είναι που φταίμε όλοι κατά βάθος

  Μπορεί ο αέρας να σε πνίγει. Μπορεί το νερό να σε διψά. Η φωτιά να σε παγώνει και η χαρά να σε καθηλώνει. Γιατί ταλαιπωρούμε τόσο επίμονα τους εαυτούς μας; Μια ιστορία δύσκολη. Κάτι που δεν κατέληξε όπως επιθυμούσαμε.

  

  Αυτό θέλαμε, αυτό θα θέλουμε πάντα. Αναζητάμε απεγνωσμένα αυτό που μας πονά, που είναι η αιτία που θα βγούμε μεσοβδόμαδα και θα πιούμε, θα πάρουμε τηλέφωνα με απόκρυψη τις παλιές “αγάπες”, θα τα βάλουμε με την οικογένεια, το γαμημένο το timing, τους πρώην που μας έκαναν σκληρές και τον μαλακομαγνήτη που μας κυνηγάει. Ζεις για να ξεχνάς. Τις στιγμές, τους έρωτες και τα καλοκαίρια. Κάθε χειμώνα πεθαίνεις και περιμένεις το επόμενο καλοκαίρι μπας και σου φέρει την τύχη ή το πρόσωπο που σου έκλεψε το προηγούμενο.

  

  Και κάπως έτσι ξεχνάς να ζεις. Να ζεις πέρα από τον πόνο και την απογοήτευση, την δημιουργικότητα του να είσαι μόνος. Να ζεις τον ερχομό της άνοιξης με ή χωρίς ταίρι. Να χαίρεσαι την ομορφιά της βροχής ακόμα κι αν δεν έχεις κανέναν να σε φιλάει. Να γίνεσαι μούσκεμα στην βροχή και να είσαι ο μόνος έξω στους δρόμους που δεν κρατά ομπρέλα. Μην φοβάσαι, δεν φαίνεσαι ηλίθιος που είσαι μόνος…

  Πειράζει που σιχάθηκα τις εκδηλώσεις συναισθημάτων; Δεν θέλω ο κόσμος να λέει ό,τι νιώθει, γιατί ταυτοχρόνως είναι σαν να πιέζει τον εαυτό του να το ζήσει. Είναι σαν καταδικασμένος, έρμαιο της μοίρας που χτίζει. Μια ζωή με λάθος σχέσεις ή 10λεπτα πηδήματα, άσκοπες συζητήσεις με πρόσωπα σημαντικά και ουσιαστικές, με αγνώστους σε στάσεις μετρό και τουαλέτες. Βαριά λόγια από αλκοόλ και νηφάλιοι, κότες… Μια ζωή να γκρινιάζουμε για τον έρωτα που έφυγε νωρίς λες και αν τον ρωτήσεις τί γεύση του αφήσαμε τότε θα πει “αδιαφορία, χλιαρότητα ,μιζέρια”. Μια ζωή με την δικαιολογία της νύχτας να μας οδηγεί τα πάθη και κάθε επόμενη μέρα οι τύψεις να μας βυθίζουν στην απομόνωση.

  

  Σιχάθηκα τα καβγαδάκια χωρίς λόγο. Τα ουσιαστικά προβλήματα δεν ειπώθηκαν ποτέ μες την σχέση. Γιατί πονάνε. Άλλωστε, είμαστε ρομαντικοί και ερωτιάρηδες, μέχρι εκεί που μας παίρνει, μέχρι εκεί που φτάνει το εγώ μας.

  

  Σιχάθηκα τις απιστίες που ταυτίζονται με ένα άσχημο βράδυ, μια κακή στιγμή, μια χαζή επιβεβαίωση. Η απιστία είναι λόγος, αιτία, σκοπός να φύγεις. Είναι καμπανάκι που κουδουνίζει από μέσα σου, γιατί δεν το ακούς , δεν το παραδέχεσαι, δεν το αντιμετωπίζεις.

  

  Σιχάθηκα τις συμβουλές από εκείνους που δεν γνώρισαν ποτέ αυτό που σε κάνει κομμάτια, που δεν σε γνώρισαν ποτέ. Και ξέρουν και πως θα το αντιμετωπίσεις.

  

  Εμείς δεν ήμασταν τα παιδιά με τα τσαλακωμένα ρούχα; Τα απεριποίητα μαλλιά και την ανάσα παγωμένη, λαχανιασμένη από τα κυνηγητά, το κρυφτό και το φτου ξ' ελευθερία; Τα παιδιά που ζούσαν στις πλατείες και ακόμα όταν συναντούν τον παιδικό τους έρωτα σκύβουν το κεφάλι από ντροπή; Εκείνα που έπαιρναν λιχουδιές για τα δωράκια που είχαν από κάτω και φαντάζονταν θάλασσες, βυθούς και ξωτικά κάτω από τα κρεβάτια τους. Που ζωγράφιζαν σπίτια μ' ανθρώπους και λουλούδια… Που αγαπούσαν την τζούρα από τα πρώτα τους τσιγάρα μόνο και μόνο για τον καπνό που γεννούσαν τα χείλη τους. Εμείς δεν ήμασταν που γράφαμε στους τοίχους “όσα ρούχα κι αν φορέσεις θα σε σκέφτομαι πάντα γυμνή;” και γελούσαμε γιατί κατά βάθος δεν σκεφτόμασταν το γυμνό αλλά περιμέναμε αυτόν που θα δει μέσα μας.

  

  Τώρα, πολεμάμε να μην σκλαβωθούμε σε σχέσεις, λες και δεν είμαστε ήδη σκλάβοι των μυαλών μας. Σάπια ελευθερία διεκδικούμε πίσω από ατέρμονες προσπάθειες επιβεβαίωσης και αυτοπροβολής. Τώρα οι παιδικοί έρωτες έγιναν χαμένος χρόνος, τα παγωτά θερμίδες και οι ύπνοι ξυπνητήρια. Τώρα φοβόμαστε να κόψουμε το κάπνισμα, να κόψουμε λουλούδια, να κόψουμε τα άσκοπα ξενύχτια μας στην τηλεόραση. Μισούμε τις εκπλήξεις, μισούμε να βλέπουμε τον εαυτό μας ξαφνικά χαρούμενο, στενοχωρημένο, άναυδο. Τώρα το γυμνό είναι κλειτορίδα και αρχίδια. Δεν είναι στήθος που σε αγκαλιάζει, δεν είναι πλάτη που φιλάς, δεν είναι παγωμένες πατούσες που τρίβεις. Γιατί τώρα σε ενδιαφέρει μόνο να φαίνεσαι καλά και να ΚΡΥΒΕΙΣ. Χρόνια, γκόμενους, κιλά, απορρίψεις, ρυτίδες, σπυριά. Δεν είναι η μόδα που μας χάλασε, ούτε το lifestyle χάραξε πορεία στις ανθρώπινες σχέσεις. Δεν είναι κανένα σύστημα. Το σύστημα είμαστε εμείς. Και εμείς πάντα θα θέλουμε συντροφιά, μια ζωή θα ψάχνουμε επιβεβαίωση και ανταπόκριση. Το ζήτημα είναι να μάθουμε να δίνουμε κι εμείς, όχι κορμί, ούτε λόγια φανταχτερά , ούτε φωνές που σηκώνουν την γειτονιά στο πόδι. Να δίνουμε αξία στις επιλογές μας και χρόνο στις πληγές μας.

 anemone