Πυροτεχνήματα

   Η ζωή δεν είναι δυστυχώς όπως τη θέλουμε… ή μήπως είναι; Ποιος ορίζει άραγε τι είναι αυτό που θέλουμε; Μια σφοδρή επιθυμία κατακλύζει τον εγκέφαλο και ενορχηστρώνει όλες τις λειτουργίες του. Η ευχαρίστηση που πηγάζει από την πραγματοποίησή της διαρκεί λίγο και μια νέα επιθυμία ξεπηδά, θαρρείς από το καπέλο κάποιου ταχυδακτυλουργού. Θα ήταν συνεπώς λογικό να συμπεράνουμε ότι η έννοια του ανικανοποίητου ψυχισμού εμπεριέχεται στην επιθυμία; Μα αυτό είναι τελείως αντιφατικό! Η επιθυμία είναι σαν τα πολύχρωμα πυροτεχνήματα που ρίχνει μια παρέα παιδιών που βρίσκονται σε μια αμμουδιά, ασημόχρωμη από το φως του φεγγαριού, περιμένοντας να ανατείλει η καινούρια μέρα. Ίδια ανυπομονησία, ίδιος ενθουσιασμός κι έπειτα μια γλυκιά μελαγχολία, ένα ανομολόγητο, βασανιστικό ερωτηματικό αν πράγματι άξιζε τον κόπο.

   Αν εξερευνήσουμε εξαντλητικά σε βάθος πως εξηγούνται οι σκέψεις και τα συναισθήματα που συνθέτουν τις επιθυμίες και τις παρορμήσεις μας, οδηγούμαστε στο μικρόκοσμο, σε νευρωνικές συνάψεις και χημικές ουσίες που παράγονται στον οργανισμό. Είναι σκόπιμο λοιπόν να μεταφερθούμε με ένα μικροσκόπιο σε μια κλίμακα όπου τα άτομα, ακτίνας μερικών δεκάδων πικόμετρων, δημιουργούν συμπλέγματα, από τα οποία αποτελείται όλος ο γνωστός κόσμος. Δεν είναι συγκλονιστικό; Κάθε άνθρωπος αποτελείται από άτομα, πλήθους της τάξης του 10²⁷, τα οποία αλληλεπιδρούν σχηματίζοντας όλο και πιο σύνθετες δομές, καθεμία από τις οποίες είναι κάτι παραπάνω από το άθροισμα αυτών από τις οποίες αποτελείται. Τα μεγέθη και η πολυπλοκότητα των δομών αυτών είναι πέρα από κάθε φαντασία και η σύλληψή τους από τον νου δε μπορεί παρά να βραχυκυκλώνει τη σκέψη. Η οπτική αυτή μας επιτρέπει να απελευθερωθούμε από τα «δεσμά» και τους περιορισμούς της ανθρώπινης λογικής αντίληψης και να κάνουμε ένα βήμα για να βιώσουμε τον κόσμο ανεξάρτητα από προσωπικά πάθη.

   Το ίδιο συμβαίνει και στο διάστημα, όπου ερχόμαστε αντιμέτωποι με μεγέθη αδιανόητα για τις θνητές μας προδιαγραφές. Πώς γίνεται να βλέπουμε αυτή τη στιγμή στον ουρανό κάτι το οποίο δεν υπάρχει; Η καθηγήτρια στη σχολή μας το εξήγησε, το έγραφε και σε εκείνο το βιβλίο… αλλά πως είναι δυνατόν; Τι γίνεται όταν οι επιστημονικές αντιλήψεις έρχονται σε αντιπαράθεση με την αισθητηριακή αντίληψη; Μήπως υπάρχουν πολλαπλές πραγματικότητες; Η ανθρώπινη λογική είναι απαραίτητο, σωτήριο εργαλείο για την καθημερινότητα, αναρωτιέμαι όμως αν μας εμποδίζει να συλλάβουμε το μεγαλείο της φύσης, η οποία τελικά δεν περιορίζεται στην εγκιβωτισμένη λογική;

   Η ταινία που είδα σήμερα με δίδαξε ότι «οι άνθρωποι πεθαίνουν αλλά η ζωή συνεχίζεται». Η εργασία που έκανα χτες με δίδαξε ότι κάθε δυσκολία είναι μια πρόκληση, μια αφορμή για νέες εμπειρίες, νέες φιλίες, νέα όνειρα, νέες περιπέτειες. Το πρώτο ακούγεται καταθλιπτικά πεζό. Το δεύτερο αφελής καρπός της νιότης. Κοινή συνιστώσα πάντα όμως η δίψα για μάθηση, το ενδιαφέρον για το άγνωστο, η αέναη επαγρύπνηση. Ας αφουγκραστούμε, ας αναρωτηθούμε, ας αναθεωρήσουμε, ας ανοίξουμε πάνω απ’ όλα το μυαλό μας… Μόνοι έτσι δε θα αιχμαλωτιστούμε στο κυνήγι της χίμαιρας.

   Η φύση ξεπερνά με βεβαιότητα σε αριθμό και μυστήριο τα δικά σου μυστικά και σου κλείνει το μάτι με κάθε ευκαιρία! Θυμηθείτε, ακόμα κι αν τα πυροτεχνήματα φωτίζουν για λίγο, αν επιλέξουμε τη σωστή παραλία τα αστέρια θα φωτίζουν για πάντα… Εννοώ, για κάποια εκατομμύρια χρόνια… για την ανθρώπινη κλίμακα είναι πάντως αρκετά! Έτσι κι αλλιώς, ποιος μπορεί να πει με βεβαιότητα ποια από αυτά που βλέπουμε υπάρχουν ακόμα;

                                                                                                         Απόκλιση