θα ναι ζωή...

  Ακόμα και ένα παιδί μαθαίνει από πολύ νωρίς ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Κατά τα διδάγματα της φιλοσοφίας, οι κοινωνίες αποτελούν ένα οργανικό σύνολο, το οποίο μπορεί να περνά διαρκώς από ένα στάδιο σε άλλο, αλλά μεταβάλλεται στο ρου της ιστορίας με τα ίδια βασικά χαρακτηριστικά. Ξέρετε, εξουσιάζοντες και εξουσιαζόμενοι υπήρχαν πάντα και σε κάθε μεγάλη υλική μεταβολή της κοινωνικής πραγματικότητας, συνέβησαν και οι μεγάλες κοινωνικές εκρήξεις και ανακατατάξεις. Η μοναρχία εκτοπίστηκε μόνο όταν η κοινωνία εγκατέλειψε τα χωράφια και στράφηκε στη βιομηχανία και στο εμπόριο, διευρύνοντας του ορίζοντές της σε όλο τον κόσμο(βλ. μεγάλες ανακαλύψεις). Κατ’ αυτόν τον τρόπο πια, είχε σημασία μόνο το χρήμα και όχι η γη. Οι μονάρχες έμειναν με τη γη και την πολιτική εξουσία, ώσπου το άρμα του φιλελευθερισμού τους άφησε μόνο με τη γη… Ο καπιταλισμός εδραιώθηκε ως κυρίαρχη ιδεολογία, ώσπου η υπερπαραγωγή να οδηγήσει στο μεγάλο κραχ του ’29 και η εκμετάλλευση στην ανάδυση της μαρξιστικής ιδεολογίας. Η κρίση αναχαιτίστηκε όμως μέσω του πολέμου και η ‘’κομμουνιστική απειλή’’, μέσω της επιβολής ολοκληρωτικών καθεστώτων σε χώρες προτεκτοράτα.(π.χ. λατινική αμερική). Αποκορύφωμα της επικράτησης του συστήματος, αποτέλεσε, αναμφίβολα, η εκτίναξη του χρηματοπιστωτικού συστήματος, η δημιουργία μιας παγκόσμιας φούσκας των ανεπτυγμένων χωρών, του American dream, μιας κοινωνίας υπό ‘’δημοκρατική’’ κανονικότητα, μαγεμένης από ‘’άρτο και θεάματα’’.

  

  Να που όμως το χρηματοπιστωτικό σύστημα έσκασε. Η σαθρότητα μιας ‘’πλαστής οικονομίας’’, ‘’γράφει’’ το νέο κεφάλαιο της επαναλαμβανόμενης παγκόσμιας ιστορίας. Με το κέρδος να παράγεται όλο και δυσκολότερα, η μέση τάξη βλέπει το εισόδημά της, λόγω περικοπών, να εξαλείφεται σταδιακά και ως αποτέλεσμα, διαγράφεται όλο και εντονότερα η ταξική αντίθεση. Η αγανάκτηση αναζωπυρώνει την πόλωση σε επίπεδο, τόσο ιδεολογιών, όσο και εθνοτήτων. Το ‘’αόρατο χέρι’’ του νεοφιλελευθερισμού στην οικονομία, επιβάλλει ακόμα σκληρότερη εργασία και το αόρατο χέρι ανελευθερίας καταστέλλει τους αμφισβητούντες στο βωμό του ‘’νόμου’’.

  

  Και μέσα σ’ όλα αυτά, η Ελλάδα. Με ένα αδιέξοδο οικονομικό, κοινωνικό, αλλά και πολιτικό. Καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα σε μία οικονομική καταστροφή με μελλοντική προοπτική και σε μία διαρκή ύφεση. Γεμίσαμε με κατήγορους του αδηφάγου νεοέλληνα, κριτές του φόβου εκ του ασφαλούς. Η αριστερά κυβερνά και φέρνει μνημόνια με τη Χ.Α. να καιροφυλακτεί… Περιμένουμε σωτηρία, κάποιοι από την ΕΕ και άλλοι από την ανύπαρκτη πρωτογενή μας παραγωγή.

  

  Θα μου επιτρέψετε να σχολιάσω ότι τα πράγματα είναι εξαιρετικά δυσοίωνα. Η γλύκα του καπιταλισμού έχει εισχωρήσει υπερβολικά βαθιά πλέον σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού και πραγματικά δεν ξέρω πόσοι είναι έτοιμοι να αντέξουν το βάρος όσων υπερασπίζονται μέσω διαδικτύου. Συχνά σκέφτομαι ότι είμαστε υπερβολικά μικροί για να μπορέσουμε να αντισταθούμε στο προτεκτοράτο που θα συνεχίσουμε να είμαστε και ότι οι εξελίξεις μας υπερβαίνουν. Ο κόσμος μένει ζαλισμένος είτε από τις τηλεοράσεις, είτε από μεγάλα λόγια με μηδενικές βάσεις ουσίας. Να συμβιβαστεί κανείς, αναζητώντας την επιβίωση σε μια ζούγκλα ενός οικονομικού παραλογισμού και ενός οργουελικού πολιτικού συστήματος;

  

  Εγώ δεν ξέρω τί τελικά θα κάνω. Πριν αποφασίσω, ένα πράγμα θέλω μόνο να εκφράσω. Οφείλουμε να εμπεδώσουμε ότι και τα δύο μονοπάτια είναι εξίσου δύσβατα. Με τα μεγάλα λόγια δεν πρόκειται να φτάσουμε πουθενά. Μόνη λύση είναι πλέον να διατρανωθεί η ανάγκη εγκατάλειψης του ατομισμού, χάριν του συνόλου, η εγκατάλειψη του ρεαλισμού, χάριν του ρομαντισμού και του οράματος. Η στροφή σε μια ζωή μακριά από την ατέρμονη εργασία και κατανάλωση για το τίποτα, σε μια ζωή που μπορεί και να ‘ναι μικρότερη και πιο φτωχή, αλλά τουλάχιστον θα είναι ζωή…

δικηγοράκος