Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

γλυκό κανείς;

  Δεν ξέρω αν υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα –σχετικά με μαγαζιά πάντα-, από το να πηγαίνεις κάπου και να νιώθεις «σπίτι». Στην Αθήνα, που κάθε γωνιά κρύβει και μια διαφορετική καφετέρια, μια ξεχωριστή αυλή, ένα πολύβουο κλαμπ, ε είναι σίγουρα δύσκολο να νιώσεις αυτή τη ζεστασιά. Ίσως βέβαια να πρέπει να απομακρυνθείς και από το κέντρο για να τη βρεις. Ίσως να την ψάξεις σε στενά όχι του Συντάγματος, αλλά της γειτονιάς σου που ως τώρα σνόμπαρες για τον χ ή ψ λόγο.
  
  Ένα ακριβώς τέτοιου είδους και κλίματος, σπιτικό μαγαζί, είναι το My Pastaflora που έκανε τα εγκαίνιά του λίγους μήνες πριν, στην περιοχή του Βύρωνα. Και μόνο αν, κάποιος πήγαινε στα εγκαίνια –όπου υπήρχε απογευματινό πάρτυ για τα παιδιά και βραδινό για τα παιδιά και τους μεγάλους- , θα καταλάβαινε πως οι ιδιοκτήτες δεν ενδιαφέρονται απλώς να κεράσουν καφέ, αλλά θέλουν πάση θυσία να περάσεις καλά, όχι μόνο κατά τη διάρκεια που θα είσαι στο σπίτι τους, αλλά και να φύγεις από το μαγαζί με την καλύτερη διάθεση!
  
  Από τα πιο όμορφα και ιδιαίτερα διακοσμημένα μαγαζιά που έχω πάει, με αέρα και νοοτροπία γαλλικού μπιστρό. Ένας τοίχος πετρόλ με ένα vintage ρολόι και πολλά μικρά επίσης vintage καδράκια, λευκοί χρωματισμοί στη μπάρα,στα φώτα και στα τραπεζάκια στον έξω χώρο του μαγαζιού, καθώς και μια κατασκευή από γκαζόν για να αράζουν είτε μεγάλοι, είτε μικροί, συνθέτουν το σκηνικό του «σπιτιού».
  
  Το My Pastaflora είναι ανοιχτό από νωρίς το πρωί μέχρι και αργά το βράδυ (περίπου 9 το πρωί με 1 το ξημέρωμα ή όσο κρατήσει!) και προσφέρεται για κάθε είδους ανάγκη. Καφέ, γλυκό (εξ΄ου και το όνομα βλέπεις), αλμυρό, σπιτική βυσσινάδα, σπιτική λεμονάδα, ποτό και χίλια δυο άλλα πράγματα που θα μπορούσες να φτιάξεις αν είχες τα κατάλληλα άτομα στο σπίτι σου. Θα μπορούσε άνετα να γίνει το στέκι της παρέας σου –ανεξαρτήτως ηλικίας- ή το διάλειμμα από τη δουλειά ή το φροντιστήριό σου.  Ακόμα το σκέφτεσαι;

Υγ1.: Το μαγαζί βρίσκεται Φρυγίας 11 και Λυδίας στην περιοχή του Βύρωνα και αν μένεις μακριά, τότε δεν έχεις παρά να πάρεις το 732 και να κατέβεις στη στάση 12η Φορμίωνος.
Υγ2.: Οι πιο πετυχημένες λίστες από το Κασετόφωνο παίζουν εδώ!


                                                  the stranger

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

της λήθης το πηγάδι

·         λήθη   <   αρχαία ελληνική   λήθη   <   λήθω ουσιαστικό,  θηλυκό Ορισμός : η  λησμονιά , το σβήσιμο από τη μνήμη, το να μη θυμάσαι πια                  η  λησμονιά , η κατάσταση κατά την οποία δεν σε θυμάται κανείς ·         Συγγενικές λέξεις: λάθος, λαθραίος, αλήθεια       Άραγε πόσα άτομα αναγκάστηκες να ξεχάσεις και να αφήσεις πίσω και πόσα ακόμα θα υπάρξουν στη ζωή σου; Κάποια από αυτά τα επέλεξες εσύ, κάποια λαθραία εισέβαλαν στη ζωή σου, μα όλα κατέληξαν να σου είναι απαραίτητα. Και όμως ήρθε η μέρα που τα άτομα αυτά σε πρόδωσαν, σε πλήγωσαν, σε απέρριψαν. Ήταν λάθος σου που τους επέτρεψες να γίνουν αναπόσπαστο κομμάτι σου; Δεν έχει σημασία πια. Το μόνο που προσπαθείς μανιωδώς είναι να απαλλαγείς από το αίσθημα του θυμού, την απώλειας, της απόγνωση...

Όλα μου τα'μαθες μα ξέχασες ένα πράγμα.

      Είμαστε τελικά πολύ περίεργα όντα εμείς οι άνθρωποι. Μπερδεύουμε την απλή ύπαρξη με την πραγματική ζωή και επιτρέπουμε να χαθεί πολύτιμος χρόνος βυθισμένοι στα προβλήματα και στο εγώ μας. Ενώ λοιπόν βρισκόμαστε παγιδευμένοι στη δίνη των ανεξέλεγκτων ρυθμών της εποχής που-αν μη τι άλλο- μας επιβάλλει να θεριεύουμε τη ματαιοδοξία και τη φιλαυτία μας, κάπου εκεί στο βάθος υπάρχει μια διέξοδος απ´όλα αυτά, η οποία ακούει στο όνομα αγάπη. Φαντάζει όντως πολύ ουτοπικό και ρομαντικό μέχρι τη στιγμή που έρχεται η σειρά σου να το βιώσεις.      Υπήρχαν πάντοτε δύο είδη του  « σ´αγαπώ »  που κατέκρινα: αυτά που δεν εκφράστηκαν ποτέ και εκείνα που συνηθίζουν πλέον να ξεστομίζουν οι άνθρωποι με την πρώτη ευκαιρία βιαστικά και επιπόλαια στους άλλους. Γενικότερα, η σχέση μου με την αγάπη υπήρξε  « περίεργη »  κατά το παρελθόν, καθώς σπάνια εξέφραζα λόγια αγάπης πολλώ δε μάλλον το  « σ´αγαπώ μου » . Αυτή η αντιμετώπιση ίσως και να...

Γιατί πονάει τόσο η αγάπη;

«Γιατί πονάει τόσο η αγάπη;»… Θυμάσαι τότε που με ρώτησες; Είχα σαστίσει. Ήθελα να σε πάρω αγκαλιά και να σου φωνάξω πως δεν πονάει, πως ότι πονάει δεν είναι αγάπη και πως όλα θα πάνε καλά. Αλλά δεν το έκανα, ήξερα πως θα έλεγα ψέματα. Ναι, η αγάπη πονάει… Με τον δικό της τρόπο. Είναι ένας πόνος γλυκός, ζεστός, ίσως ακόμα και δίκαιος. Είναι ένας πόνος που θυμίζει εσένα και αυτό είναι που τον κάνει τόσο άσχημο. Με μία τόσο απλή ερώτηση με έριξες σε σκέψεις. «Γιατί δεν είναι εύκολη». Τι άλλο να σου έλεγα; Είναι το μόνο που ξέρω για την αγάπη και το έμαθα με τον δύσκολο τρόπο, όπως όλοι μας. Αν ήταν κάτι το εύκολο, η αγάπη, δε θα είχε τόση αξία, θα την βαριόμασταν γρήγορα. Αν ήταν τόσο εύκολο το να αγαπήσεις και να αγαπηθείς θα ήταν όλα όμορφα και ρόδινα, τόσο που θα χάναμε την όρεξη να την κυνηγήσουμε. Πονάει, λοιπόν, για να σου δείξει την αξία της, εκεί κατέληξα. Δύο τρόπους έχει για να μιλήσει η αγάπη. Τον έναν μπορείς να τον πεις και έρωτα… Αυτό το συναίσθημα που σε κάνε...