Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

άλλη οπτική

  Τη λατρεύω αυτή την πόλη. Όλοι μου λένε, ότι ίσως να είναι η ασχημότερη της Ελλάδας, με τους πιο δύστροπους ανθρώπους, αλλά δεν τους ακούω και ξέρετε γιατί; Γιατί καταφέρνω κάθε φορά και βλέπω αυτό που δε βλέπουν οι άλλοι. Βλέπω το φως της! Όχι όχι, δεν μπορούν να το δουν όλοι, παρά μόνο όσοι έχουν ρομαντική καρδιά. Είναι ένα περίεργο φως, λίγο μουντό, αλλά ταυτόχρονα λαμπερό, άχαρο αλλά και ζωντανό… Ίσως να παίζει ρόλο και το νέφος σε αυτό… Δεν ξέρω, τι να σας πω… 
  
  Χάνομαι στους βρώμικους δρόμους της, που μοιάζουν με μονοπάτια, σε ένα χάος τόσο όμορφο, χωρίς κάποιο προορισμό και όλη η βαβούρα της φτάνει στα αυτιά μου ως μελωδία από ένα παλιό, ξεχασμένο jukebox. Τα μαγαζιά με την ταμπέλα «ΠΩΛΕΙΤΑΙ» ή «ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ» με θλίβουν, αλλά φέρνω στο μυαλό μου-ή τουλάχιστον προσπαθώ-τις παλιές τους δόξες, τότε που ήταν γεμάτα από φιλάρεσκο κόσμο, που αγαπούσε το μοντέρνο και ταυτόχρονα ποιοτικό. Απολαμβάνω τα μικρά στέκια στην πλατεία αγίας Ειρήνης που  κάθε φορά δεν πέφτει καρφίτσα κάτω, από τη μαζεμένη νεολαία… Είναι μια νεολαία κεφάτη και με φρέσκες ιδέες για το πώς θα αλλάξει την πόλη, τη χώρα, τον κόσμο όλο, που ξεδιπλώνει τα φτερά της, χωρίς να υπολογίζει αν θα υπάρχει αύριο ή όχι.
  
  Περιπλανιέμαι στα στενά σοκάκια που είναι γεμάτα graffiti, άλλα χρωματιστά, που έχουν να σου πουν μια ιστορία και άλλα, μονόχρωμα και άχαρα, σχηματίζουν φράσεις ή σύμβολα… Όλα, όμως, φαντάζουν σαν ένας ενιαίος πίνακας ζωγραφικής, φιλοτεχνημένος από πολλά χέρια. Αγαπώ τους ανθρώπους της γιατί είναι σαν τα χρώματα… Άλλοι σκοτεινοί κι απρόσιτοι, άλλοι ψυχροί και κλειστοί, κι άλλοι ζωηροί και υπερκινητικοί. Κάπου κάπου, ξεσπούν εκρήξεις μεταξύ τους, όμως καταφέρνουν και ζουν σε απόλυτη αρμονία… Είναι άνθρωποι που έχουν την τάση να πρωτοτυπούν, γιατί δεν είναι με τίποτα ευχαριστημένοι, και να μιλούν για κάθε είδους επανάσταση, γιατί θέλουν να αλλάξουν το σάπιο κατεστημένο…
  
  Δεν είναι άσχημη αυτή η πόλη, αλλά αυτοί που δεν μπορούν να αποδεχτούν τον ιδιαίτερο αέρα και κατοίκους της. Αυτοί που αδυνατούν να τη δουν με μια πιο διαλλακτική και ρομαντική ματιά. Αυτοί που δεν δίνουν δεύτερες ευκαιρίες. Αυτοί που φοβούνται να ανατρέψουν την ανιαρή πραγματικότητά τους. Ιδιαίτερη είναι η Αθήνα, όχι άσχημη…

Μ

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

της λήθης το πηγάδι

·         λήθη   <   αρχαία ελληνική   λήθη   <   λήθω ουσιαστικό,  θηλυκό Ορισμός : η  λησμονιά , το σβήσιμο από τη μνήμη, το να μη θυμάσαι πια                  η  λησμονιά , η κατάσταση κατά την οποία δεν σε θυμάται κανείς ·         Συγγενικές λέξεις: λάθος, λαθραίος, αλήθεια       Άραγε πόσα άτομα αναγκάστηκες να ξεχάσεις και να αφήσεις πίσω και πόσα ακόμα θα υπάρξουν στη ζωή σου; Κάποια από αυτά τα επέλεξες εσύ, κάποια λαθραία εισέβαλαν στη ζωή σου, μα όλα κατέληξαν να σου είναι απαραίτητα. Και όμως ήρθε η μέρα που τα άτομα αυτά σε πρόδωσαν, σε πλήγωσαν, σε απέρριψαν. Ήταν λάθος σου που τους επέτρεψες να γίνουν αναπόσπαστο κομμάτι σου; Δεν έχει σημασία πια. Το μόνο που προσπαθείς μανιωδώς είναι να απαλλαγείς από το αίσθημα του θυμού, την απώλειας, της απόγνωση...

Όλα μου τα'μαθες μα ξέχασες ένα πράγμα.

      Είμαστε τελικά πολύ περίεργα όντα εμείς οι άνθρωποι. Μπερδεύουμε την απλή ύπαρξη με την πραγματική ζωή και επιτρέπουμε να χαθεί πολύτιμος χρόνος βυθισμένοι στα προβλήματα και στο εγώ μας. Ενώ λοιπόν βρισκόμαστε παγιδευμένοι στη δίνη των ανεξέλεγκτων ρυθμών της εποχής που-αν μη τι άλλο- μας επιβάλλει να θεριεύουμε τη ματαιοδοξία και τη φιλαυτία μας, κάπου εκεί στο βάθος υπάρχει μια διέξοδος απ´όλα αυτά, η οποία ακούει στο όνομα αγάπη. Φαντάζει όντως πολύ ουτοπικό και ρομαντικό μέχρι τη στιγμή που έρχεται η σειρά σου να το βιώσεις.      Υπήρχαν πάντοτε δύο είδη του  « σ´αγαπώ »  που κατέκρινα: αυτά που δεν εκφράστηκαν ποτέ και εκείνα που συνηθίζουν πλέον να ξεστομίζουν οι άνθρωποι με την πρώτη ευκαιρία βιαστικά και επιπόλαια στους άλλους. Γενικότερα, η σχέση μου με την αγάπη υπήρξε  « περίεργη »  κατά το παρελθόν, καθώς σπάνια εξέφραζα λόγια αγάπης πολλώ δε μάλλον το  « σ´αγαπώ μου » . Αυτή η αντιμετώπιση ίσως και να...

Γιατί πονάει τόσο η αγάπη;

«Γιατί πονάει τόσο η αγάπη;»… Θυμάσαι τότε που με ρώτησες; Είχα σαστίσει. Ήθελα να σε πάρω αγκαλιά και να σου φωνάξω πως δεν πονάει, πως ότι πονάει δεν είναι αγάπη και πως όλα θα πάνε καλά. Αλλά δεν το έκανα, ήξερα πως θα έλεγα ψέματα. Ναι, η αγάπη πονάει… Με τον δικό της τρόπο. Είναι ένας πόνος γλυκός, ζεστός, ίσως ακόμα και δίκαιος. Είναι ένας πόνος που θυμίζει εσένα και αυτό είναι που τον κάνει τόσο άσχημο. Με μία τόσο απλή ερώτηση με έριξες σε σκέψεις. «Γιατί δεν είναι εύκολη». Τι άλλο να σου έλεγα; Είναι το μόνο που ξέρω για την αγάπη και το έμαθα με τον δύσκολο τρόπο, όπως όλοι μας. Αν ήταν κάτι το εύκολο, η αγάπη, δε θα είχε τόση αξία, θα την βαριόμασταν γρήγορα. Αν ήταν τόσο εύκολο το να αγαπήσεις και να αγαπηθείς θα ήταν όλα όμορφα και ρόδινα, τόσο που θα χάναμε την όρεξη να την κυνηγήσουμε. Πονάει, λοιπόν, για να σου δείξει την αξία της, εκεί κατέληξα. Δύο τρόπους έχει για να μιλήσει η αγάπη. Τον έναν μπορείς να τον πεις και έρωτα… Αυτό το συναίσθημα που σε κάνε...