Κατέβαινα τις σκάλες ένα απόγευμα και άκουσα μία μαμά να προσπαθεί να μάθει στην κόρη της ιστορία. “Διάβασε!!!”, της ούρλιαζε. Το κοριτσάκι έκανε μία προσπάθεια δειλά και έλεγε μία ολόκληρη πρόταση, χωρίς προφανώς να καταλαβαίνει τελείως τί εννοεί και άλλαζε μία λέξη στο τέλος, ενώ το νόημα παρέμενε ίδιο. Η μάνα της ωρυόταν: “Θα γίνεις αποτυχημένο!!! Δεν ξέρεις να διαβάσεις!!”. Είπα για μια στιγμή να φύγω. Αλλά ο τόνος της μάνας έδειχνε πως δεν είχε όρια. Το παιδί είχε πιεστεί πέρα από τις δυνάμεις του και τραμπουκιζόταν από την ίδια του τη μάνα. Έμεινα ακόμα πέντε λεπτά έξω από την πόρτα, ελπίζοντας πως αυτό ήταν ένα μοναδικό ξέσπασμα και θα σταματούσε αργότερα. Αλλά όχι. Για την ακρίβεια σταμάτησε λίγο η μάνα να φωνάζει γιατί είχε καταλάβει πως κάποιος είναι απ' έξω. Έκανα να φύγω και στάθηκα πιο εκεί. Μετά από 1 λεπτό ξανάρχισε. Φώναζε το ίδιο με πριν. Της χτύπησα το κουδούνι. Μιλήσαμε για κανένα μισάωρο. Όταν ηρέμησαν τα πνεύματα, έφυγα και εγώ. Τους έδωσα κάποιες διεξόδους και έριξα και το φταίξιμο στην δασκάλα της μικρής, γιατί η μάνα ήθελε να φταίει κάποιος που η κόρη της δεν μπορεί να διαβάσει την ιστορία συγκεκριμένα, ενώ διαβάζει τα άλλα μαθήματα. Εδώ που τα λέμε, είναι προτιμότερο να αφήσει το παιδί στην ησυχία του και να νομίζει πως ο εχθρός είναι αλλού. Ίσως να έκανα και λάθος. Προσπάθησα να τονίσω αυτά που τις ενώνουν, πως έχουν το δεσμό μάνας-κόρης, πως μπορούν να ανακαλύψουν μαζί το ταλέντο της μικρής - που δεν είναι απαραίτητο να είναι η Ιστορία για να “πετύχει στη ζωή”. Βασικά προσπάθησα να τους πω να το χαρούν, όσο μπορούν, αυτό που έχουν, χωρίς να στεναχωρεί η μία την άλλη. Από εκείνη τη μέρα, όποτε βλέπω τη μάνα, της μιλάω. Θέλω να γνωρίζει ότι θα υπερασπιστώ την κόρη της απέναντί της αν χρειαστεί και η κόρη να γνωρίζει ότι θα έχει βοήθεια, αν την έχει ανάγκη. Μία φορά μάλιστα, καθώς κατέβαινα, άκουσα και γέλια, κάτι που με έκανε χαρούμενη.
Κάποτε κάποτε ακούγεται ένα μωράκι να κλαίει από απέναντι. Και ακούγονται σχεδόν πάντα φωνές να γελάνε μετά το κλάμα. Μου είχε προξενήσει εντύπωση το πώς μπορεί το κλάμα του μωρού να προκαλεί γέλιο στους οικείους του. Τα μωρά χρειάζεται να νιώθουν ασφάλεια και όταν κλαίνε, να τα ηρεμούν αυτοί που τα προσέχουν. Εδώ ίσως να μην υπήρχε βία, όμως μου είχε προξενήσει εντύπωση.
Σήμερα ενώ ήμουν στην βεράντα του σπιτιού μου άκουσα ένα ήχο σαν κάτι που σπάει από την απέναντι πολυκατοικία. Δεν θα του είχα δώσει καν σημασία, αν αμέσως μετά δεν ακουγόταν ένα παιδί κλαίγοντας να ζητάει “συγνώμη”. Κοίταξα να βεβαιωθώ αν χρειαζόταν να κάνω κάτι. Το παιδί βγήκε από την βεράντα και το ακολουθούσε ο μέσα στα νεύρα μπαμπάς του. Ήταν από αυτούς τους τύπους που τα έχουν μέσα τους, ενώ τα έχουν πάρει στο κρανίο. Το παιδί όσο ήταν στη βεράντα έλεγε συγνώμη. Και ο μπαμπάς το οδηγούσε στην μπαλκονόπορτα μέσα στο σπίτι. Τον κοίταξα, ήθελα να με δει και αυτός, να ξέρει ότι άμα κάνει κάτι, θα με βρει αντιμέτωπη. Μπήκαν μέσα. Ακουγόταν σαν να το χτύπησε “στα κρυφά”. Σκέφτηκα να πετάξω κάτι στο μπαλκόνι του, αλλά δεν είμαι καλή στον στόχο και ήταν και μακριά. Όσον αφορά τον συγκεκριμένο πατέρα, λυπάμαι που δεν ξέρω πώς τον λένε. Ωστόσο ξέρω πού μένει και θα έχω τα μάτια μου 14 για να μην ξαναπειράξει το παιδί του. Είναι τραγικό οι ίδιοι οι γονείς να χτυπούν τα παιδιά.
Οι κοινωνικές υπηρεσίες προκειμένου να αναλάβουν δράση χρειάζονται φοβερά γραφειοκρατική δουλειά, αλλά και πολύ σοβαρές υποθέσεις. Έχει συμβεί σε μία φίλη μου που την χτυπούσε η μητέρα της. Πρακτικά, αν πρόκειται για ξυλοδαρμό, το πολύ πολύ, να γίνει καταγγελία που θα οδηγήσει σε ένα σετ ψυχοθεραπειών, με ημερομηνία λήξης, ασχέτως αποτελέσματος. Πρέπει δηλαδή ένα παιδί να το σπάσουν στο ξύλο για δεχθεί υπεράσπιση από τρίτους; Και εκεί πάει το “οι γείτονες τί κάνουν; δεν το ακούνε;” Συνήθως οι “γονείς” που δεν αλλάζουν γνώμη εκδικούνται το παιδί, μετά από μία καταγγελία, με περισσή βία, γιατί νιώθουν θιγμένο τον εγωισμό τους και βλέπουν το παιδί σαν εχθρό. Πρακτικά το παιδί μπορεί να ελπίζει μόνο στο να περάσει ο καιρός και να ζήσει ως τα 18 του, για να φύγει από το σπίτι.
Δεν είναι κουτσομπολιό ούτε αδιακρισία να υπερασπιστείς ένα παιδί που είναι θύμα βίας. Σκέψου στην ηλικία του να είχες υποστεί κι εσύ τέτοια βία. Αν την έχεις υποστεί, δε, τότε καταλαβαίνεις, γιατί κανείς δεν πρέπει να την ξαναϋποστεί. Τέτοιες υποθέσεις δεν χωράνε αναβολές. Αυτά και συγνώμη για την ταραχή, σκεφτείτε τί ταραχή περνάνε τα παιδιά.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου