Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

φυτρώνουν βυσσινιές στο κέντρο;

  Αυτή η περιοχή πάντα με ιντρίγκαρε. Το πρωί τρομακτικά ήρεμη από τη μια αλλά και υπόκοφα πολύχρωμη και έντονη και το βράδυ πολύβουη και σκοτεινά ζωντανή. Πώς γίνεται να είναι πάντα στο κέντρο των εξελίξεων; Πώς γίνεται περνώντας από το ένα στενό στο άλλο να βρίσκεσαι από τη μία όχθη στην άλλη, από το άσπρο στο μαύρο, από το Κολωνάκι στα Εξάρχεια;
  
  Η αλήθεια είναι πως όσο κι αν ψάξεις τα Εξάρχεια πάντα,σε κάποια γωνιά θα βρεις κάτι που να σε εκπλήξει. Αυτή τη φορά δεν ήταν γωνιά, ήταν ένα μαγαζάκι χωμένο απέναντι από το αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο της Ναυαρίνου! Σου γεμίζει το μάτι με την πρώτη ή άντε με τη δεύτερη ματιά (ε όχι πόσο περίεργος ώστε να σου κινήσει την περιέργια με την τρίτη;) χάρη στο σημείο που είναι τοποθετημένο και όχι μόνο.
  
  Τα φωτάκια και ο τρόπος διακόσμησης σε μεταφέρουν σε μια μαγική εποχή του χρόνου καθώς θυμίζουν χριστουγεννιάτικο παραμύθι! Όχι μόνο φωτάκια στη μπάρα αλλά και κρεμασμένες στρογγυλές λάμπες παραπέμπουν σε σκηνικό αλά Άντερσεν. Κυριαρχούν τα έντονα χρώματα, όπως το κόκκινο,το μπορντώ, το φούξια, το μωβ και φυσικά το βυσσινί.Τα τραπεζάκια τόσο έξω για τις ζεστές περιόδους της πρωτεύουσας αλλά και μέσω για τις κρύες μέρες και νύχτες είναι μικρά και ξύλινα και σε καλούν να τα γεμίσεις!
  
 Όσο για τα προϊόντα του μαγαζιού; Από καφέδες και χυμούς –με κουλουράκια κανέλας χειροποίητα-, μέχρι σαλάτες και πίτες σπιτικές που φτιάχνουν οι ίδιοι με μεράκι! Το προσωπικό άκρως ευγενικό, εξυπηρετικό και πάντα ευδιάθετο. Δεν μπορώ να βρω κάποιο στοιχείο του μαγαζιού που να μη μου άρεσε. Α! Και οι τιμές άκρως συμπαθητικές.
  
  Ναι ναι ο βυσσινόκηπος θα ήταν σίγουρα το στέκι μου αν ήμουν φοιτήτρια ή έμενα μόνιμα στην Αθήνα. Καλύπτει κάθε πρωινή ή βραδινή ανάγκη διασκέδασης ή απλού αράγματος. Αξίζει τον κόπο να δοκιμάσεις, α;



Υγ1.: Πρόσφατα είχαν αναρτήσει αγγελία για εύρεση προσωπικού. Αν ενδιαφέρεσαι:
Υγ2.: Ε τι μυστικό είναι; ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ 27 και τηλέφωνο επικοινωνίας 210-3801691 (στάση ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ με το μετρό και στάση ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ αν είσαι τυχερός και το λεωφορείο σου περνάει από σόλωνος!)

the stranger

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

της λήθης το πηγάδι

·         λήθη   <   αρχαία ελληνική   λήθη   <   λήθω ουσιαστικό,  θηλυκό Ορισμός : η  λησμονιά , το σβήσιμο από τη μνήμη, το να μη θυμάσαι πια                  η  λησμονιά , η κατάσταση κατά την οποία δεν σε θυμάται κανείς ·         Συγγενικές λέξεις: λάθος, λαθραίος, αλήθεια       Άραγε πόσα άτομα αναγκάστηκες να ξεχάσεις και να αφήσεις πίσω και πόσα ακόμα θα υπάρξουν στη ζωή σου; Κάποια από αυτά τα επέλεξες εσύ, κάποια λαθραία εισέβαλαν στη ζωή σου, μα όλα κατέληξαν να σου είναι απαραίτητα. Και όμως ήρθε η μέρα που τα άτομα αυτά σε πρόδωσαν, σε πλήγωσαν, σε απέρριψαν. Ήταν λάθος σου που τους επέτρεψες να γίνουν αναπόσπαστο κομμάτι σου; Δεν έχει σημασία πια. Το μόνο που προσπαθείς μανιωδώς είναι να απαλλαγείς από το αίσθημα του θυμού, την απώλειας, της απόγνωση...

Όλα μου τα'μαθες μα ξέχασες ένα πράγμα.

      Είμαστε τελικά πολύ περίεργα όντα εμείς οι άνθρωποι. Μπερδεύουμε την απλή ύπαρξη με την πραγματική ζωή και επιτρέπουμε να χαθεί πολύτιμος χρόνος βυθισμένοι στα προβλήματα και στο εγώ μας. Ενώ λοιπόν βρισκόμαστε παγιδευμένοι στη δίνη των ανεξέλεγκτων ρυθμών της εποχής που-αν μη τι άλλο- μας επιβάλλει να θεριεύουμε τη ματαιοδοξία και τη φιλαυτία μας, κάπου εκεί στο βάθος υπάρχει μια διέξοδος απ´όλα αυτά, η οποία ακούει στο όνομα αγάπη. Φαντάζει όντως πολύ ουτοπικό και ρομαντικό μέχρι τη στιγμή που έρχεται η σειρά σου να το βιώσεις.      Υπήρχαν πάντοτε δύο είδη του  « σ´αγαπώ »  που κατέκρινα: αυτά που δεν εκφράστηκαν ποτέ και εκείνα που συνηθίζουν πλέον να ξεστομίζουν οι άνθρωποι με την πρώτη ευκαιρία βιαστικά και επιπόλαια στους άλλους. Γενικότερα, η σχέση μου με την αγάπη υπήρξε  « περίεργη »  κατά το παρελθόν, καθώς σπάνια εξέφραζα λόγια αγάπης πολλώ δε μάλλον το  « σ´αγαπώ μου » . Αυτή η αντιμετώπιση ίσως και να...

Γιατί πονάει τόσο η αγάπη;

«Γιατί πονάει τόσο η αγάπη;»… Θυμάσαι τότε που με ρώτησες; Είχα σαστίσει. Ήθελα να σε πάρω αγκαλιά και να σου φωνάξω πως δεν πονάει, πως ότι πονάει δεν είναι αγάπη και πως όλα θα πάνε καλά. Αλλά δεν το έκανα, ήξερα πως θα έλεγα ψέματα. Ναι, η αγάπη πονάει… Με τον δικό της τρόπο. Είναι ένας πόνος γλυκός, ζεστός, ίσως ακόμα και δίκαιος. Είναι ένας πόνος που θυμίζει εσένα και αυτό είναι που τον κάνει τόσο άσχημο. Με μία τόσο απλή ερώτηση με έριξες σε σκέψεις. «Γιατί δεν είναι εύκολη». Τι άλλο να σου έλεγα; Είναι το μόνο που ξέρω για την αγάπη και το έμαθα με τον δύσκολο τρόπο, όπως όλοι μας. Αν ήταν κάτι το εύκολο, η αγάπη, δε θα είχε τόση αξία, θα την βαριόμασταν γρήγορα. Αν ήταν τόσο εύκολο το να αγαπήσεις και να αγαπηθείς θα ήταν όλα όμορφα και ρόδινα, τόσο που θα χάναμε την όρεξη να την κυνηγήσουμε. Πονάει, λοιπόν, για να σου δείξει την αξία της, εκεί κατέληξα. Δύο τρόπους έχει για να μιλήσει η αγάπη. Τον έναν μπορείς να τον πεις και έρωτα… Αυτό το συναίσθημα που σε κάνε...