το κορίτσι με το κόκκινο φουλάρι

  Αύριο είναι η δίκη της Αισέ. Σε μια χώρα, όχι πολύ μακριά από δω, ένα κορίτσι, όχι πολύ μεγαλύτερό από σένα, περνάει από δίκη, επειδή το κόκκινο φουλάρι που φορούσε «υποδηλώνει τη σχέση της με τον σοσιαλισμό», καθώς και τη σχέση της με «παράνομες τρομοκρατικές οργανώσεις μαρξιστικού – λενινιστικού προσανατολισμού». Ένα κορίτσι που περίμενε την αδερφή της στη στάση του λεωφορείου. Τον Σεπτέμβριο στην Αττάλεια. Όχι πολύ μακριά από δω. Η Αϊσέ Ντενίζ Καρατζαγίλ και τα 98 άδικα χρόνια φυλάκισης με τα οποία απειλείται. Οι εργάτες που διαδηλώνουν στην Άγκυρα με τις ποδιές της δουλειάς και η Ανατολή που ψηφίζει Ερντογάν. Διακόσιοι ενενήντα εννιά ανθρακωρύχοι θαμμένοι ζωντανοί στη Δυτική Τουρκία κάτω από τη σκόνη του συντηρητισμού και η ισλαμοσυγκεντρωτική κυβέρνηση Ερντογάν. Δύο κόσμοι. Όχι πολύ μακριά από δω. 

  Την φαντάζομαι να εξηγεί στους δικαστές, γιατί της αρέσει να φοράει κόκκινα φουλάρια. Για τα φθινόπωρα στο λιμάνι της Αττάλειας που είναι κρύα και βροχερά και θέλουν ζεστά χέρια και κόκκινα κασκόλ. Για την αδερφή της, που ντρέπεται να κυκλοφορεί χωρίς μαντήλα στο σχολείο. Για το αγόρι που φιλάει κρυφά, γιατί πώς αλλιώς. Να εξηγεί ότι η αντίσταση κατά της αρχής για την οποία κατηγορείται είναι ακόμα περισσότερο μια αντίσταση στο μέλλον που γράφεται για εκείνη, χωρίς εκείνη… Απέναντι σε μία κυβέρνηση αυταρχισμού που περιφρονεί κάθε θεσμοθετημένο δικαίωμα, που ταπεινώνει κάθε γεννημένο ελεύθερο άνθρωπο. Την ακούω να τα παραδέχεται όλα. Ήταν εκεί στις διαδηλώσεις για την δολοφονία του Αχμέτ Ατακάν στην Άγκυρα. Ήταν εκεί σε κάθε μία απ’ τις διαδηλώσεις απέναντι στη δημιουργία αυτοκινητοδρόμου, κόντρα στα εργολαβικά και οπορτουνιστικά συμφέροντα. Στη διαμαρτυρία στην Πανεπιστημιούπολη Cebeci ήταν ανάμεσα σ’ εκείνους που σχημάτισαν ανθρώπινες ασπίδες απέναντι στις αντλίες νερού της αστυνομίας και στη Σόμα περίμενε για επιζώντες έξω απ’ το ορυχείο μαζί με τους εκατοντάδες συγκεντρωμένους.

  Αύριο ένα δικαστήριο θα κρίνει αν μπορεί ένα κορίτσι να διαλέγει τα χρώματα στο ντύσιμό του, κι ακόμα περισσότερο αν μπορεί να διαλέγει τα χρώματα στη ζωή του, τους τρόπους με τους οποίους περιέχεται στον κόσμο και να τον περιέχει. Αύριο θα φανεί πόσο θόρυβο κάνει η σιωπή όταν σπάει. Ονειρεύομαι έναν κόσμο που θα χωράει πολλούς κόσμους. Χωρίς καταπιεστές και καταπιεζόμενους και χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Στον κόσμο μου τα κορίτσια με τα κόκκινα φουλάρια δεν πάνε φυλακή τον Ιούνιο. Γίνονται ποιήματα του δρόμου και ιδέες δικαιοσύνης στις πλατείες. Γίνονται τα αύριο που περιμέναμε χτες και η φωνή τους ακούγεται πιο δυνατά στην άκρη του δρόμου.

                                                                                            Το κορίτσι του μετρό

Υ.Γ. : (από κομπάρσους) και ως προς τα ‘’δικά μας’’ , ας μην ξεχνάμε τη δίκη των δύο ηθοποιών του εμπρός και όλες αυτές τις δίκες που γίνονται ‘’για μας’’ χωρίς εμάς…