Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ο κόμπος

  Έχω ένα κόμπο στο λαιμό που με πνίγει …όχι δε φαίνεται, δεν μπορεί να τον δει κανείς, παρά μόνο εγώ... Με πνίγει κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό… Δεν ξέρω που στα κομμάτια οφείλεται, δεν μπορώ να το εξηγήσω. Στρίβω ένα τσιγάρο και προσπαθώ μέσα απ’ τους κύκλους του καπνού να βρω μια άκρη, αλλά τζίφος…
  
  Μόνο όταν σκέφτομαι εσένα ξεφεύγω λίγο. Όσα χιλιόμετρα κι αν μας χωρίζουν, φτάνει μόνο μια σκέψη σου για να έρθεις κοντά μου. Κλείνω τα μάτια και φέρνω στο μυαλό μου τα ατέλειωτα απογεύματα στο στέκι μας, που πίναμε σπιτικές λεμονάδες και μου έκανες συνεχώς παρατηρήσεις για να κόψω το κάπνισμα και σου υποσχόμουν κάθε φορά ότι θα το κάνω, αλλά ακόμα δεν το έχω πάρει απόφαση. Θυμάμαι τις  περιπλανήσεις μας στο κέντρο που παριστάναμε τις πλούσιες, μόνο και μόνο για να νιώσουμε για μερικά λεπτά, πώς είναι να έχεις πολλά λεφτά και ξεκαρδιζόμασταν με τους απορημένους περαστικούς. Ήμασταν και πιο μικρές βλέπεις. Μου λείπουν οι ώρες που περνούσαμε στο μπαλκόνι με μπύρες και μιλούσαμε ασταμάτητα για όσα μας απασχολούσαν, πολλές φορές επαναλαμβάνοντας τα ίδια και τα ίδια, μπας κι αλαφρώσει η ψυχή μας. Σκέφτομαι και γελώ με τα ξημερώματα που μας έβρισκαν στα κλαμπ, αγκαλιά με ένα μπουκάλι ουίσκι χορεύοντας ασταμάτητα σαν τις μουρλές και με την απόπειρά σου να με μάθεις να παίζω Call of duty ένα βράδυ Σαββάτου. Σκέφτομαι τον ήχο του γέλιου σου, όταν σου λέω κάτι χαζό και τις τσιρίδες σου, όταν σου λέω κάτι σοκαριστικό και με κατακλύζει μια νοσταλγία ...
  
  Τα αναζητώ όλα αυτά και καμιά φορά κλαίω για την απόσταση που μας χωρίζει. Καταριέμαι τη μοίρα, το Θεό, το σκοπό, όπως θες πες το, που με έστειλαν εδώ και δεν μπορώ να δω την έκφρασή σου όταν χαμογελάς ή θυμώνεις…! Ίσως, τελικά, να είναι αυτό που με πνίγει τόσο καιρό…η απόσταση. Αυτή η γαμημένη, που μου έχει στερήσει τόσες και τόσες ευκαιρίες να ζήσω πράγματα μαζί σου. Δεν πειράζει όμως, γιατί κάθε φορά που σε συναντώ, νιώθω την αγάπη σου κι αυτό φτάνει για να λύσει τον κόμπο για μερικές μέρες, ώρες, λεπτά…

Μ


Ετικέτες

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

της λήθης το πηγάδι

·         λήθη   <   αρχαία ελληνική   λήθη   <   λήθω ουσιαστικό,  θηλυκό Ορισμός : η  λησμονιά , το σβήσιμο από τη μνήμη, το να μη θυμάσαι πια                  η  λησμονιά , η κατάσταση κατά την οποία δεν σε θυμάται κανείς ·         Συγγενικές λέξεις: λάθος, λαθραίος, αλήθεια       Άραγε πόσα άτομα αναγκάστηκες να ξεχάσεις και να αφήσεις πίσω και πόσα ακόμα θα υπάρξουν στη ζωή σου; Κάποια από αυτά τα επέλεξες εσύ, κάποια λαθραία εισέβαλαν στη ζωή σου, μα όλα κατέληξαν να σου είναι απαραίτητα. Και όμως ήρθε η μέρα που τα άτομα αυτά σε πρόδωσαν, σε πλήγωσαν, σε απέρριψαν. Ήταν λάθος σου που τους επέτρεψες να γίνουν αναπόσπαστο κομμάτι σου; Δεν έχει σημασία πια. Το μόνο που προσπαθείς μανιωδώς είναι να απαλλαγείς από το αίσθημα του θυμού, την απώλειας, της απόγνωση...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Όλα μου τα'μαθες μα ξέχασες ένα πράγμα.

      Είμαστε τελικά πολύ περίεργα όντα εμείς οι άνθρωποι. Μπερδεύουμε την απλή ύπαρξη με την πραγματική ζωή και επιτρέπουμε να χαθεί πολύτιμος χρόνος βυθισμένοι στα προβλήματα και στο εγώ μας. Ενώ λοιπόν βρισκόμαστε παγιδευμένοι στη δίνη των ανεξέλεγκτων ρυθμών της εποχής που-αν μη τι άλλο- μας επιβάλλει να θεριεύουμε τη ματαιοδοξία και τη φιλαυτία μας, κάπου εκεί στο βάθος υπάρχει μια διέξοδος απ´όλα αυτά, η οποία ακούει στο όνομα αγάπη. Φαντάζει όντως πολύ ουτοπικό και ρομαντικό μέχρι τη στιγμή που έρχεται η σειρά σου να το βιώσεις.      Υπήρχαν πάντοτε δύο είδη του  « σ´αγαπώ »  που κατέκρινα: αυτά που δεν εκφράστηκαν ποτέ και εκείνα που συνηθίζουν πλέον να ξεστομίζουν οι άνθρωποι με την πρώτη ευκαιρία βιαστικά και επιπόλαια στους άλλους. Γενικότερα, η σχέση μου με την αγάπη υπήρξε  « περίεργη »  κατά το παρελθόν, καθώς σπάνια εξέφραζα λόγια αγάπης πολλώ δε μάλλον το  « σ´αγαπώ μου » . Αυτή η αντιμετώπιση ίσως και να...
2 σχόλια
Διαβάστε περισσότερα

Γιατί πονάει τόσο η αγάπη;

«Γιατί πονάει τόσο η αγάπη;»… Θυμάσαι τότε που με ρώτησες; Είχα σαστίσει. Ήθελα να σε πάρω αγκαλιά και να σου φωνάξω πως δεν πονάει, πως ότι πονάει δεν είναι αγάπη και πως όλα θα πάνε καλά. Αλλά δεν το έκανα, ήξερα πως θα έλεγα ψέματα. Ναι, η αγάπη πονάει… Με τον δικό της τρόπο. Είναι ένας πόνος γλυκός, ζεστός, ίσως ακόμα και δίκαιος. Είναι ένας πόνος που θυμίζει εσένα και αυτό είναι που τον κάνει τόσο άσχημο. Με μία τόσο απλή ερώτηση με έριξες σε σκέψεις. «Γιατί δεν είναι εύκολη». Τι άλλο να σου έλεγα; Είναι το μόνο που ξέρω για την αγάπη και το έμαθα με τον δύσκολο τρόπο, όπως όλοι μας. Αν ήταν κάτι το εύκολο, η αγάπη, δε θα είχε τόση αξία, θα την βαριόμασταν γρήγορα. Αν ήταν τόσο εύκολο το να αγαπήσεις και να αγαπηθείς θα ήταν όλα όμορφα και ρόδινα, τόσο που θα χάναμε την όρεξη να την κυνηγήσουμε. Πονάει, λοιπόν, για να σου δείξει την αξία της, εκεί κατέληξα. Δύο τρόπους έχει για να μιλήσει η αγάπη. Τον έναν μπορείς να τον πεις και έρωτα… Αυτό το συναίσθημα που σε κάνε...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα