Εσύ φοβάσαι ή ελπίζεις;

   Τις τελευταίες μέρες η τηλεόραση με έχει γεμίσει με εικόνες απέχθειας και φόβου. Ο Βαγγέλης, οι παιδόφιλοι, ο πόλεμος και οι βιασμοί. Αυτό είναι η πολιτική. Όσο περισσότερο φοβάσαι, τόσο πιο πειθήνιος είσαι. Όταν ταλαντεύεσαι μεταξύ του φόβου πως θα δείρουν τα παιδιά σου στην πορεία ή πως οι ληστές περιμένουν δίπλα από το ΑΤΜ, θα ζητήσεις μόνος σου τις κάμερες παρακολούθησης προκειμένου να νιώσεις μια εικονική ασφάλεια. Όσο περισσότερο φοβόμαστε το αύριο, τόσο πιο πρόθυμα αποδεχόμαστε κάθε μέτρο ή μνημόνιο, κάθε μορφής ανελευθερία. Οι σκέψεις σου πλημμυρισμένες με φόβους που άλλοι τρύπωσαν εκεί, ναρκωτικά, έξοδος από το ευρώ, τρομοκρατία, κάθε λογής καταστροφολογία. Πώς να μην αποζητήσεις τη λύση στις υποσχέσεις των πολιτικών; Πώς να βρεις το κουράγιο να σταθείς στα πόδια σου όταν το μόνο που σου λένε είναι πως κινδυνεύουμε; Με την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα διάχυτες στις ειδήσεις των οκτώ, δεν είναι παράλογο που συμφωνούμε τόσο εύκολα σε ό,τι κι αν μας προτείνουν. Ο φόβος σε κάνει τον αγαπημένο τους ψηφοφόρο.

    Αυτή, όμως, δεν είναι παρά μόνο μία από τις όψεις του νομίσματος, αφού υπάρχει και κάτι πιο δυνατό, η ελπίδα. Όσο κάποιοι προσπαθούν να σε εξαναγκάσουν με τον φόβο που εμπνέουν τα μέσα επικοινωνίας, άλλοι θέλουν να σε πείσουν με υποσχέσεις για ελπίδα. Υποσχέσεις πως αυτό είναι το τελευταίο μέτρο πριν την έξοδο από το μνημόνιο, υποσχέσεις πως, αν αντέξεις και σήμερα, η επόμενη μέρα θα είναι πιο φωτεινή. Γιατί όσο έχεις την προοπτική ενός καλύτερου αύριο, θα δεχτείς να υπομείνεις κάθε καταπίεση, αρκεί μόνο να σου υποσχεθούν πως θα είναι η «τελευταία». Σου μιλάνε για ανάπτυξη και ξαφνικά νομίζεις πως πέρασαν όλα. Μόλις ακούσεις για πλεόνασμα σε κατακλύζει μια αίσθηση ασφάλειας, λες στον εαυτό σου πως η κρίση τελειώνει. Θα δεχτείς τα πάντα αδιαμαρτύρητα, αρκεί να σου πουν πως τα δυσκολότερα πέρασαν. Μόνο, πες μου, εδώ και πόσο καιρό «τελειώνει» όλο αυτό; Εδώ και πόσο καιρό βγαίνουμε από την κρίση; Πόσος καιρός θα περάσει μέχρι εσύ να ξεμείνεις από ελπίδα και εκείνοι από υποσχέσεις;

    Τώρα που άλλαξαν τα χρώματα και βγήκαν οι γραβάτες, πες μου, βελτιώθηκε η ζωή σου; Έχεις ακόμη την προεκλογική ελπίδα, ή σε κυρίευσε πάλι ο φόβος της αντιπολίτευσης; Σε κάθε αστραπή τρέχεις να προστατευτείς πίσω από τα σημαιάκια τους ή δείχνεις τα δόντια σου σαν σκύλος που νιώθει την ασφάλεια του λουριού του. Οι φωνές σου δεν ακούγονται και η σιωπή σου είναι εκκωφαντική. Καληνύχτα άνθρωπε.

The only thing stronger than fear is hope.
But that is not necessarily good.  
-Anonymous

Η γάτα του Schrodinger