κάθε καλοκαίρι έχει τη δική του ιστορία

  Σήμερα έμαθα ότι τα δάκρυα έχουν διαφορετική σύσταση ανάλογα με το συναίσθημα που νιώθουμε τη δεδομένη στιγμή. Όχι, δεν το έμαθα στο πανεπιστήμιο. Εκεί μας μαθαίνουνε για γονίδια και DNA, όχι για αισθήματα. Δε μπορώ να μετρήσω τα δάκρυα της χαράς ούτε τα δάκρυα της λύπης. Για μένα, και τα δύο ήταν δάκρυα. Απλώς, ίδια δάκρυα.

  

  Θέλω να πιστεύω στην επιστήμη όσο πιστεύω και στη ζωή. Θέλω να πιστεύω στα γονίδια όσο και στην ελεύθερη βούληση. Θέλω να ξέρω πότε αυτό το φιλί είναι για καληνύχτα ή για αντίο. Δε διαβάζεις αρκετά, γι αυτό και δεν ξέρεις τη δύναμη των λέξεων. Πότε σημαίνουν τα πάντα και πότε δε σημαίνουν απολύτως τίποτα. Θα σου πω κάποτε κάτι και δε θα ξέρεις τι να το κάνεις. Να το πετάξεις ή να το κρατήσεις; Δε θα είσαι διαβασμένος.

  

  Ακόμα κι αν κάθεσαι στο τελευταίο θρανίο, ψάξε, γιατί ποτέ κανένας δε θα σου μάθει πώς να μην πληγώνεις και να μην πληγώνεσαι. Δε μου φαίνεσαι περίεργος και αυτό είναι που με ανησυχεί.

  

  Γενικά φαίνεσαι εντάξει. Αποχαιρετιστήκαμε μαζί και τώρα συνεχίζω να σε χαιρετάω μόνη μου. Όλοι δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στο φεύγω, παρά στο έρχομαι. Και εγώ στο φεύγω έχω σταθεί εδώ και καιρό, αφού δεν έρχεσαι. Τόσο καιρό σκέφτομαι ότι η μοναξιά αν και έχει μόνο έναν τόνο, είναι πολύ πιο έντονη τελικά. Αλλά τόσα ξέρω, τόσα λέω…

  

  Όποιος είναι στη ζωή σου δε μπορεί να είναι η ομπρέλα και η βροχή, ο ήλιος και το φεγγάρι, η άπνοια και ο άνεμος. Πρέπει να διαλέξει τι θα είναι, για να διαλέξεις κι εσύ μετά. Δεν ξέρω τι είσαι. Κάθε φορά και κάτι διαφορετικό, γι’ αυτό μπερδεύομαι. Το μόνο που υπενθυμίζω στον εαυτό μου κάθε μέρα είναι να μην ξεχάσω να επιζήσω μέχρι να έρθουν οι άλλες μέρες. Αυτές οι άλλες μέρες του καλοκαιριού που με κάνουν να χαμογελώ. Και κάνουν και τους άλλους να χαμογελάνε. Να επιζήσω όπως μπορώ. Με τους φίλους μου. Και με τις λέξεις. Με τα συναισθήματα.

  

  Όσο υπάρχει καθαρός αέρας που με μια βαθιά ανάσα μπορώ να βγάλω ένα βάρος από μέσα μου, είμαι καλά. Όσο υπάρχουν τα βραδινά μπάνια, είμαι καλά. Όσο υπάρχει ζεστή σοκολάτα με σαντιγύ, είμαι καλά. Όσο μπορώ να κοιτάξω μέσα στα μάτια κάποιου και να νιώσω ακριβώς το ίδιο που νιώθει και αυτός εκείνη τη στιγμή, είμαι καλά. Όσο υπάρχουν οι αγκαλιές, είμαι καλά. Όσο έχω τη δυνατότητα να κλάψω δυνατά και να ξεριζώσω όλη τη στενοχώρια που έχω μέσα μου, είμαι καλά. Γιατί αν δε στενοχωριέσαι ποτέ σου είσαι χλιαρός. Δε θα αλλάξεις τη δική σου τη ζωή ούτε και τη ζωή κάποιου άλλου. Θα είσαι πάντα μέτριος. Γλυκό μου τιποτάκι, νιώσε το τρέμουλο από τη χαρά και το κλάμα από την ευτυχία.

  

  Κάθε χρόνο το καλοκαίρι γίνεται όλο και πιο μαγικό. Δεν ξέρω μέχρι ποια ηλικία θα συνεχίζει να γίνεται αυτό. Ή αν παίζει ρόλο το συναίσθημα. Αυτό που ξέρω είναι ότι στις καλοκαιρινές μέρες ξεχώρισα τους ανθρώπους μου. Αυτοί είναι οι άνθρωποί μου. Αυτοί με κρατάνε. Οι άνθρωποι είναι καλύτεροι από τον κανέναν. Και το λέω με σιγουριά αυτό.

  

  Κάπου μέσα στις αυγουστιάτικες ημέρες συνειδητοποίησα ότι δεν καταλαβαίνεις τη μεγαλύτερη μέρα της ζωής σου, μέχρι να βρεθείς σε αυτή. Και κάθε φορά θα είναι όλο και μεγαλύτερη. Όπως τότε, ένα αυγουστιάτικο μεσημέρι που σε άκουσα να γελάς και όταν γύρισα, είδα τα μάτια σου να χαμογελάνε και αυτά. Αποφάσισα να κάνω μια τρέλα αφού δε θα σε ξανάβλεπα. Ναι, εγώ είμαι αυτή που σου έγραψε πάνω στο τραπεζομάντηλο «Να ξέρεις ότι σε αγάπησα πολύ! Π.». Κι ας μη σε ήξερα καθόλου. Γιατί το καλοκαίρι για να ερωτευθείς, φθάνει ένα χαμόγελο.

Κάθε καλοκαίρι έχει και τη δική του ιστορία.

                                                                                                                     μονονόκε