εσύ θυμάσαι;

  "Η μνήμη μας είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μας", λένε οι σοφοί του κόσμου. "Η σκιά της ευτυχίας μας". Πιο πολύ από βαρύγδουπη δήλωση, μου θυμίζει δελφικό χρησμό. Αμφίσημο, με πολλές πιθανές εξηγήσεις, ενδεχομένως, και ατυχείς...εξαρτάται από τον ερμηνευτή. Γιατί, όμως, να εχθρεύονται οι αναμνήσεις μας την ίδια την ύπαρξή μας; Ίσως επειδή τις ανακαλούμε, όταν είμαστε δυστυχισμένοι και θέλουμε να βιώσουμε την πικρία της νοσταλγίας των ευτυχισμένων μας στιγμών. Αν, λοιπόν, δεχθούμε ότι τα καλολαδωμένα γρανάζια του φροϋδικού μηχανισμού της απώθησης λειτουργούν σωστά, τότε η λέξη ανάμνηση είναι στο μυαλό μας παντρεμένη με την αλησμόνητη, ευτυχή στιγμή του παρελθόντος μας. Τι κρίμα, όμως, που κάποιοι από εμάς ζούμε εγκλωβισμένοι στη φυλακή των αναμνήσεών μας ή ακόμα χειρότερα δεν απολαμβάνουμε τις στιγμές του παρόντος, επειδή φοβόμαστε ότι θα μας ξεγλιστρήσουν και θα σπεύσουν να αναζητήσουν τη θέση τους στο βασίλειο της μνήμης μας!

  

  Εντάξει, κάνουμε λάθος και το ξέρουμε. Στην περίπτωση που οι "θύμησες" γίνονται δεσμά, σφάλλουμε, βρε παιδιά. Ή μήπως επιλέγουμε; Έτσι απλά, γιατί απολαμβάνουμε την αναπόληση, γιατί θέλουμε οι μνήμες μας να μας προσδιορίσουν, γιατί επιδιώκουμε το στίγμα τους. Έχω πολύ δυνατή μνήμη...νομίζω από επιλογή. Την ασκώ, μάλιστα, σε κάθε ευκαιρία. Γιατί δε θέλω να ξεχάσω...ΠΟΤΕ! Πρέπει οπωσδήποτε....

  

  Άτιμη λέξη "πρέπει", με στοιχειώνεις. ΘΕΛΩ οπωσδήποτε να θυμάμαι τις βόλτες με τη μηχανή, την ανατολή στο Σούνιο, το πρώτο μεθύσι, εκείνη την παγωνιά στη Σιένα με τον "ημίαιμο" Ναβάχο που μας κέρασε κονιάκ και μας φιλοξένησε για μια βδομάδα, με αντάλλαγμα μια ζωγραφιά, τους δύο αγαπημένους μου ανθρώπους που τώρα πια καβαλάνε τις μηχανές τους και βολτάρουν σε ένα καλύτερο μέρος, όπως μου είπε ένας "μικρός σοφός", τον τρόπο που καίει το μελάνι, όταν χαράζεις στο σώμα σου το σημάδι της ψυχής σου και, τέλος, δε θέλω με τίποτα να ξεχάσω εκείνο το βράδυ στο παρκάκι και τον τρόπο που έσκυψες το κεφάλι σου και κρύφτηκες μέσα στις παλάμες μου, ενώ πάλευες να μη με φιλήσεις. Όλες αυτές οι μνήμες είμαι εγώ. Είναι οι ψηφίδες του παλιοχαρακτήρα μου. Το ίδιο, μάλλον, ισχύει και με τις δικές σας.

                                                                                                                                                 Α