τέλος

  Τέλος. Μια λέξη αρκετά απλή. Κατά κανόνα όμως, δεν είναι το απλό αυτό που παρουσιάζει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, την μεγαλύτερη ευρύτητα διαθέσιμων ερμηνειών και ανάλυσης; Έτσι και εγώ, μ’ αρέσει να πιστεύω ότι τέλος σημαίνει σκοπός, όπως μας διδάσκει και η αρχαία φιλοσοφία. Όταν πείθομαι γι’ αυτό της το νόημα, αποχωρίζομαι τον φόβο που συνήθως συνοδεύει αυτή τη λέξη στο μυαλό του κάθε ανθρώπου. Συνειδητά επιλέγω να μην αφήσω τη σκέψη του τέλους με την κοινή έννοια να κυριαρχήσει στο μυαλό μου.

  

  Το τέλος μας είναι φόβος, αλλά είναι και ευτυχία. Δεν ξέρω τι άλλο παρουσιάζει κάτι πιο παράλογο. Όλοι χαμογελάμε στην όψη του τίτλου ‘’τέλος’’, όταν βλέπουμε μια ταινία και όλοι ζούμε με την αγωνία του να μάθουμε πώς θα ‘ναι αυτό. Βαυκαλιζόμαστε ευχαρίστως με εικόνες ονειρικών παραδείσων, επιδεικνύουμε ένα αίσθημα ικανοποίησης όταν πεθαίνουν κοντινά μας πρόσωπα, γιατί τώρα ‘’ξεκουράζονται’’… Ο θάνατος είναι μάλλον το μόνο που μπορεί να κερδίσει τον σεβασμό και το δέος του σύγχρονου ανθρώπου, γι’ αυτό και εκείνος παραμένει ένα παιδί που αρνείται πεισματικά να αποδεχθεί εξ’ ολοκλήρου την ύπαρξη του δευτέρου, να αποδεχθεί ότι υπάρχει ακόμα κάποιος πιο δυνατός από τον ίδιο. Κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.

  

  Θάνατος όμως είναι και ίδια η ζωή. Επιλέγουμε να ζούμε με την ουσιαστική έννοια της λέξεως γιατί ξέρουμε πολύ καλά ότι θα πεθάνουμε. Κάνουμε παιδιά, γιατί αυτά είναι ο μόνος τρόπος να πούμε στον εαυτό μας ότι κερδίσαμε τον θάνατο. Η ζωή μας κινείται αδιαλείπτως γύρω από αυτή την ανηλεή μάχη με το μόνο που έμεινε να νικήσουμε, με αποτέλεσμα τα πιο λαμπερά έργα μας. Νομίζουμε ότι είναι εχθρός μας, αλλά είναι η κινητήριος δύναμη. Ο εγωισμός του ανθρώπου που δεν μπορεί να επιτρέψει στον εαυτό του να μην αφήσει το στίγμα του, να περάσει απαρατήρητη αυτή η στιγμή της ύπαρξης τους, είναι το μόνο που μπορεί να ξυπνήσει τον αγνότερο αλτρουισμό του και ό,τι θετικό και καλό απέμεινε βαθιά μέσα μας. Η λέξη βοήθεια δεν θα υπήρχε σε έναν κόσμο αθανάτων…

  

  Και αυτός ο κύκλος του παραλόγου αγγίζει κάθε υφή της ύπαρξης μας. Και οι μεγάλες ιδέες, οι επαναστάσεις, τα λαμπρότερα έργα μας κάνουν κ’ αυτά τον κύκλο τους, με την αυταπάτη της αθανασίας μέχρι και την τελευταία στιγμή πριν το τέλος τους. Η θνητότητα είναι συνυφασμένη με τον άνθρωπο.

  

  Μα……………. Ο έρωτας; Δεν μένει αθάνατος; Πολλοί έτσι θα πείτε. Κι όμως αύτη είναι η ομορφιά του έρωτα. Τον ζούμε μέχρι την απόλυτη κορύφωση, στιγμή τη στιγμή, μη σκεπτόμενοι το τέλος που παράλληλα θέλουμε και τόσο πολύ να μάθουμε. Είναι μια στιγμή αθανασίας την οποία ζούμε και συνειδητά αποχωριζόμαστε, στο αποκορύφωμα του ανθρώπινου παραλογισμού.

  

  Και τώρα; Η αγωνία μας για το τέλος και η συνειδητοποίηση αυτού αφαιρεί το νόημα των πράξεων μας; Καθιστά ανούσια την μικροαστικούλα ζωούλα μας; Σ’ ένα βαθμό σίγουρα την καθιστά. Η παραίτηση όμως δεν είναι επιλογή. Η χαρά της ζωής είναι το γεγονός ότι στο χέρι μας βρίσκεται η εξέλιξη της ταινίας και το πόσο βαθιά θα ΄ναι τα χαμόγελα του κοινού μόλις το τέλος γραφτεί στην οθόνη.

                                                                                                                       

                                                                                                                                       δικηγοράκος