Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

πολύχρωμοι άνθρωποι

  Ξέρεις... Είναι μερικές φορές που απογοητεύεσαι από τα γκρίζα χρώματα αυτής της πόλης. Είναι λες και έχει έρθει κάποιος κύριος και χωρίς να ρωτήσει κανέναν πήρε όλα τα άλλα χρώματα... Και μερικές φορές βγαίνεις από το σπίτι σου χωρίς το χαμόγελο στα χείλη. Κοιτάζεις τους ανθρώπους γύρω σου και γκρινιάζεις, σαν μικρό παιδί, πως αυτοί φταίνε που δεν υπάρχουν πια τα χρώματα στην πόλη.  

  Το μικρό παιδί όμως που ζει μέσα σου αναζητά τα χρώματα... Γιατί δεν αντέχει το γκρι... Κανένα παιδί δεν έχει ζωγραφίσει σε μια κόλλα χαρτί μόνο με μαύρο και γκρι... Όλα βάζουν μέσα και κόκκινο, και κίτρινο, και πορτοκαλί, και μπλε, και μωβ! Γεμίζουν το χαρτί με χρώματα. Γιατί η καρδιά τους είναι έτσι! Γιατί έχουν μέσα τους χρώματα που θέλουν να τα σκορπίσουν!  Όμως μεγαλώνοντας... Είναι λες και αυτή η καρδιά χάνει τα χρώματά της. Λες και κάποιος της τα κλέβει... Και δεν έχει πια χρώματα το μεγάλο παιδί για να τα σκορπίσει...  

 Μαζί με τα χρώματά του, χάνει ίσως και την ελπίδα του... Χάνει και το χαμόγελό του. Και έτσι σιγά σιγά οι γκρίζοι άνθρωποι πληθαίνουν! Αλλά (πάντα υπάρχει ένα ''αλλά''...) πάντα υπάρχουν και οι άνθρωποι που έχουν καταφέρει να κρατήσουν το μικρό παιδί μέσα τους. Και έτσι έχουν καταφέρει να κρατήσουν και τα χρώματα στην καρδιά τους! Βγαίνουν με ένα τεράστιο χαμόγελο στον έξω κόσμο και η επιχείρησή τους ξεκινά: Θα βάψουν όλους τους ανθρώπους!  

  Πρόσφατα μπήκε στη ζωή μου ένας χρωματιστός άνθρωπος! Μου έδωσε και της έδωσα χρώματα! Με έκανε να ελπίζω! Το ίδιο και εγώ! Τώρα πια καθόμαστε μαζί σε ένα παγκάκι ανάμεσα στους γκρίζους κυρίους και ονειρευόμαστε μαζί ένα πολύχρωμο αύριο!!Και αυτή η στιγμή μου αρκεί για να με κάνει ευτυχισμένη! Μου αρκεί για να γίνει η μικρή ελπίδα, μεγάλη και στο τέλος, ποιος ξέρει; Ίσως οι ελπίδες μας να πραγματοποιηθούν! 
  
  Έτσι λοιπόν, χάρη σε αυτόν τον πολύχρωμο άνθρωπο που τριγυρνά στους δρόμους της Αθήνας και σκορπά πιτσιλιές με χρώματα, ελπίζω πως κάποτε αυτή η πόλη θα γίνει χρωματιστή! Θα γεμίσει με όνειρα και χαμογέλα!!  

Όσο υπάρχουν άνθρωποι με χρώματα, πάντα θα ελπίζω!

Το κουρδιστό πορτοκάλι. 


Ετικέτες

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

της λήθης το πηγάδι

·         λήθη   <   αρχαία ελληνική   λήθη   <   λήθω ουσιαστικό,  θηλυκό Ορισμός : η  λησμονιά , το σβήσιμο από τη μνήμη, το να μη θυμάσαι πια                  η  λησμονιά , η κατάσταση κατά την οποία δεν σε θυμάται κανείς ·         Συγγενικές λέξεις: λάθος, λαθραίος, αλήθεια       Άραγε πόσα άτομα αναγκάστηκες να ξεχάσεις και να αφήσεις πίσω και πόσα ακόμα θα υπάρξουν στη ζωή σου; Κάποια από αυτά τα επέλεξες εσύ, κάποια λαθραία εισέβαλαν στη ζωή σου, μα όλα κατέληξαν να σου είναι απαραίτητα. Και όμως ήρθε η μέρα που τα άτομα αυτά σε πρόδωσαν, σε πλήγωσαν, σε απέρριψαν. Ήταν λάθος σου που τους επέτρεψες να γίνουν αναπόσπαστο κομμάτι σου; Δεν έχει σημασία πια. Το μόνο που προσπαθείς μανιωδώς είναι να απαλλαγείς από το αίσθημα του θυμού, την απώλειας, της απόγνωση...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Όλα μου τα'μαθες μα ξέχασες ένα πράγμα.

      Είμαστε τελικά πολύ περίεργα όντα εμείς οι άνθρωποι. Μπερδεύουμε την απλή ύπαρξη με την πραγματική ζωή και επιτρέπουμε να χαθεί πολύτιμος χρόνος βυθισμένοι στα προβλήματα και στο εγώ μας. Ενώ λοιπόν βρισκόμαστε παγιδευμένοι στη δίνη των ανεξέλεγκτων ρυθμών της εποχής που-αν μη τι άλλο- μας επιβάλλει να θεριεύουμε τη ματαιοδοξία και τη φιλαυτία μας, κάπου εκεί στο βάθος υπάρχει μια διέξοδος απ´όλα αυτά, η οποία ακούει στο όνομα αγάπη. Φαντάζει όντως πολύ ουτοπικό και ρομαντικό μέχρι τη στιγμή που έρχεται η σειρά σου να το βιώσεις.      Υπήρχαν πάντοτε δύο είδη του  « σ´αγαπώ »  που κατέκρινα: αυτά που δεν εκφράστηκαν ποτέ και εκείνα που συνηθίζουν πλέον να ξεστομίζουν οι άνθρωποι με την πρώτη ευκαιρία βιαστικά και επιπόλαια στους άλλους. Γενικότερα, η σχέση μου με την αγάπη υπήρξε  « περίεργη »  κατά το παρελθόν, καθώς σπάνια εξέφραζα λόγια αγάπης πολλώ δε μάλλον το  « σ´αγαπώ μου » . Αυτή η αντιμετώπιση ίσως και να...
2 σχόλια
Διαβάστε περισσότερα

Γιατί πονάει τόσο η αγάπη;

«Γιατί πονάει τόσο η αγάπη;»… Θυμάσαι τότε που με ρώτησες; Είχα σαστίσει. Ήθελα να σε πάρω αγκαλιά και να σου φωνάξω πως δεν πονάει, πως ότι πονάει δεν είναι αγάπη και πως όλα θα πάνε καλά. Αλλά δεν το έκανα, ήξερα πως θα έλεγα ψέματα. Ναι, η αγάπη πονάει… Με τον δικό της τρόπο. Είναι ένας πόνος γλυκός, ζεστός, ίσως ακόμα και δίκαιος. Είναι ένας πόνος που θυμίζει εσένα και αυτό είναι που τον κάνει τόσο άσχημο. Με μία τόσο απλή ερώτηση με έριξες σε σκέψεις. «Γιατί δεν είναι εύκολη». Τι άλλο να σου έλεγα; Είναι το μόνο που ξέρω για την αγάπη και το έμαθα με τον δύσκολο τρόπο, όπως όλοι μας. Αν ήταν κάτι το εύκολο, η αγάπη, δε θα είχε τόση αξία, θα την βαριόμασταν γρήγορα. Αν ήταν τόσο εύκολο το να αγαπήσεις και να αγαπηθείς θα ήταν όλα όμορφα και ρόδινα, τόσο που θα χάναμε την όρεξη να την κυνηγήσουμε. Πονάει, λοιπόν, για να σου δείξει την αξία της, εκεί κατέληξα. Δύο τρόπους έχει για να μιλήσει η αγάπη. Τον έναν μπορείς να τον πεις και έρωτα… Αυτό το συναίσθημα που σε κάνε...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα