Όλοι έχουμε έναν άνθρωπο χωμένο στα σωθικά μας που τον ποθούμε όσο τίποτα. Πονάμε ασφυκτικά για αυτόν, τόσο που είτε είναι κοντά μας, είτε μακριά μας, αφήνουμε τη ζωή μας στάσιμη. Συμβιβαζόμαστε σε μια μετριότητα που δεν αντικατοπτρίζει τη ζωή που θέλουμε για μας.Μου είχε πει κάποιος «Ποτέ μην συμβιβάζεσαι με τίποτα λιγότερο από αυτό που θες στη ζωή σου,για κανέναν,όσο και αν τον αγαπάς.Ποτέ δεν οδηγεί πουθενά ο συμβιβασμός,ούτε για σένα ούτε για τον αλλο.»Το θεώρησα λίγο απόλυτο τότε και κυνικό ίσως.Και αν θέλω εγώ να συμβιβαστώ… δεν είναι και πάλι κάτι που θέλω εγώ και επιλέγω για τη ζωή μου;!
Τώρα όμως καταλαβαίνω, οι άνθρωποι πρέπει να είμαστε ελεύθεροι γιατί μόνο έτσι ανθίζουμε. Όταν ψαχνόμαστε,κάνουμε νέα πράγματα και σπάμε τα κατεστημένα μας.Γκρεμίζουμε κάθε μέρα τις ιδέες μας και τον κόσμο μας για να έχουμε την ευκαιρία να τον ξαναχτίσουμε.Να τον ξαναχτίσουμε αυτή τη φορά πιο μεγάλο,πιο όμορφο,πιο φωτεινό.’Ωσπου εμείς οι ίδιοι να τον ξανασκοτεινιάσουμε.Γιατί γι αυτό ζούμε,για την αέναη δημιουργία όχι για τη στασιμότητα. Και ο συμβιβασμός, άκομη και στο πιο μικρό πράγμα στη ζωή μας, είναι στασιμότητα. Εμάς μας κρατάει ζωντανούς η φλόγα της αλλαγής και της θέλησης του καινούργιου που έχουμε στις ψυχές μας. Ενώ αυτό το αίσθημα της κακής σιγουριάς και μονιμότητας μας μαραζώνει.
Ίσως, λοιπόν, οι άνθρωποι που μας δίνουν την ελευθερία μας είναι καλύτεροι για μας απο αυτούς που μας την στερούν συνειδητά.Ίσως πρέπει να ψάχνουμε διαρκώς να βάζουμε κάθε λογής ανθρώπους στη ζωή μας, φωτεινούς και σκοτεινούς. Γιατί αυτοί, οι πιο άκυροι άνθρωποι για μας,είναι αυτοί πο έχουν να μας δώσουν περισσότερα. Αυτοί που πατάνε κουμπιά απάνω μας απάτητα, που ούτε και μεις ξέραμε πως έχουμε.Άνθρωποι που μας μαθαίνουν νέα πράγματα και νέα μέρη του εαυτού μας.Μας τσιγκλάνε για λίγο και μετά μας αφήνουν να πετάξουμε,με νέα πια ερεθίσματα.Αυτοί που μας δίνουν την ελπίδα αλλά σε ένα μόνο δευτερόλεπτο μας την παίρνουν πίσω.Γιατί η ελπίδα είναι η χειρότερη φυλακή που μπορεί να δημιουργήσει το ανθρώπινο μυαλό.Σε κρατάει δεσμίο σε μια πιθανότητα που διογκώνετε στη σκέψη σου μέρα με τη μέρα.Για κάτι σημαντικό ή κάτι ασήμαντο... Δεν έχει σημασία.Σε βάζει σε μια καταστολή για την οποία δεν φταις ουσιαστικά εσύ, αλλά η ανθρώπινη φύση σου.Μόνο όταν χαθεί η ελπίδα περνάμε σε πράξεις, γιατί έτσι είναι η ιδιοσυγκρασία μας.
Το ζήτημα είναι, με το μυαλό μας καθαρό και την καρδιά μας ανοιχτή, να ψάχνουμε συνεχώς.Να ανακαλύπτουμε.Να νιώθουμε.Ώσπου να βρούμε αυτό το κάτι που μας γεμίζει.Αυτό που κάνοντάς το νιώθουμε ολοκληρωμένοι. Και η υπέρβαση είναι, ακόμη και τότε, να συνεχίσουμε να τυραννάμε τους εαυτούς μας ψάχνοντας.Γιατί αν δεν το κάνουμε θα καταλήξουμε να μισούμε αυτό που πριν αγαπούσαμε τοσο.Έτσι είναι η ζωή μας... Ένας φαύλος κύκλος ανικανοποίητης θέλησης.Αλλά αυτή ακριβώς η θέληση είναι και η χαρά της ίδιας της ζωής.
ftl
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου