μια πίστη χωρίς όνομα

  Πριν λίγες μέρες περπατούσα με ένα φίλο μου στην Αλεξάνδρας. Με έναυσμα μια ταινία που μόλις είχαμε δει με κάποιους διάσπαρτους θρησκευτικούς συμβολισμούς, πιάσαμε την πλέον τετριμμένη συζήτηση: Θεός, υπάρχει ή δεν υπάρχει; Εκείνος, ως μαθηματικός και ορθολογιστής, μου είπε τα εξής: «Κάθε θρησκεία είναι απλώς μια πεποίθηση. Δε βασίζεται κάπου, κι όμως εκατομμύρια άνθρωποι σ’ όλο τον κόσμο την ακολουθούν πιστά, σαν να είναι αυταπόδεικτη αλήθεια. Και τελικά, τι διαφορά έχει η θρησκεία απ’ την τρέλα;».  Δε μπόρεσα να του απαντήσω σ’ αυτό.  Τις επόμενες μέρες το σκεφτόμουν συνεχώς. Και έχει δίκιο, μια πίστη που βασίζεται απλώς σε μια παράδοση, ένα παραμύθι, μια δοξασία, σε τι διαφέρει από ένα κυνήγι φαντασμάτων ή απ’ τις φωνές που ακούν οι σχιζοφρενείς;

  

  Και μια μέρα μου ήρθε. Σε τι διαφέρει κι η ζωή απ’ την τρέλα; Η ζωή κάθε ανθρώπου, η ζωή σου, έχει ημερομηνία λήξης. Όταν γεννιέσαι, ξεκινά η αντίστροφη μέτρηση. Σαν ένα όνειρο που εξαρχής ξέρεις ότι αργά ή γρήγορα θα διακοπεί από τον σκληρό και αμείλικτο χτύπο ενός ξυπνητηριού. Και το χειρότερο (ή το καλύτερο) είναι ότι δεν έχεις ιδέα πότε ακριβώς θα γίνει αυτό. Κι όμως, κάθε μέρα επενδύεις. Ποντάρεις το χρόνο και τον κόπο σου σπουδάζοντας, δουλεύοντας, χτίζοντας σχέσεις, καλλιεργείσαι στους τομείς που σε ενδιαφέρουν με σκοπό να κερδίσεις τον εαυτό που από μικρός ονειρευόσουν, να πλησιάσεις την Ιθάκη σου. Και θα σε ρωτήσω, τι νόημα έχει αυτό; 

  

  Για παράδειγμα, τι νόημα έχει το ότι διάβαζες όλο το βράδυ για ένα μάθημα, αν στο δρόμο προς τη σχολή σου σε πατήσει φορτηγό; Τι νόημα έχει το ότι έχεις αγοράσει εισιτήριο για τη συναυλία του αγαπημένου σου συγκροτήματος, αν λίγο πριν βγουν στη σκηνή πάθεις καρδιακή προσβολή; Κανένα. Κι όμως θα το κάνεις. Ξέρω ότι θα μου πεις ότι παίζεις με τις πιθανότητες. Πόσο πιθανό είναι πια να σε πατήσει φορτηγό ή να πάθεις καρδιακή προσβολή, εσύ απ’ όλους τους ανθρώπους; Η αλήθεια είναι όμως πως οι πιθανότητες είναι εναντίον σου. Μάλιστα, είναι 100% σίγουρο ότι κάποια στιγμή, ίσως όχι σήμερα ή αύριο ή σε 40 χρόνια, αλλά κάποια στιγμή θα πεθάνεις και οι κάθε είδους προσπάθειες που έκανες για τον εαυτό σου δε θα έχουν καμία πρακτική αξία. Είσαι σίγουρος ότι θέλεις να παίξεις μ’ αυτό το ποσοστό;

  

  Μη με παρεξηγείς, δε σε παροτρύνω να σταματήσεις  να ζεις. Αυτό που θέλω να καταλάβω είναι το ΓΙΑΤΙ το κάνεις. Ίσως δεν ξέρεις ούτε εσύ, αλλά μπορώ να σου πω γιατί νομίζω ότι το κάνω εγώ. Το κάνω γιατί, παρόλο που στην εφηβεία μου κατάλαβα ότι το θέμα θρησκεία είναι ξένο σε μένα, κάπου βαθιά μέσα μου υπάρχει μια πίστη, μια ελπίδα, μια τρέλα ότι η ζωή έχει νόημα. Δεν έχω καμία ιδέα τι σημαίνει αυτό, τι μορφή και προέλευση μπορεί να έχει και φυσικά δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι η πεποίθηση μου ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Κι όμως, αυτό δε με κάνει να το πιστεύω ούτε λίγο λιγότερο.

  

  Δε μπορώ, λοιπόν, να κατηγορήσω ούτε να απορήσω με οποιαδήποτε σχετική πίστη, αρκεί να μη μεταφράζεται σε μισανθρωπία και σκοταδισμό.  Ούτε μπορώ (ή θέλω) να αποτινάξω από πάνω μου την τρέλα εκείνη που με κάνει να εξακολουθώ να προσπαθώ. Μπορώ όμως να συνεχίσω, με μια κρυφή ελπίδα να με ενεργοποιεί και να με ξυπνάει:  ότι ίσως, τελικά, η ψευδαίσθηση μου να μην είναι και τόσο ψευδής.

shadeslayer