Ένα μπαλονάκι από τα άνθη της βουκαμβίλιας απογειώνεται

16-4-11

Νιώθω σαν περήφανος αετός φυλακισμένος στο

                                                           κλουβί,

    που όλο κοιτά τα κάγκελα και

                                              διαμαρτύρεται

                                        για την ελευθερία που

                                                δεν έχει

  ώσπου στο τέλος ξεχνά ότι είναι κι αυτός μέσα

         και μόνο σκέφτεται κάγκελα, γίνεται κάγκελα

10-12-14

  Αυτή την πραγματικότητα που ίσχυε για πολλούς εντός και εκτός φυλακών ανέτρεψε και νίκησε ο Ρωμανός σαν να ήτανε χάρτινο πυργάκι. Ας μην εμμείνουμε στα φαινομενικά. Η νίκη των κρατουμένων απεργών πείνας είναι μεγάλη. Κάθε άνθρωπος που διεκδικεί τα δικαιώματά του, χωρίς να κάνει πίσω και χωρίς να κάνει κακό σε κανέναν, θυσιάζοντας τον εαυτό του, αξίζει. Η λύση στο ζήτημα της πρόσβασης των κρατουμένων μέσω εκπαιδευτικών αδειών άργησε να βρεθεί, αλλά βρέθηκε. Και μαζί με αυτήν, βρέθηκε η αγωνιστική πνοή σε πολλούς που την είχαν ξεχάσει, που είχαν βολευτεί σε αυτά που είχαν, που είχαν ξεχάσει πως το να υπερασπίζεσαι το δίκαιο είναι πάντα μεγάλο ρίσκο που πρέπει να παίρνεις, ακόμα και αν όλα είναι δυσοίωνα…  Μένουν κι άλλα πράγματα να γίνουνε.

Τι ανθρώπινο έκανες σήμερα;

Τι καλό έκανες σήμερα;

Τι καλό κάνεις όσο προχωράει η ώρα;

Τι καλό θα κάνεις αύριο;

Ο κόσμος τρέχει.

  Μόνο εσύ έχεις τη δυνατότητα να αξιοποιήσεις την κάθε ευκαιρία στη δική σου ζωή για να κάνεις τον κόσμο καλύτερο. Άδραξέ την. (Ενασχόληση με τα προβλήματα της κοινωνίας σε στιλ τρέξιμο τελευταία στιγμή να μπεις στη συνέλευση για μια ψήφο είναι αστείο).

Ω έλατο, ω έλατο,

τα πράσινά σου φύλλα

ζεσταίνουν πρόσφυγες γλυκά

στο Σύνταγμα μες στο χιονιά.

Οι απεργοί πεινούν πολύ

κάτω απ' τα λαμπιόνια.

Και σαν η πόλη στολιστεί

ό,τι ο νους τους φανταστεί

θα ναι μες σε ρυζόχαρτο

κάτω από τα κλωνάρια.

Ω έλατο, ω έλατο

και με τα πρώτα χιόνια

θ' ανοίξουν όλα τα κουτιά

δωράκια αλλά και άσυλα

δικαιώματα θα στείλουνε 

στων απεργών το χώμα.

  Και όσον αφορά στους Σύριους, το να τους λες κουρελαρία, είναι σαν να βλέπεις την μύτη του παγόβουνου των προβλημάτων της ανθρωπότητας και να πασχίζεις να τη λιώσεις ... βάζοντάς την κατάψυξη (!). Είναι σαν να υπερμάχεσαι τα προβλήματα της κοινωνίας, αντί να βοηθάς να λυθούν, με σθένος που είναι άξιο να απορεί κανείς. Το τραγικό είναι ότι οι περισσότεροι, λόγω της πλύσης εγκεφάλου που έχουν δεχτεί από τα ΜΜΕ, το κάνουν οικειοθελώς, με την πεποίθηση ότι προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο. Λες και είναι προσφορά να τάσσεσαι κατά οικογενειών που ζητούν το αυτονόητο. Ο Ρωμανός και οι άλλοι απεργοί πείνας δεν αγωνίστηκαν μόνο για τη δική τους πρόσβαση στη σχολή, αλλά για το δικαίωμα των κρατουμένων, που καταπατήθηκε και κινδύνευσε να συνεχίσει να είναι παραγκωνισμένο από την εκδικητικότητα και τα τυχαία μέτρα “ασφαλείας” του κράτους.

  Ας πάρουμε για παράδειγμα τον άλλο απεργό πείνας, τον Κωστάρη. Δικαιούχος αδειών βάσει νόμου, μα τις στερήθηκε λόγω φόβου μην συναντηθεί με τον Σακκά (;). Ο ίδιος, ενόσω έπαιρνε τις άδειες, ουδέποτε έδωσε αφορμή να του στερηθούν.

           

  Πολλοί νομίζουν πως τα βράδια, όταν οι καλοί νοικοκυραίοι πάνε για beaute ύπνου, για να 'ναι φράπα το πρωί, μένουν έξω μόνο οι αλήτες.  Ότι τα βράδια, στα σκοτάδια της νύχτας γίνονται στυγερά εγκλήματα στους δρόμους της Αθήνας. Η πείρα μου πάντως έχει δείξει πώς αυτό είναι τουλάχιστον υπερβολή, ειδικά σε μερικές περιοχές. Εγκλήματα συμβαίνουν καθημερινά και λόγω της αδιαφορίας μας, της βαρεμάρας μας, της τεμπελιάς μας να αρθρώσουμε λόγο δικό μας, μέρα μεσημέρι. Στο Σύνταγμα μια φορά οι άνθρωποι από τη Συρία που διανυκτερεύουν, απεργούν και μένουν, φέρουν σεβασμό για τον ανθρωπισμό. Μόνο ανούσιες φοβίες…

 

  Είμαστε όλοι άνθρωποι. Τίποτα παραπάνω, τίποτα παρακάτω. Χίλια ονόματα δίνουμε στα πράγματα. Ευφάνταστα κάθε φορά, μα κάποιες φορές το όνομα δίνεται στο ντούκου και του προσδίδει άλλη συμπαντική υπόσταση, άλλη από αυτή που είχε.

 

  Και στο Σύνταγμα οι Σύριοι συνεχίζουν τη διαμαρτυρία τους. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν έρθει, από μία ζωή καθημερινή όμοια με τη δική μας, στην κατάσταση να προσφύγουν στην αναζήτηση ασύλου προς διαφύλαξη της ζωής τους. Χίλια ονόματα δίνουμε όμως και στους ανθρώπους. Τους ανθρώπους και τις οικογένειες που ήρθαν εδώ από τη Συρία και τους έχουν ονομάσει “παράνομους”, “πρόσφυγες” και πολλά άλλα.

           

  Δε θα 'ταν πιο απλό να τους πούμε απλά ανθρώπους; Όπως ακριβώς λέμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας. 

@ναρχη + ιδέες ιπτάμενης