εμείς οι άλλοι

(Η αντί-μόδα στους κόλπους του συστήματος)

  Γίναμε πια και εμείς «άλλοι». Γίναμε ξαφνικά αυτοί που σου λέγανε οι γονείς σου να μην τους κάνεις παρέα, γιατί έχουν παράξενο στυλ, αλλόκοτες συνήθειες και ιδέες… Μάθαμε να ακούμε  μουσική πέρα από καλούπια. Κάποιοι την είπαν αντισυστημική, κάποιοι αντισυμβατική, κάποιοι κουλτουριάρικη, εγώ την είπα μουσική.  Κάποιοι σε έδειξαν στον δρόμο με ύφος μπλαζέ και αντί να σε πειράξει, σου τόνωσε το ηθικό. Βλέπεις πλέον δεν αρέσουμε στους αστούς. Είμαστε κόντρα στην δική τους αισθητική και κουλτούρα και αυτό μας γεμίζει. Μας γεμίζει να κάνουμε κάτι που δεν είναι ΑΠΟΔΕΚΤΟ από τα καλούπια της καπιταλιστικής, υλιστικής κοινωνίας μας.

  

  Εμείς δεν βγαίνουμε πια για καφέ και ποτό. Συνηθίζουμε να πίνουμε τσίπουρο, ρακόμελο, ουζάκι και να ακούμε τα πιο σκυλορεμπέτικα που θα μας κολλήσουν στο αφτί, βάσει της παλιάς υποκουλτούρας μας. Ξαφνικά αγαπήσαμε τις μοντέρνες ζωγραφικές, την ψυχεδέλεια και τα 70’ς… Και έτσι, ως δια μαγείας, γίναμε και εμείς η Αντί-μόδα του συστήματος…

  

  Βλέπεις χαμογελαστό μου λουλουδάτο κορίτσι και 20χρονε ρεμπέτη δεν είστε-δεν είμαστε- κάτι διαφορετικό. Δεν είμαστε αυτό το ΑΝΤΙ που σε τρώει από την ώρα που ξυπνάς, μέχρι την ώρα που κοιμάσαι. ΑΝΤΙθετα έγινες -γίναμε- ένα ακόμα τετραγωνάκι, με 4 πλευρές και 4 γωνίες. Εύκολο στην κατασκευή, εύκολα μετρήσιμο και εύκολα καταστρέψιμο, χωρίς μυστήριο και αγωνιά.

  

  Το σύστημα –το εκάστοτε σύστημα- δεν πρόκειται να σε πειράξει, γιατί δεν το πειράζεις. Δεν το φοβίζεις. Αντιθέτως θα σε πάρει αγκαλιά… Θα σε κάνει παΐδι του –γιατί όπως και κάθε μόδα, έτσι και εσύ, είσαι παΐδι του συστήματος- και θα σε αφοπλίσει από οποιαδήποτε ικανότητα αντίδρασης και εναλλακτικότητας.

Να εδώ ήθελα να το πάω. Στην λέξη εναλλακτικός.

Εναλλαγή, εναλλάσσω εν ¬+ αλλάζω.

  Νόμιζες δηλαδή πως έτσι θα αλλάξεις τον κόσμο; Ή μήπως νόμιζες πως έτσι θα αλλάξεις την οπτική που έχεις για τα πράγματα; Έγινε και το διαφορετικό μόδα. Μια «διαφορετική μόδα», που χτες την συναντούσες στα κλαμπ την Ιεράς οδού, προχθές την έβρισκες στα σκυλάδικα της παραλιακής , σήμερα στα εκατοντάδες ρακάδικα, που έχουν ανοίξει σε κάθε γειτονιά και αύριο θα την δεις διπλά σου σε κάθε κουλτουριάρικη και αντισυμβατική συναυλία .

  

  ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ. Να είμαστε και εμείς οι άλλοι. Να μην έχουμε τον δικό μας στόχο  και το δικό μας ύφος. Μα θα σου πουν, «δικό μου στυλ είναι. Αυτό με εκφράζει …. Τι ζόρι τραβάς εσύ.»

  Είναι ρε παΐδι μου αυτή η σχέση που έχεις με την ευκολία.  Αυτή η δυσκολία που έχεις με κάθε τι ανατρεπτικό.

  

  Γίναμε όλοι αναρχικοί. Αγαπήσαμε την αναρχία διαβάσαμε Μπακούνιν (στην καλύτερη ) και μιλήσαμε σαν αυτόν. ΝΤΥΘΗΚΑΜΕ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ και το βάλαμε στο προφίλ μας στο facebook για να δουν ποσό διαφορετικοί είμαστε.

  

  Και έτσι εν ριπή οφθαλμού η αντίδραση που οραματίστηκες στην υποκουλτούρα της σάπιας κοινωνίας μας, έγινε η μόδα που πλέον τροφοδοτεί το ίδιο το σύστημα, η μόδα που κινεί την αγορά και σε παρουσιάζει σαν επαναστάτη, από άλλη εποχή. Μα η επανάσταση ποτέ δεν ήταν στυλ και είδος μουσικής. Ποτέ δεν ήταν ρακί και μπουζουκάκι στης γωνίας το κουτουκάκι. Η επανάσταση ποτέ δεν ήταν μόδα. Και όσο για τους άλλους, ακόμα υπάρχουν εκεί, ανάμεσα μας και τώρα που υιοθετήσατε το στυλ τους, ίσως να τους δείτε να φοράνε κουστούμι και γραβάτα, ίσως να κυκλοφορούν γυμνοί ή πάλι, ίσως να τους δείτε κρεμασμένους.

                                                                 μαλλιά κουβαριασμένα