χάθηκε στο Μέτς ή στο Πουέρτο Ρίκο;

  Αλήθεια εσύ έχεις αναρωτηθεί ποτέ αν είσαι ελεύθερος; Ίσως ναι…ίσως πάλι όχι. Δεν πειράζει, ξανασκέψου το. Μην απαντήσεις ‘’μα και φυσικά είμαι’’, μην πέσεις στην παγίδα του παρορμητισμού σου, αν και ξέρω πόσο λατρεύεις αυτή σου την «Αχίλλειο πτέρνα». Δεν σε έπεισα έτσι;

                                   

  Το ξέρω, γιατί ήσουν ανέκαθεν αγύριστο κεφάλι! Λέμε λοιπόν ότι η ελευθερία του ενός τελειώνει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Εκ πρώτης όψεως αυτό φαίνεται απόλυτα λογικό και δίκαιο, αλλά αφού υπάρχουν αρχή και τέλος δεν είναι ελευθερία. Μα επιτέλους τι είναι η ελευθερία; Ψάχνοντας βρήκα κάτι ενδιαφέρον: ελευθερία= ἐλεύθω(= έρχομαι, πορεύομαι) + ἐρῶ(= αγαπώ). Αυτό μου δίνει να καταλάβω ότι, τουλάχιστον στην εποχή που ζούμε, το να είσαι ελεύθερος, δεν έχει να κάνει με το να είσαι δούλος ή όχι, αλλά με το να κάνεις πράγματα που γεμίζουν την ψυχή σου με έρωτα και στον έρωτα δεν χωράνε ούτε όρια, ούτε ηθικές. Από αυτή την οπτική λοιπόν, πόσοι θα μπορούσαν να πουν με απόλυτη βεβαιότητα ότι είναι εν γένει ερωτευμένοι με τις επιλογές τους και κατ’ επέκταση με την ζωή τους που καθορίζεται από δαύτες τις άτιμες; Ναι, πολύ σωστά, άτιμες, χωρίς μπέσα επιλογές, που κανένα ενδοιασμό δεν έχουν να σου τη φέρουν πισώπλατα.

                                                                               

  Δεν εννοώ απαραίτητα ότι αποδείχτηκαν λαθεμένες, αλλά ότι δεν ήταν ποτέ δικές σου επιλογές, αυτό που πραγματικά ήθελες. Ήρθαν σε εσένα μεταμφιεσμένες, είτε με το προσωπείο της ικανοποίησης δικών σου ανθρώπων, είτε ως επιταγή του βούρκου της αδιαμφισβήτητα σαθρής αστικοκαπιταλιστικής κοινωνίας που ζούμε. Ακόμα και ως επικράτηση του ίδιου σου του εγωισμού που σε κατασπαράσσει μέρα με την μέρα σαν ένα αδηφάγο κίτρινο κτήνος και κίτρινο γιατί αυτό είναι το χρώμα του μίσους. Μίσος προς ό,τι δεν ωφελεί τον εαυτούλη σου και για ό,τι δεν θα γίνει ποτέ δικό σου. Τώρα που το σκέφτομαι για αυτό το τελευταίο σε μισώ.

Μπαίνεις σιγά σιγά στο νόημα;

  Με την ‘’λογική’’ αυτή, το ‘’όταν μεγαλώσω θα γίνω αστροναύτης-μπαλαρίνα’’, έγινε όταν τελικά μεγαλώσαμε ένα‘’εντάξει μωρέ, κάτσε να πάρω ένα χαρτί και μετά βλέπω’’. Μετά τσακώνεις τον εαυτό σου να λέει συχνά το ‘’θέλω να χάσω 5-10 κιλάκια ακόμα’’ απλά και μόνο για να συμβαδίσεις με τα ανορεκτικά πρότυπα που προβάλλουν η tv και τα περιοδικά  και γι’ αυτό βλέπεις όλο και περισσότερους «ανένταχτους αριστερούς με αναρχικά κατάλοιπα» (μη εξαιρώντας και τον εαυτό σου πιθανότατα), με κάποια χ, ψ οράματα για τον κόσμο τούτο, να μετατρέπονται σε παθητικούς «επαναστάτες του καναπέως». Μήπως αναγνωρίζεις τον εαυτό σου μέσα σε κάτι από αυτά; Εγώ πάντως σίγουρα… 

  Εξ ου και αυτός ο στεγανός τοίχος που χτίσαμε μεταξύ ονείρων και πραγματικότητας, αν υπάρχουν ακόμα όνειρα και επιδιώξεις. Ίσως τελικά μόνο ο άνθρωπος που κάνει όνειρα με αυθάδεια προς τις κοινωνικές επιταγές και έπειτα τα κυνηγά με πάθος να είναι πραγματικά ελεύθερος.

  Ε λοιπόν ξέρεις κάτι; Τέρμα το μιζέριασμα για σήμερα. Και παγωτό θα φάμε στην θάλασσα και κρέπες στην βροχή όπως σου υποσχέθηκα, με δίπλωμα ή οτοστόπ, αφού το γουστάρεις. Και τον γύρο της Ευρώπης με τρένο θα πάμε που όλο το αναβάλλουμε λόγω χρημάτων. Μόνο μην ξεχάσεις να φέρεις την κιθάρα σου μαζί και εγώ είμαι εντάξει.

  Γιατί  «Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει».

το μέτς

και το Πουέρτο Ρίκο........... https://www.youtube.com/watch?v=eba0w4daAEg

                                                                                                                 hakuna matata