πες το όπως θες

διαβάστε ακούγοντας το τραγούδι παράλληλα:https://www.youtube.com/watch?v=iO1IfYGVHEo&feature=share

  Πόσο ξαφνικά ένα απλό χαζό τραγούδι σου γεννά τόσα συναισθήματα, που θες να το βάλεις σε ριπλέι για την υπόλοιπη ζωή σου. Και είναι ένα τόσο χαζό κι ανούσιο τραγούδι. Χωρίς νόημα, χωρίς πάθος, χωρίς σχεδόν τίποτα αλλά για κάποιο λόγο αισθάνεσαι τόσο αδικημένη, τόσο παρατημένη από τον ίδιο σου τον εαυτό, τόσο θυμωμένη μαζί του που τον άφησες όταν σε χρειαζόταν τόσο. Και γίνεται τέτοιος κατακλυσμός μέσα σου που κλαις χωρίς να το θες, κλαις στο ρυθμό, κλαις με χαμόγελο, κλαις με ευτυχία ζωγραφισμένη σε ολόκληρο το κορμί σου γιατί τα κατάφερες. Μπορεί όχι ακόμα τελείως, αλλά προσπαθείς και είσαι σε καλό δρόμο. Και είναι υπέροχο που προχωράς, που θες ήλιο, που θες γέλιο, θες δόντια μέσα από τα χείλη. Και ξαναβάζεις το τραγούδι που τελειώνει πάλι από την αρχή. Σκέφτεσαι μπούκλες, πορτοκαλί μπούκλες που πέφτουν σε έμπειρους ανακουφισμένους ώμους και μοσχοβολούν μέσα στην όμορφη βρώμικη αθηναϊκή ατμόσφαιρα. Είναι κάτι σαν ένα πελώριο μπουκέτο λουλούδια που πέφτει από τον ουρανό. Ξάφνου αγαπάς τον κάθε περαστικό στην πλατεία Συντάγματος. Και ανεβαίνεις προς την Πλάκα και αναπνέεις σαν να ήταν η τελευταία σου μέρα στη γη. Και μετά την εκπνοή είσαι άλλος άνθρωπος. Η ευτυχία δεν έχει σβήσει και δεν θα σβήσει ποτέ ίσως. Λουλούδια, αμέτρητα πολύχρωμα λουλούδια σε όλα τα παράθυρα όλων των ψυχών του κόσμου που μεγαλώνουν και ανθίζουν γιατί είναι άνοιξη. Και πόσο αγαπώ το κόκκινο αμαξάκι σου που βρωμίζει ώρες ώρες και είναι η καλύτερη μου να το πλένουμε έξω στο δρόμο ξυπόλυτοι. Και να γελάνε οι περαστικοί και να μας κοροϊδεύουν. Και πόσο θέλω να φωνάξω πόσο το νόημα τόσο καιρό είχε χαθεί και βυθιστεί μέσα μου.  Και αμέτρητες εικόνες ξεπηδούν μεμιάς από μέσα μου, εικόνες κοριτσιών με κεράσια αντί για σκουλαρίκια στ’ αυτιά, εικόνες μοναχικών κοριτσιών, εικόνες κοριτσιών που βίωσαν την αστάθεια, κοριτσιών που έκλαψαν, που μάτωσαν, που διαλύθηκαν, που πέθαναν. Εικόνες κοριτσιών που σηκώθηκαν, ανέβηκαν μέχρι την Πλάκα, ξάπλωσαν στο δρόμο, άφησαν τον ήλιο να τους τυφλώσει γλυκά, μύρισαν τη βρωμιά της Αθήνας, μύρισαν την καθημερινότητα τους και την ένιωσαν να μοσχοβολάει. Ένιωσαν την καθημερινότητα τους να μοσχοβολάει όπως ένα μπουκέτο κίτρινες μαργαρίτες παρατημένες σε φτηνιάρικα κεραμίδια. Πατημένες, ίσως. Εικόνες κοριτσιών που έψαξαν να δώσουν ένα τέλος. Και που άνοιξαν την ψυχή τους στον εαυτό τους, παραπάτησαν, διαλύθηκαν συναισθηματικά, άφησαν τον κόσμο όλο να χυθεί μέσα από τα μάτια τους και αντιλήφθηκαν πως το τέλος δεν είναι παρά ένα μεθυσμένο πινέλο βαμμένο κατακόκκινο να χορεύει αλαφιασμένα πάνω σε κάτι κίτρινες μαργαρίτες.

                                                                                                                 starman waiting in the sky