μετρό

  ‘’Νεαρός έπεσε στις ράγες τρένου’’. Μάλλον δεν το έμαθες ποτέ. Μάλλον ούτε θα το ξανακούσεις. Μπορεί και να ήσουν εκεί μπορεί και να μην το πρόσεξες καν. Μα φυσικά, τέτοιου είδους ειδήσεις είναι καθημερινές θα μου πεις. Γιατί αυτή τη φορά να νοιαστείς; Σάμπως θα είναι η τελευταία φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο; Όταν, χιλιάδες άνθρωποι συνωστίζονται σε έναν σταθμό για να προλάβουν να φτάσουν εγκαίρως στις δουλειές τους, ένας επιλέγει να μην ξαναπάει ποτέ.

  

  Μα πόσοι όμως μπορεί να το έχουν σκεφτεί επίσης; Πόσα βλέμματα είναι παγωμένα μέσα στα βαγόνια και πόσα γεμάτα ελπίδα και ανάγκη για δημιουργικότητα; Μπορεί τα ερωτήματα για το νόημα της ζωής να μείνουν για πάντα αναπάντητα, αλλά ποτέ δεν θα καταλάβω γιατί επιλέγουμε τόσο επίμονα να αφοσιωνόμαστε στα ανούσια και στα λεπτά που μένουν μέχρι το επόμενο μετρό, αλλά και να μένουμε ατάραχοι γεμάτοι αναλγησία μπροστά στο διπλανό μας που μπορεί να πονά, να πεινάει, να απομακρύνεται από την ανάγκη να περιμένει το επόμενο βαγόνι. Μάλλον, απλά δεν προλαβαίνουμε…

  

  Και οι ειδήσεις πληθαίνουν και εμείς συνεχίζουμε ατάραχοι. Σήμερα λέει προσπάθησαν να κατεδαφίσουν τον καταυλισμό των Ρομά, εκτοπίζοντας τους χιλιόμετρα εκτός πόλης, αύριο μπορεί να διαγράψουν και μερικούς φοιτητές, μεθαύριο άλλοι να συλληφθούν αδίκως, την άλλη μέρα πρόσφυγες πολέμου να πεθάνουν σε κάποια σύνορα. Και εμείς να συνεχίζουμε να περιμένουμε να περιμένουμε βιαστικοί απλά ένα μετρό.

  

  Δεν πιστεύω ότι τέτοια φαινόμενα θα πάψουν να υπάρχουν. Πιστεύω όμως ότι είναι αδύνατο να συνεχίζουμε να ζούμε έτσι. Δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε το γεγονός ότι μας επιβάλλεται διαρκώς ένας εντατικότερος τρόπος ζωής. Το κράτος δείχνει ένα από τα σκληρότερα πρόσωπά του και εμείς μένουμε στάσιμοι, ζαλισμένοι από τις απαιτήσεις για βαθμούς, πτυχία, μεταπτυχιακά και διδακτορικά, με μόνο αντάλλαγμα την επιβίωση, όπως εμείς όμως έχουμε επιλέξει να την ορίζουμε στο σήμερα. Ενώ κυνηγάμε βαγόνια μετρό, το κράτος δικαιολογεί την απανθρωπιά του μέσω των ΜΜΕ και συνεχίζει να διατηρεί τη ζαλάδα μας. Προκαλεί τα επεισόδια στις διαδηλώσεις για να τρομοκρατεί, διαγράφει άκριτα φοιτητές για να καθιερώσει σταδιακά το ν+2 και να κρατά τους νέους παγιδευμένους στο ‘’τρεχαλητό’’ της επαγγελματικής κατάρτισης, μιλά για την ανάπτυξη που έρχεται και πάλι, ενώ άνθρωποι επιλέγουν να μην περιμένουν ποτέ ξανά τα μετρό της μικροαστικής ζωής μας.

  

  Και αύριο θα ξημερώσει και εγώ θα πάω και πάλι να πάρω ένα μετρό για να πάω στη σχολή. Χωρίς να ξέρω το γιατί, χωρίς να ξέρω αν μπορώ να κάνω και διαφορετικά…

δικηγοράκος