σπάσανε οι βιτρίνες του καπιταλισμού

  Σε λίγες μέρες συμπληρώνεται ένας χρόνος από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, εργάτη και γνωστού στην περιοχή αντιφασίστα, στην Αμφιάλη από τον Ρουπακιά, φυσικά με τις ευλογίες της ηγεσίας των ερπετών της Χρυσής Αυγής. Για οποιονδήποτε δεν εθελοτυφλούσε, η κατάληξη αυτή ήταν φυσικό επακόλουθο της μέχρι τότε δράσης των ασπόνδυλων, οι οποίοι για χρόνια δρούσαν ως παρακρατική οργάνωση με πογκρόμ και μαχαιρώματα μεταναστών και επιθέσεις σε στέκια και καταλήψεις, αλλά και αγωνιστές.

  

  Κι έτσι λοιπόν, το νεοναζιστικό μόρφωμα απεκδύθηκε το αντισυστημικό προσωπείο, το οποίο προέβαλε και υπερασπιζότανε με τόση θέρμη –φυσικά με την αμέριστη αρωγή των αστικών ΜΜΕ-, καθιστώντας ξεκάθαρο πως αποτελεί ένα ακόμα βέλος στην φαρέτρα του συστήματος. Οι φασίστες τραμπούκοι, ως πιστά μαντρόσκυλα, τρομοκρατούν, χτυπούν και δολοφονούν οιονδήποτε τολμά να αντιτίθεται στην «δημοκρατία» τους, σε πλήρη συνεργασία με τους μπάτσους.

  

  Η δράση τους αυτή –συναρτήσει άλλων παραγόντων- έδωσε στον Σαμαρά και την κουστωδία του, την δυνατότητα να διατρανώσουν την καλούμενη θεωρία των δύο άκρων. Με περισσό θράσος, εξισώθηκαν λοιπόν οι νοσταλγοί του Ρούντολφ Ες και η δράση τους με την λαϊκή αντιβία, η δράση των νεοναζί, με τον αγώνα για ελευθερία.

  

  Και ως εκ θαύματος, μετά το προαναφερθέν φληνάφημα, γεννήθηκε ο συστημικός αντιφασισμός, ο οποίος γνώρισε μεγάλες δόξες στο πλαίσιο του καλούμενου συνταγματικού τόξου. Στο σημείο αυτό, αξίζει να σταθούμε στο παράδοξο γεγονός, εκφραστές και προασπιστές των καπιταλιστών, του συστήματος που γεννά τον φασισμό, να διατείνονται πως αγωνίζονται να εξαλείψουν τον φασισμό, ενώ αλγεινή εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως βρέθηκαν άτομα που πίστεψαν την λεκτική πομφόλυγα που διατυμπάνιζαν τα ανδρείκελα που απαρτίζουν την κυβέρνηση. Η καλύτερη απάντηση σε όλους έχει δοθεί από τον Μπέρτολτ Μπρεχτ: «μία διακήρυξη ενάντια στον φασισμό δεν μπορεί να έχει ίχνος ειλικρίνειας, όταν μένουν ανέπαφες οι κοινωνικές καταστάσεις που τον παράγουν σαν φυσική αναγκαιότητα. Όποιος δεν θέλει να εγκαταλείψει την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, όχι μονάχα δεν θ’ απαλλαγεί απ’ τον φασισμό, αλλά θα τον χρειάζεται».

  

  Τα φασιστοειδή, παρά την προσπάθεια να φανούν πάλι ως αντισυστημικό μόρφωμα με την σύλληψη ηγετικών στελεχών τους, είναι προφανές πως εξακολουθούν να λειτουργούν ως λακέδες των καπιταλιστών, συνεχίζοντας τις επιθέσεις σε πόλους αντίστασης, όπως το «Ρεσάλτο» στο Κερατσίνι και η κατάληψη της έπαυλης Κουβέλου στο Μαρούσι. Σε αυτό συνηγορεί και το γεγονός πως τοπικές οργανώσεις –αλλά και κεντρικά- χρηματοδοτούνται από γνωστούς και μη εξαιρετέους, «ευεργέτες» της ελληνικής οικονομίας.

  

  Οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής δεν αποτελούν σημείο των καιρών, καθώς το κίνημα έχει αντιπαρατεθεί (με όλους τους τρόπους) μαζί τους για είκοσι και πλέον χρόνια. Οποιοσδήποτε περιμένει πως θα εξαφανιστούν από μόνοι τους ουρανοβατεί και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα. Τέτοια ειδεχθή φαινόμενα αντιμετωπίζονται μ’ έναν και μόνο τρόπο. Και πασιφιστικές ανοησίες, όπως η βία γεννάει βία και ότι υπάρχουν πιο ορθοί τρόποι αντιμετώπισής του, έχουν διαψευστεί πανηγυρικά. Κλείνοντας, θ’ αφήσουμε το γνωστό τραγούδι να υποδείξει την μόνη ενδεδειγμένη συνδιαλλαγή με τους νεοναζί:

«Τον φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον, δεν θα πεθάνει μόνος ΤΣΑΚΙΣΕ ΤΟΝ».

Το άλλο άκρο