καλημέρα

  Καλημέρα φιλαράκι. Σε σένα το λέω, που αρχίζεις σήμερα τη μέρα σου. Σε σένα, που θα προσπαθήσουν να σου σβήσουν το χαμόγελο πριν έρθει ακόμα η νύχτα. Μπορεί να έχεις εντάσεις πάλι σήμερα, αλλά μη σκας, έχουν όλοι τα δικά τους. Όλοι έχουν μια ιστορία, μην το ξεχνάς. Μπορεί να πονέσεις σήμερα, όταν θα δεις κάποια άτομα. Το ξέρω. Πονάει να τα κοιτάς και να ξενυχτάς γι αυτά, ενώ εκείνα να μη δίνουν δεκάρα για την ψυχή σου.

  

  Και εγώ ξέρω ότι θα μισήσω τον εαυτό μου αύριο. Θα τον μισήσω για όλα αυτά που κάνω και για όλα αυτά που νιώθω. Ξανά. Θα τον μισήσω που βρίσκει ησυχία στο ποτό. Για την άμυνα που βάζει πάντα μπροστά. Για την ευκαιρία που δε δίνει στον άλλο να με γνωρίσει. Θα τον μισήσω για όλες τις λανθασμένες επιλογές.

  

  Οι λάθος επιλογές είναι που, μια μέρα, με έκαναν να σου πω, ότι η λέξη «αρρωσταίνω» γράφεται με δύο «ρ». Και αμέσως μετά, σου είπα ότι η λέξη κρατώ είναι το πιο δύσκολο ρήμα για να κρατήσεις. Κρατάς τις υποσχέσεις, κρατάς τις αναμνήσεις, κρατάς τα συναισθήματα, κρατάς τον άλλο. Κρατάω μέσα μου πολλές αμφιβολίες για όλα αυτά που λες πως νιώθεις.

  Όλα αυτά που κρατούσα ήταν που σε έκαναν κι εσένα να μου πεις ότι η λέξη «διάλειμμα», γράφεται κι αυτή με δύο «μ». Μα πώς το ήξερες αυτό; Αφού μου έλεγες ότι τα διαλείμματα δε σου αρέσουν. Ποτέ σου δεν είχες κάνει διάλειμμα. Κανένα διάλειμμα από τη ζωή για σένα.

  

  Έτσι κι εγώ, όπως και με τα διπλά σύμφωνα στις λέξεις, έλεγα ότι περίσσευα κάπου εκεί, γύρω στις τέσσερις. Άσχημη ώρα. Τέσσερις.

  

  Σου αρέσει το χρώμα του ουρανού αυτή την ώρα; Εμένα πάντα μου αρέσει. Ακόμα κι αν είναι πολύ φωτεινό ή πολύ σκούρο και δε βλέπεις τίποτα. Δε βλέπεις τίποτα κάποιες φορές. Ούτε μηνύματα, ούτε τηλεφωνήματα, ούτε τίποτα. Και αυτή είναι η ώρα που πρέπει να είσαι εκεί, σάρκα με σάρκα με τον άλλο. Ακόμα κι αν είναι τέσσερις.

  

  Τέσσερις το πρωί ή τέσσερις το βράδυ, έχω χάσει την αίσθηση του χρόνου. Άνοιξε το παράθυρό σου να μπει ο αέρας. Να φέρει τα πάνω κάτω, μήπως και μας ανασκουμπώσει λίγο. Μήπως μας ταρακουνήσει και μας κάνει να πούμε όλα αυτά που τελικά αξίζουν να πούμε. Δε μπορώ να πω ότι είναι εύκολα όλα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.

  

  Ξέρω την ανάγκη σου για μια «καλημέρα» τώρα. Γι αυτό, καλημέρα. Να ελπίζεις, να αγαπάς, να ονειρεύεσαι, να χάνεις τον εαυτό σου αλλά ποτέ να μη χάνεις το δρόμο σου.

μονονόκε