Ξεκινάω βαρύγδουπα, αλλά γιατί άραγε να ζούμε φίλε μου; Το ‘χεις σκεφτεί ποτέ; Σ’ το λέω γιατί είναι απολύτως φυσικό ο άνθρωπος να παλεύει με τα δύο βασικά ζητήματα που δεν θα μάθει μάλλον ποτέ· την προέλευση της ύπαρξής του και την τελεολογία της, το παρελθόν και το μέλλον.
Για μένα φίλε για δύο πράγματα ζούμε και μόνο, για την κληρονομιά που θα αφήσουμε πίσω μας, την έκφανση δηλαδή της ανθρωπιστικής-φιλεύσπλαχνης πλευράς μας, αλλά και για όλες αυτές τις στιγμές συναισθηματικής έξαρσης. Η κληρονομιά μας είναι ο βαθμός πνευματικής κατάρτισης των απογόνων μας, οι επιστημονικές μας κατακτήσεις, όλες αυτές οι πράξεις μας που συντέλεσαν στο να κάνουμε τον κόσμο έστω και λίγο καλύτερο. Τίποτα όμως απ’ αυτά δεν θα κάναμε, αν έλειπε η απόλαυση από τη ζωή μας, δηλαδή το συναίσθημα. Για πολλούς συναίσθημα ίσον έρωτας, αλλά για μένα συναίσθημα ίσον έρωτας και τέχνη, και μάλλον για εκείνη θα ήθελα να προσπαθήσω να μιλήσω και να την ορίσω με ένα πού, ένα πότε και ένα γιατί…
Δεν γεννάται ποτέ κατά παραγγελία, μα μόνο σε ακαθόριστες στιγμές. Ο άνθρωπος παράγει τέχνη, όταν αδειάζει το μυαλό του, ζει έντονες στιγμές και δεν έχει τίποτε άλλο στο μυαλό του, παρά την αυθόρμητη εξωτερίκευση των συναισθημάτων του εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Είναι η κορυφαία έκφανση της γενναιοδωρίας του ανθρώπου, η απλόχερη προσφορά της ψυχής του καλλιτέχνη στο κοινό του, ο οποίος ψάχνει μόνο τη λύτρωση του εαυτού του μέσα από την τέχνη του. Είναι δηλαδή τσιγκούνης στη συνείδησή του καθώς εκφράζεται μόνο για την προσωπική του ευχαρίστηση, αλλά γενναιόδωρος κατ’
αποτέλεσμα, όταν δηλαδή τα αποτελέσματα της δουλειάς του γίνονται γνωστά στο κοινό του. Και κατ’ αυτόν τον τρόπο η τέχνη καταφέρνει να εκφράζει την ιδιοτέλεια μα και την ανιδιοτέλεια.
Γεννάται παντού. Σε καλύβες, σε δρόμους, στη φύση, σε ένα εφηβικό δωμάτιο, λιγότερο στα ατελιέ και περισσότερο όπου ζουν άνθρωποι… Είναι μια από τις επαναστατικότερες εκφράσεις της ιδιοσυγκρασίας μας, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να περιοριστεί. Ζει όπου υπάρχουν άνθρωποι που έχουν κάτι όμορφο να μοιραστούν και να εκφράσουν. Δεν ζει σε σχολικά και επιστημονικά βιβλία, γιατί δεν μπορεί να αξιολογηθεί και να αναλυθεί, δεν ζει σε εμπορικές εταιρίες που πατούν πάνω στους καλλιτέχνες για να αισχροκερδίσουν. Ζει μέσα μας, στην ανάγκη μας για ζωή.
Δεν γνωρίζει το γιατί. Αφού γεννάται αυθόρμητα, δεν έχει σκοπό και λόγο στο μυαλό του δημιουργού της. Είναι κάτι το απολύτως πηγαίο και ανυπόταχτο. Άλλωστε τί λόγο να είχαν οι προϊστορικοί άνθρωποι να ζωγραφίζουν στις σπηλιές τους με φυσικά χρώματα; Είναι μάλλον τόσο βαθιά ριζωμένη στην ίδια μας τη φύση που θα έχει συγκεκριμένο γιατί, όταν αποκτήσει γιατί και η ανάγκη μας για τροφή. Μόνος λόγος της λοιπόν είναι η ανάγκη μας για ζωή και δεν συντάσσεται ποτέ με το γιατί της νέας μας ζωής· του υλισμού και του εξανθρωπισμού.
Τέχνη ίσως να ‘ναι τελικά και οι κομπάρσοι. Γιατί μοιραζόμαστε τα αυθόρμητα δημιουργήματά μας, γιατί ικανοποιούμε την ανάγκη μας να εκφράσουμε όλα αυτά τα όμορφα που είχαμε κρυμμένα και αποφασίσαμε πια να πούμε.
δικηγοράκος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου