτοί που αποφασίζουν πάντα πριν από εμάς                                                              

                                                                                                                                 δικηγοράκος