Σε πολλούς ανθρώπους
αρέσει να φεύγουν- να απομακρύνονται- να εξαφανίζονται. Λειτουργεί σαν λύτρωση
η απόσταση. Απόσταση ισούται ελευθερία, απαλλαγή απ’ τη ρουτίνα και πάνω απ’
όλα σημαίνει διατήρηση του προσωπικού χώρου. Με άλλα λόγια, απόσταση ίσον
λύτρωση απ’ την πραγματικότητα. Οι ρυθμοί της ζωής μας μάς κάνουν δούλους του
χρόνου και των υποχρεώσεών μας, με αποτέλεσμα να ξεχνάμε τον εαυτό μας. Ξεχνάμε
να μας φροντίσουμε εξωτερικά και εσωτερικά, αλλά καμιά φορά ξεχνάμε και ποιοι
είμαστε. Ο προσωπικός μας χώρος γίνεται βορά στα θηρία της πραγματικότητας και
αλλοτριώνεται, οπότε, όπως είναι λογικό, εμείς οι ίδιοι αλλάζουμε και
μετατρεπόμαστε σε θηρία.
Έτσι λοιπόν, μερικοί άνθρωποι θεώρησαν την
απόσταση ως μηχανισμό αυτοσυντήρησης (υπό την έννοια της πραγματικής συντήρησης
του εαυτού τους), για να γλιτώνουν απ’ τη διάβρωση και να βγαίνουν αλώβητοι απ’
τις καταστάσεις. Άνθρωποι δηλαδή που κάνουν αποκέντρωση, διακοπές σε άκυρες
περιόδους του χρόνου, μιλάνε σε μέχρι 2 ανθρώπους απ’ τους γύρω τους, ή ακόμα
και σταματάνε να γράφουν, να παίζουν να συνθέτουν. Όλοι αυτοί ανήκουν στην
κατηγορία των ανθρώπων «φευγιό». Μ’ αρέσει να τους αποκαλώ έτσι. Θα μου άρεσε
μάλλον να με αποκαλούν κι εμένα έτσι. Έχω κι εγώ αυτή τη μανία να αποχωρώ δίχως
κανένα δισταγμό. Όχι για να σώσω το τομάρι μου (πολλοί μας λένε ατομιστές εμάς
τους ανθρώπους-φευγιό), αλλά γιατί νιώθω πως αν δεν φύγω, θα πάψω να είμαι εγώ,
θα σταματήσω να αναπνέω εγώ μέσα στο σώμα μου, γιατί θα κατοικεί εκεί μια ξένη,
θα δώσω την ευκαιρία στα θηρία ΜΟΥ να με κατακρεουργήσουν και να με κάνουν κι
εμένα θηρίο. Δεν επιθυμώ να αποποιούμαι το εγώ μου και την προσωπικότητά μου,
ούτε για άλλες (καταστάσεις), ούτε για άλλους (ανθρώπους).
Το μετά όμως με τρομάζει. Όλους εμάς που
φεύγουμε, το μετά μας τρομάζει. Είναι
εύκολο να πάρεις τα φτερά σου και να πετάξεις γι’ αλλού –μόνος σου-, αλλά είναι
δύσκολο να γυρίσεις. Κι αυτό γιατί τα σενάρια είναι πολλά: επικρατέστερο;
Οι άλλες (καταστάσεις) και οι άλλοι (άνθρωποι) θα έχουν φύγει, θα τους έχεις
χάσει διαπαντός και εκών άκων θα είσαι μόνος. Αυτό συμβαίνει στους μη
συνειδητοποιημένους για το φευγιό τους, τους πιο παρορμητικούς θα λέγαμε.
Άλλο σενάριο είναι να φοβάσαι να γυρίσεις
στην πραγματικότητα και να ξαναρχίσεις, λόγω απογοήτευσης, μεμψιμοιρίας, πόνου,
παραίτησης κα. Αυτό συμβαίνει σ’ αυτούς που έχουν φτερά αλλά δεν έχουν γερά
πόδια για να τα στυλώνουν στο πάτωμα και να δημιουργούν ζωή κομμένη και ραμμένη
στα μέτρα τους. Μ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργούνται δυο κατηγορίες των
ανθρώπων-φευγιό: αυτοί που μετά τη φυγή γυρνάνε στο παρελθόν (στα στεγανά και
σίγουρα) κι αυτοί που γυρνάνε στο μέλλον (στο αβέβαιο, τρομακτικό αλλά πολλά
υποσχόμενο).
Τελευταίο σενάριο που θα σας αναφέρω είναι να
θες να μείνεις εκεί στη μοναξιά, στο «βασίλειο» του εαυτού σου για πάντα. Αυτό
συμβαίνει στους αλλοπαρμένους που δεν μπορούν να σηκώσουν στις πλάτες τους τον
κόσμο.
Εγώ δεν θα σας πω αν μου συμβαίνει ένα απ’ τα
παραπάνω σενάρια ή κάποιο άλλο που δεν σας ανέφερα∙ το μόνο που θα πω είναι ότι
πάντα γυρνάω στο μέλλον και ποτέ δεν κάνω το λάθος να γυρίσω στο παρελθόν. Είμαι
η Νεφέλη∙ θα με βρείτε να περιπλανιέμαι στους δρόμους μ’
ένα κόκκινο παλτό και να μουρμουρίζω τη μελωδία από ένα αγαπημένο μου τραγούδι
που ανήκει στο δίσκο ενός καλλιτέχνη που έζησε το τρίτο σενάριο∙ ενός ανθρώπου
που θα υπάρχει πάντα αν και δεν άντεξε τον κόσμο μας και «έφυγε νωρίς». ***
Μέχρι την επόμενη φορά «γι’ αυτά τα λίγα κι απλά πράγματα να πολεμάτε».
*** Το φευγιό της Άννας στο δίσκο του Παύλου Σιδηρόπουλου «Ο Ασυμβίβαστος»
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου