Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

για σένα. για μας.

  Τελειώνεις το σχολείο. Παίρνεις χαρτιά με υπογραφές, σφραγίδες... και ξεκινάς. "Όλη η ζωή ανοίγεται μπροστά σου!"

  Μιλούσα με μια φίλη που έκανε 10%. "Για ένα χρόνο δεν έκανα κάτι "ουσιαστικό"", λέει. Ασχολούνταν με τη μουσική, διάβαζε, έπαιζε πιάνο. Έβγαινε...... Πέρναγε χρόνο με μουσικές βιβλία και τη δεύτερη οικογένεια της..!

  Αλλά όχι. "Έχασε" ένα χρόνο. Το "ουσιαστικό" θα ήταν να έχει περάσει μερικά μαθήματα σε κάποια σχολή και τώρα να είναι λίγο πιο κοντά στο πτυχίο. Να είναι κάπως πιο κοντά στο "όνειρο" εν μέσω κρίσης. Να κάνει ίσως ένα μεταπτυχιακό και εν τέλει να βρει μια δουλεία. Και να δουλεύει συνεχώς. Και να βγαίνει κάνα βράδυ να χαλαρώσει λίγο...

  Ένας φίλος λιώνει στις προπονήσεις (κάνει πρωταθλητισμό στο τάδε) και του είπα: "ρε συ γιατί δε μειώνεις λίγο, αφού πήζεις". "Τουλάχιστον κάνω κάτι, είμαι χρήσιμος για την κοινωνία’’.

(Τί, εσύ δεν εξοργίστηκες; Μόνο για μένα είναι διαστροφή αυτό;!)

  Πρέπει να ασχολείσαι με κάτι "παραγωγικό". Να δουλεύεις. Να προπονείσαι. Αλλιώς δεν είσαι "χρήσιμος για την κοινωνία". Και αυτά τα "κόμματα" στις σχολές και απ' έξω απ' αυτές είναι ό,τι χειρότερο. Οι απεργοί… Όλοι αυτοί που φωνάζουν και διαταράσσουν αυτή την τόσο καλολαδωμένη μηχανή μας... Τι τους θέλουμε αυτούς; Φταίει που είναι τεμπέληδες. Αχρείοι. ΕΙΝΑΙ ΒΑΡΟΣ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ! Κανείς δεν πρόκοψε χωρίς...

  ΟΚ, ΟΚ. Στοπ. Καταλαβαίνω τι μου γίνεται, αλήθεια. Πρέπει να φάμε. Να έχουμε μια προοπτική να το κάνουμε έστω, να βγάλουμε ένα πτυχίο.  Κι εγώ προσπαθώ, προφανώς.

  Αλλά... παράτα λίγο το ρεαλισμό και πες μου. 
Οι βλέψεις σου... και οι δικές μου. Δε μοιάζουν τώρα λάθος; Όπα άσε το "μα πρέπει να". Είπαμε βγες από την πραγματικότητά μας. (καλά πρόσεξες, "μας")
Πες μου.
Πες το στον εαυτό σου.
Δε γίνεται κάτι λάθος;

.... ΠΑΕΙ ΚΑΤΙ ΚΑΛΑ ΓΑΜΩΤΟ;!

 Όταν ήσουνα πιο μικρός θα ήθελες σίγουρα να αλλάξεις κάτι στον κόσμο.
Ακόμα θα θες.  
Πόσο; Και για πόσο;!
                                        
Είναι τόσο μεγάλη τρέλα να θέλεις μια καλύτερη ζωή;
Τόσο που παράτησες πια τη σκέψη;
Άμα την ξεχάσεις θα σε ξεχάσει. Το ξέρεις.
Μη σε αφήσεις, μην την ξεχάσεις, σε παρακαλώ.
Για σένα. Για μας.



Νεντ

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

της λήθης το πηγάδι

·         λήθη   <   αρχαία ελληνική   λήθη   <   λήθω ουσιαστικό,  θηλυκό Ορισμός : η  λησμονιά , το σβήσιμο από τη μνήμη, το να μη θυμάσαι πια                  η  λησμονιά , η κατάσταση κατά την οποία δεν σε θυμάται κανείς ·         Συγγενικές λέξεις: λάθος, λαθραίος, αλήθεια       Άραγε πόσα άτομα αναγκάστηκες να ξεχάσεις και να αφήσεις πίσω και πόσα ακόμα θα υπάρξουν στη ζωή σου; Κάποια από αυτά τα επέλεξες εσύ, κάποια λαθραία εισέβαλαν στη ζωή σου, μα όλα κατέληξαν να σου είναι απαραίτητα. Και όμως ήρθε η μέρα που τα άτομα αυτά σε πρόδωσαν, σε πλήγωσαν, σε απέρριψαν. Ήταν λάθος σου που τους επέτρεψες να γίνουν αναπόσπαστο κομμάτι σου; Δεν έχει σημασία πια. Το μόνο που προσπαθείς μανιωδώς είναι να απαλλαγείς από το αίσθημα του θυμού, την απώλειας, της απόγνωση...

Όλα μου τα'μαθες μα ξέχασες ένα πράγμα.

      Είμαστε τελικά πολύ περίεργα όντα εμείς οι άνθρωποι. Μπερδεύουμε την απλή ύπαρξη με την πραγματική ζωή και επιτρέπουμε να χαθεί πολύτιμος χρόνος βυθισμένοι στα προβλήματα και στο εγώ μας. Ενώ λοιπόν βρισκόμαστε παγιδευμένοι στη δίνη των ανεξέλεγκτων ρυθμών της εποχής που-αν μη τι άλλο- μας επιβάλλει να θεριεύουμε τη ματαιοδοξία και τη φιλαυτία μας, κάπου εκεί στο βάθος υπάρχει μια διέξοδος απ´όλα αυτά, η οποία ακούει στο όνομα αγάπη. Φαντάζει όντως πολύ ουτοπικό και ρομαντικό μέχρι τη στιγμή που έρχεται η σειρά σου να το βιώσεις.      Υπήρχαν πάντοτε δύο είδη του  « σ´αγαπώ »  που κατέκρινα: αυτά που δεν εκφράστηκαν ποτέ και εκείνα που συνηθίζουν πλέον να ξεστομίζουν οι άνθρωποι με την πρώτη ευκαιρία βιαστικά και επιπόλαια στους άλλους. Γενικότερα, η σχέση μου με την αγάπη υπήρξε  « περίεργη »  κατά το παρελθόν, καθώς σπάνια εξέφραζα λόγια αγάπης πολλώ δε μάλλον το  « σ´αγαπώ μου » . Αυτή η αντιμετώπιση ίσως και να...

Γιατί πονάει τόσο η αγάπη;

«Γιατί πονάει τόσο η αγάπη;»… Θυμάσαι τότε που με ρώτησες; Είχα σαστίσει. Ήθελα να σε πάρω αγκαλιά και να σου φωνάξω πως δεν πονάει, πως ότι πονάει δεν είναι αγάπη και πως όλα θα πάνε καλά. Αλλά δεν το έκανα, ήξερα πως θα έλεγα ψέματα. Ναι, η αγάπη πονάει… Με τον δικό της τρόπο. Είναι ένας πόνος γλυκός, ζεστός, ίσως ακόμα και δίκαιος. Είναι ένας πόνος που θυμίζει εσένα και αυτό είναι που τον κάνει τόσο άσχημο. Με μία τόσο απλή ερώτηση με έριξες σε σκέψεις. «Γιατί δεν είναι εύκολη». Τι άλλο να σου έλεγα; Είναι το μόνο που ξέρω για την αγάπη και το έμαθα με τον δύσκολο τρόπο, όπως όλοι μας. Αν ήταν κάτι το εύκολο, η αγάπη, δε θα είχε τόση αξία, θα την βαριόμασταν γρήγορα. Αν ήταν τόσο εύκολο το να αγαπήσεις και να αγαπηθείς θα ήταν όλα όμορφα και ρόδινα, τόσο που θα χάναμε την όρεξη να την κυνηγήσουμε. Πονάει, λοιπόν, για να σου δείξει την αξία της, εκεί κατέληξα. Δύο τρόπους έχει για να μιλήσει η αγάπη. Τον έναν μπορείς να τον πεις και έρωτα… Αυτό το συναίσθημα που σε κάνε...