Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

αγαπήσου ρε

  Αγαπήσου. Αυτή τη λέξη πρέπει τελικά να λέει κανείς καθημερινά στον εαυτό του. Όταν ξυπνάει το πρωί και κοιτάζεται στον καθρέφτη, όταν  του κάνει μια παρατήρηση ο προϊστάμενος, όταν γυρνάει σπίτι πτώμα από τη δουλειά. Κάθε στιγμή της ημέρας. Για να θυμάται πόσο σημαντικός είναι. Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός. Η μοναδικότητα είναι το χαρακτηριστικό του είδους μας, του homo. Αυτή που προσπαθούν να μας αποδείξουν ότι είναι κάτι κακό. Μα, ποιος είπε πως ο διαφορετικός είναι λάθος;
  
  Να αγαπάς λοιπόν τον εαυτό σου Πόσο δύσκολο όμως Γιατί ακόμη κι αν εσύ ο ίδιος θες οι περιστάσεις δε στο επιτρέπουν. Για να καταφέρεις να αγαπήσεις τον εαυτό σου πρέπει να πιστέψεις σ αυτόν. Όταν όμως σου χτυπά την πόρτα μια αποτυχία, όλα αυτά πάνε περίπατο. Η θλίψη σε βρίσκει και φωλιάζει στην καρδιά σου. Μα πιο πολύ στα μάτια σου. Όσο κι αν θες να λες ψέματα στον εαυτό σου, ξέρεις πως οτιδήποτε στραβό συμβεί στη ζωή σου θα σου χαλάσει τη διάθεση. Γιατί ο άνθρωπος δε δέχεται την αποτυχία; Ίσως να φταίει εκείνος ο κωλοομοιοστατικός μηχανισμός Για τον εγωισμό λέω, ρε. Ένας κύριος σνομπ κι αφ υψηλού όλη την ώρα. Που δε σ αφήνει να πάρεις ανάσα χωρίς να έχει τον απόλυτο έλεγχο. Τι βάσανο κι αυτό. Να ελέγχει κάποιος άλλος το σώμα και το μυαλό σου. Από την άλλη όμως δε θέλω να σκέφτομαι τι θα γινόταν αν δεν υπήρχε κι αυτός. Όλοι θα ήμασταν σε μόνιμη κατάθλιψη. Εντάξει η θλίψη παλεύεται. Η κατάθλιψη όμως όχι. Γιατί εκτός των αρνητικών συναισθημάτων έχεις να παλέψεις και με σωματικές επιπλοκές. Ανορεξία ή παχυσαρκία με ό,τι αυτές συνεπάγονται.
  
  Μα τι μπούρδες κάθεσαι και γράφεις, σκέφτεστε μερικοί. Ναι, ίσως. Όμως να αυτή η γαμημένη ψυχολογία είναι που παίζει ρόλο στη ζωή. Αν είσαι καλά εσύ τότε όλα τα προβλήματα φαίνονται να έχουν λύση. Όταν όμως δεν είσαι στα «χάι» σου που λέει και το άσμα Τι αξία έχει μια ζωή μέσα στη μιζέρια και την κατήφεια; Μια ζωή με ψαλιδισμένα όνειρα; Αυτή η σκατοκοινωνία φταίει θα πείτε. Όχι, δε φταίει αυτή. Εμείς φταίμε που την αφήνουμε να γκρεμίζει το όνειρό μας. Ίσως να μην το έχουμε χτίσει καλά κι εμείς.


Υ.Γ. : Αγαπήστε τους εαυτούς σας ρε. Δε θα βρεθεί κανένας άλλος να σας αγαπήσει.



Η κουκουρούκου

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

της λήθης το πηγάδι

·         λήθη   <   αρχαία ελληνική   λήθη   <   λήθω ουσιαστικό,  θηλυκό Ορισμός : η  λησμονιά , το σβήσιμο από τη μνήμη, το να μη θυμάσαι πια                  η  λησμονιά , η κατάσταση κατά την οποία δεν σε θυμάται κανείς ·         Συγγενικές λέξεις: λάθος, λαθραίος, αλήθεια       Άραγε πόσα άτομα αναγκάστηκες να ξεχάσεις και να αφήσεις πίσω και πόσα ακόμα θα υπάρξουν στη ζωή σου; Κάποια από αυτά τα επέλεξες εσύ, κάποια λαθραία εισέβαλαν στη ζωή σου, μα όλα κατέληξαν να σου είναι απαραίτητα. Και όμως ήρθε η μέρα που τα άτομα αυτά σε πρόδωσαν, σε πλήγωσαν, σε απέρριψαν. Ήταν λάθος σου που τους επέτρεψες να γίνουν αναπόσπαστο κομμάτι σου; Δεν έχει σημασία πια. Το μόνο που προσπαθείς μανιωδώς είναι να απαλλαγείς από το αίσθημα του θυμού, την απώλειας, της απόγνωση...

Όλα μου τα'μαθες μα ξέχασες ένα πράγμα.

      Είμαστε τελικά πολύ περίεργα όντα εμείς οι άνθρωποι. Μπερδεύουμε την απλή ύπαρξη με την πραγματική ζωή και επιτρέπουμε να χαθεί πολύτιμος χρόνος βυθισμένοι στα προβλήματα και στο εγώ μας. Ενώ λοιπόν βρισκόμαστε παγιδευμένοι στη δίνη των ανεξέλεγκτων ρυθμών της εποχής που-αν μη τι άλλο- μας επιβάλλει να θεριεύουμε τη ματαιοδοξία και τη φιλαυτία μας, κάπου εκεί στο βάθος υπάρχει μια διέξοδος απ´όλα αυτά, η οποία ακούει στο όνομα αγάπη. Φαντάζει όντως πολύ ουτοπικό και ρομαντικό μέχρι τη στιγμή που έρχεται η σειρά σου να το βιώσεις.      Υπήρχαν πάντοτε δύο είδη του  « σ´αγαπώ »  που κατέκρινα: αυτά που δεν εκφράστηκαν ποτέ και εκείνα που συνηθίζουν πλέον να ξεστομίζουν οι άνθρωποι με την πρώτη ευκαιρία βιαστικά και επιπόλαια στους άλλους. Γενικότερα, η σχέση μου με την αγάπη υπήρξε  « περίεργη »  κατά το παρελθόν, καθώς σπάνια εξέφραζα λόγια αγάπης πολλώ δε μάλλον το  « σ´αγαπώ μου » . Αυτή η αντιμετώπιση ίσως και να...

Γιατί πονάει τόσο η αγάπη;

«Γιατί πονάει τόσο η αγάπη;»… Θυμάσαι τότε που με ρώτησες; Είχα σαστίσει. Ήθελα να σε πάρω αγκαλιά και να σου φωνάξω πως δεν πονάει, πως ότι πονάει δεν είναι αγάπη και πως όλα θα πάνε καλά. Αλλά δεν το έκανα, ήξερα πως θα έλεγα ψέματα. Ναι, η αγάπη πονάει… Με τον δικό της τρόπο. Είναι ένας πόνος γλυκός, ζεστός, ίσως ακόμα και δίκαιος. Είναι ένας πόνος που θυμίζει εσένα και αυτό είναι που τον κάνει τόσο άσχημο. Με μία τόσο απλή ερώτηση με έριξες σε σκέψεις. «Γιατί δεν είναι εύκολη». Τι άλλο να σου έλεγα; Είναι το μόνο που ξέρω για την αγάπη και το έμαθα με τον δύσκολο τρόπο, όπως όλοι μας. Αν ήταν κάτι το εύκολο, η αγάπη, δε θα είχε τόση αξία, θα την βαριόμασταν γρήγορα. Αν ήταν τόσο εύκολο το να αγαπήσεις και να αγαπηθείς θα ήταν όλα όμορφα και ρόδινα, τόσο που θα χάναμε την όρεξη να την κυνηγήσουμε. Πονάει, λοιπόν, για να σου δείξει την αξία της, εκεί κατέληξα. Δύο τρόπους έχει για να μιλήσει η αγάπη. Τον έναν μπορείς να τον πεις και έρωτα… Αυτό το συναίσθημα που σε κάνε...