περι κοινωνικής κανονικότητας

‘’Προχώρα γρήγορα, μην κλείσουν πάλι το μετρό και δεν προλάβω…’’. Και η κυρία προχώρησε γρήγορα, μαζί με τόσους άλλους, συνωστιζόμενη σε ένα εξαιρετικά γεμάτο βαγόνι μετρό. Πρόσωπα ήρεμα, γαλήνια στη δίνη της ρουτίνας της ζωούλας τους. Επέστρεφαν για ακόμη μια φορά από το κέντρο της Αθήνας, με προορισμό το σπίτι. Θα έλεγες ότι όλα έρρεαν κανονικότατα εκείνη τη μέρα. Μόνη διαφορά με το συνηθισμένο, ο φόβος μην κλείσει το μετρό και αργήσουν και λίγο να φύγουν.

  

  Αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν στα μάτια τους τις εικόνες του κέντρου εκείνης της μέρας. Του κέντρου που φιλοξενούσε πρωτοφανή αριθμό διμοιριών ΜΑΤ παραταγμένων στις πύλες των πανεπιστημίων, του κέντρου με τις μηχανές των ομάδων δέλτα να βολτάρουν μαζί με τα αυτοκίνητα των πολιτών, του κέντρου με τους φοιτητές να διαδηλώνουν για ακόμη μία φορά.

  

  Και όμως, δεν ήταν μία από τις συνηθισμένες πορείες. Το πρωί της ίδιας ημέρας, δύο φοιτητές νοσηλεύτηκαν από χτυπήματα αστυνομικών. Ξαφνικά, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης κάνουν ότι ενδιαφέρονται για τα φοιτητικά ζητήματα και η αστυνομία προστατεύει το πανεπιστήμιο, παρατασσόμενη σε έναν χώρο(έξω από τη νομική), που διεξάγεται ανενόχλητα, χρόνια τώρα, εμπόριο ναρκωτικών. Τα πανό των φοιτητών, αναφέρονταν για πρώτη φορά στην καταγγελία της αστυνομοκρατίας, ένα ζήτημα που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο από κανέναν, ανεξάρτητα από το πόσο αναπαυτικά κάθεται αυτός στον καναπέ του. Και φυσικά, η καταγγελία της αστυνομοκρατίας, δέχθηκε ως μόνη απάντηση τα χημικά και γκλοπς. Δεν τίθεται πλέον ζήτημα απόψεων περί φοιτητικού συνδικαλισμού και πολιτικής ιδεολογίας. Με την επέτειο του πολυτεχνείου σε τρείς μέρες, προβάλλεται με τον πλέον οφθαλμοφανή τρόπο, η απογύμνωση του πανεπιστημίου από κάθε στοιχείο πολιτικής, εξωακαδημαϊκής γνώσης και ουσιαστικής ελευθερίας λόγου.

  

  Το πλέον τρομακτικό όμως, δεν είναι ότι νέοι και μεγαλύτεροι, παραμένουν στα σπίτια τους. Δεν είναι ότι δεν διαδηλώνει, όσο μαζικά θα έπρεπε, η πλειοψηφία της κοινωνίας. Άλλωστε διατηρούν όλοι το δικαίωμα των απόψεών τους, αλλά και της απαξίας προς την αμφίδρομη παθογένεια του πολιτικού γίγνεσθαι, σε κάθε έκφανσή του.

  

  Εγώ τρομάζω, φίλοι μου, με την ‘’κανονικότητα’’ που διακρίνω, στο βλέμμα της κυρίας που μόνο η πιθανή αργοπορία του μετρό την ενδιαφέρει. Τρομάζω με το βλέμμα των φοιτητών, που μόνο για την προσωπική τους καλοπέραση ενδιαφέρονται, όταν συνομήλικοί τους δέχονται τρομοκρατία, για να μην τολμήσουν ποτέ ξανά να διαδηλώσουν. Με τρομάζει το πόσο φυσικά, η κοινωνία συνεχίζει να ζει τη ζωούλα της, χωρίς να ενδιαφέρεται, έστω να ενημερωθεί, για το τί συμβαίνει λίγα μέτρα πιο πέρα. Όταν πλέον η αστυνομική βία, είναι και ψυχολογική, δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να σφυρίζουν όλοι αδιάφορα. Και όχι, η ‘’κανονικότητα’’ στα βλέμματά σας, καθόλου φυσιολογική δεν είναι.

δικηγοράκος