την είδα.

  Στις Ταξίμ και τις Μεσολογγίου του κόσμου, ο κρατικός παρεμβατισμός ξεπερνάει τα προσχήματα. Αναιρεί τις στοιχειώδεις λογικές δομές, δεν χρησιμοποιεί καν αφορμές και δικαιολογίες. Χτυπάνε στο ψαχνό μέρα μεσημέρι. Η εικόνα από τη Ρώμη κάνει το γύρο του κόσμου: ένα κορίτσι στα δεκαεννιά του κάτω απ’ τη μπότα του κρατικού αυταρχισμού. Γύρω της μια ανθρώπινη ασπίδα, ο φίλος της, τυλιγμένος κι ο ίδιος στο αίμα, διπλώνεται γύρω της προστατευτικά. Εξοργίζεσαι. Την επόμενη φορά θα είμαστε πιο πολλοί. Θα κοιτάς πίσω σου και θα κρατάμε μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι. Στις αλυσίδες θα κρατάμε τον διπλανό μας πιο σφιχτά κι ας μην τον ξέρουμε, και θα τραγουδάμε τα συνθήματα πιο δυνατά. Αλήθεια, εσύ για τι θα έδινες τη ζωή σου; Υπάρχει ένα κορίτσι, τη βλέπω καιρό τώρα αλλά δεν της μιλάω ποτέ. Ξέρω το γέλιο της και στις πορείες αναγνωρίζω τις άκρες από τις μπούκλες της. Την είδα στη συνέλευση της φιλοσοφικής της να εξοργίζεται. Να τα πίνει στον Χασάν. Να λέει κάτι στα ισπανικά, που να δεις σημαίνει θα νικήσουμε. Την τελευταία φορά που μας στρίμωξαν στην Ιπποκράτους, οι υπάλληλοι της Πολιτείας μας φυγάδεψαν στο υπόγειο. Όσο εμείς κοιτούσαμε πώς να φύγουμε, εκείνη έψαχνε κάτι σημειώσεις μέσα στο τζιν σακίδιό της και μιλούσε συνεχώς και ακαταλαβίστικα για μία παραλία στην Κω με αστέρια μέσα στο νερό.

  Ένα κορίτσι. Να το βάλεις κάτω απ’ την ομπρέλα σου μια βροχερή μέρα. Να του πάρεις παγωτό μπισκότο και να το αφήσεις να σου μιλήσει για την κομμουνιστική επαναθεμελίωση. Να το βάλεις μέσα στα χέρια σου και να μην αφήσεις κανένα όργανο καμίας τάξης ν’ απλώσει χέρι πάνω του. Το μυστικό με αυτά τα κορίτσια είναι ότι κουβαλάνε πάντα λίγο καλοκαίρι στα τζιν σακίδιά τους. Βάφουν τα νύχια τους μπλε και μετά τα χαλάνε. Κάνουν ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι τα μαγικά κορίτσια. Γιατί δεν μπορούν αλλιώς. Πατάνε στραβά τα παπούτσια τους. Έχουν δικό τους συντακτικό, βάζουν τις λέξεις με όποια σειρά θέλουν. Έχουν πάντα φακίδες και πάντα μαλακούς ώμους. Μπορούν με την ίδια ευκολία να κλειδωθούν καταλάθος στο σπίτι τους και να σου μιλήσουν για την εξωτερική πολιτική της Κριμαίας με μάτια που λάμπουν. Τα μαγικά κορίτσια σου παίρνουν το μυαλό, και αλίμονο αν θελήσεις να κάνεις ένα δικό σου για πάντα. Δεν ήξερες πως τα μαγικά κορίτσια δεν κοιμούνται ποτέ στο ίδιο κρεββάτι δύο φορές;

  Την είδα μετά από χρόνια γωνία Μεσολογγίου και Λόντου, να σέρνει τα στραβοπατημένα ολ σταρ της, αφηρημένη και μαγική όπως τότε. Το τζιν σακίδιο δεν είχε πια μέσα σημειώσεις μορφολογίας της γλώσσας και οι άκρες απ’ τις μπούκλες της είχαν αλλάξει χρώμα, όμως κάτι κάπου κράταγε ακόμα μία ξεχωριστή αίσθηση αναρχίας πάνω της, σαν μία υπόσχεση για καλοκαίρι, ή μάλλον μία ακλόνητη πεποίθηση ότι η ελευθερία κερδίζεται. Τα μαγικά κορίτσια δεν μεγαλώνουν ποτέ. Δεν μαθαίνουν ποτέ να μαγειρεύουν το φαγητό τους και να απογοητεύονται όταν δεν γίνεται τίποτα. Το μαγείρεμα κι η απογοήτευση είναι τα δύο πράγματα που δε θα μάθουν ποτέ. Δεν κάνουν σχέδια για τις διακοπές τους και δεν κλείνουν ποτέ εισιτήρια στην ώρα τους. Στις πορείες ξαπλώνουν κάτω για να κοιτάνε τον ουρανό. Και κάτι ακόμα. Ένα μαγικό κορίτσι δεν κλαίει ποτέ για τα δακρυγόνα. Κλαίει πάντα για σένα.

                                                                                                                       το κορίτσι του μετρό