Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

prison break

Η Χριστουγεννιάτικη αγορά επιτέλους άνοιξε ... το κεφάλι ενός Σύρου, ευτυχώς ελαφρά. 
Εν ολίγοις μόνο οι άνθρωποι με τσέπη βαρύτερη από ένα κατώτερο όριο θα είναι ανεκτοί στην πλατεία καταπατημένου από τις τελευταίες κυβερνήσεις Συντάγματος. 

Ξενοφτωχοφοβία. 

Υποκρισία παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας από την πολιτεία; υποκρισία τόνωσης της αγοράς κι εμείς. Ο κόσμος ξεχύνεται από τα κελιά του και νομίζει πως ικανοποιεί τα καταπιεσμένα του ένστικτα ψωνίζοντας. Η αγορά ενός ρούχου που χρειάζεσαι διαφέρει από τις αγορές που ξεφεύγουν από την πραγματική σου ανάγκη. Υποδούλωση στην ύλη κοινωνική και ατομική. Και συλλογικά περιθωριοποιείται αυτός που δεν ακολουθεί το γράμμα της μόδας, μα και ατομικά σκλαβώνεται σε μία στρεβλωμένη εικόνα για τον εαυτό του. 

Σκεφτόμουν πως τα φτηνά ρούχα τα φτιάχνουν φτωχοί, θύματα εργασιακής εκμετάλλευσης, ή παιδιά που πέσαν θύματα του “δυτικού πολιτισμού” … Τουλάχιστον ας καταλήξουν σε φτωχούς ανθρώπους που 'ναι θύματα όποιας μορφής εκμετάλλευσης. Ας μην καταλήξουν στα χέρια των εκμεταλλευτών. Γι' αυτό λοιπόν, αν θέλετε, ψωνίστε, μα μην κρατάτε τα ρούχα για τον εαυτό σας. Δώστε τα και σε κάποιους που τα έχουν ανάγκη περισσότερο από εσάς.

ΥΓ: Για να μην σχολιάσω την διακόσμηση της πόλης που είναι απομίμηση της απομίμησης της βλακείας που δέρνει μερικούς. Οι Σύροι, που με τόση αξιοπρέπεια διεκδικούσαν τα αυτονόητα, ήταν το μόνο πράγμα που άξιζε σε αυτή την πλατεία τις τελευταίες μέρες. Το έχω απορία, τώρα που δεν είναι δίπλα σας η δυστυχία των Σύρων, πώς μπορείτε και δε νοιάζεστε; Περιμένετε να εφαρμοστεί και σε εσάς μεθαύριο το ανθρωπιστικό πρόσωπο ενός, αναλόγου με τον ισπανικό, νόμου-φίμωτρου;

@ναρχη

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

της λήθης το πηγάδι

·         λήθη   <   αρχαία ελληνική   λήθη   <   λήθω ουσιαστικό,  θηλυκό Ορισμός : η  λησμονιά , το σβήσιμο από τη μνήμη, το να μη θυμάσαι πια                  η  λησμονιά , η κατάσταση κατά την οποία δεν σε θυμάται κανείς ·         Συγγενικές λέξεις: λάθος, λαθραίος, αλήθεια       Άραγε πόσα άτομα αναγκάστηκες να ξεχάσεις και να αφήσεις πίσω και πόσα ακόμα θα υπάρξουν στη ζωή σου; Κάποια από αυτά τα επέλεξες εσύ, κάποια λαθραία εισέβαλαν στη ζωή σου, μα όλα κατέληξαν να σου είναι απαραίτητα. Και όμως ήρθε η μέρα που τα άτομα αυτά σε πρόδωσαν, σε πλήγωσαν, σε απέρριψαν. Ήταν λάθος σου που τους επέτρεψες να γίνουν αναπόσπαστο κομμάτι σου; Δεν έχει σημασία πια. Το μόνο που προσπαθείς μανιωδώς είναι να απαλλαγείς από το αίσθημα του θυμού, την απώλειας, της απόγνωση...

Όλα μου τα'μαθες μα ξέχασες ένα πράγμα.

      Είμαστε τελικά πολύ περίεργα όντα εμείς οι άνθρωποι. Μπερδεύουμε την απλή ύπαρξη με την πραγματική ζωή και επιτρέπουμε να χαθεί πολύτιμος χρόνος βυθισμένοι στα προβλήματα και στο εγώ μας. Ενώ λοιπόν βρισκόμαστε παγιδευμένοι στη δίνη των ανεξέλεγκτων ρυθμών της εποχής που-αν μη τι άλλο- μας επιβάλλει να θεριεύουμε τη ματαιοδοξία και τη φιλαυτία μας, κάπου εκεί στο βάθος υπάρχει μια διέξοδος απ´όλα αυτά, η οποία ακούει στο όνομα αγάπη. Φαντάζει όντως πολύ ουτοπικό και ρομαντικό μέχρι τη στιγμή που έρχεται η σειρά σου να το βιώσεις.      Υπήρχαν πάντοτε δύο είδη του  « σ´αγαπώ »  που κατέκρινα: αυτά που δεν εκφράστηκαν ποτέ και εκείνα που συνηθίζουν πλέον να ξεστομίζουν οι άνθρωποι με την πρώτη ευκαιρία βιαστικά και επιπόλαια στους άλλους. Γενικότερα, η σχέση μου με την αγάπη υπήρξε  « περίεργη »  κατά το παρελθόν, καθώς σπάνια εξέφραζα λόγια αγάπης πολλώ δε μάλλον το  « σ´αγαπώ μου » . Αυτή η αντιμετώπιση ίσως και να...

Απόσπασμα - Clarice Lispector, Τα κατά Α.Γ. Πάθη

  Είχα εισέλθει στο όργιο του Σαμπάτ. Τώρα ξέρω τι συμβαίνει μές στο σκοτάδι τις νύχτες των οργίων. Ξέρω! Ξέρω με τρόμο: τα πράγματα οργιάζουν. Το πράγμα από το οποίο είναι φτιαγμένα τα πράγματα απολαμβάνει τον εαυτό του – αυτή είναι η ωμή χαρά της μαύρης μαγείας. Από αυτό το ουδέτερο έζησα - το ουδέτερο ήταν ο αληθινός μου αρχέγονος ζωμός. Προχωρούσα και αισθανόμουν τη χαρά της κόλασης.   … Ξεπερνούσα γρήγορα τον εθισμό μου, και η γεύση ηταν καινούργια σαν το μητρικό γάλα που δεν έχει γεύση παρά μόνο για στόμα ενός μωρού. Με την κατάρρευση του πολιτισμού και της ανθρωπιάς μου – που ήταν για εμένα μια οδύνη μεγάλης νοσταλγίας – με την απώλεια της ανθρωπιάς, άρχιζα να γεύομαι οργιαστικά την ταυτότητα των πραγμάτων. … Ως τότε οι εθισμένες μου αισθήσεις ήταν βουβές στη γεύση των πραγμάτων. Όμως η πιο αρχαϊκή και η πιο δαιμονική από τις δίψες μου με είχε οδηγήσει υπόγεια να κατεδαφίσω όλες τις κατασκευές. Η αμαρτωλή δίψα με οδηγούσε και τώρα ξέρω πως το να αισθάνεσαι τη γ...