‘’Είμαι δυνατός. Έλλογο ον. Παιδί
της χαραυγής του νέου μιλένιουμ. Ξέρεις είναι τόσο όμορφο να μπορώ να μαθαίνω
τόσα πράγματα. Η ζωή φαντάζει γεμάτη νόημα. Κοιτώ γύρω μου τον κόσμο και τα
μόρια που φέρουν τη ζωή και έχω τόσα να πω. Μου έδωσε το σχολείο μου τις
βάσεις. Τώρα είμαι στο πανεπιστήμιο. Είμαι επιστήμων. Η μαμά είναι τόσο
χαρούμενη. Τις μιλώ για όλα αυτά που διαβάζω στα βιβλία. Πλέον, στο καθημερινό
τραπέζι του σπιτιού κάνω διαλέξεις στους γονείς μου. Μαθαίνοντας για τη δομή
της ζωής, νιώθω πιο ισχυρός. Πλέον γνωρίζω. Ζώα, φυτά, άνθρωποι, ουσίες,
οργανικά στοιχεία, σύμπαν, όλα ύλη… Δε θέλω να σταματήσω να μαθαίνω. Μπορούμε
να φτάσουμε εκεί που δεν είχαμε φανταστεί. Μπορούμε να κάνουμε τη ζωή ακόμα
ευκολότερη. Κάποια στιγμή θα φτάσουμε στον Άρη. Θα μάθουμε να αναπαράγουμε
φυτά, ζώα, ακόμα και ανθρώπους. Θα ‘μαστε ευτυχισμένοι…
Ακόμα και αν δεν είμαστε, θα ξέρουμε τόσα, ώστε με ένα χάπι να έρχεται
και η ευτυχία. Πολλά προχώρησαν από τα πρώτα βήματα της ψυχολογίας. Η λέξη
κατάθλιψη θα εκλείψει. Το μυαλό θα χαρτογραφηθεί σε ένα σύστημα συναισθημάτων.
Ήρθε η ώρα για έναν κόσμο, χωρίς γιατί, χωρίς εν γένει ερωτηματικά. Όταν ξέρεις
τα πάντα γύρω σου, ακόμη και τον ίδιο σου τον εαυτό, γιατί αγαπάς, γιατί
ερωτεύεσαι, όλα αποκτούν αξία…’’.
Δυστυχώς, πολλοί μιλούν κάπως έτσι, το ίδιο και εγώ. Μα στην τελική αποφάσισα πως δε θέλω να ξέρω
το γιατί. Δε θέλω να ξέρω, τι υπάρχει γύρω μου και αν αυτό θα το πούμε μόρια ή
ηλεκτρόνια. Δε θέλω να μάθω τον λόγο των αποφάσεων και των συναισθημάτων μου.
Η ανθρωπότητα δε θα βρει το νόημα της ζωής, ούτε το ελιξίριο της
αθανασίας, πείθοντας τον εαυτό της ότι μπορεί να εξηγήσει και να κανονικοποιήσει
τα πάντα. Βαθιά μέσα μας, πάντα κρυβόταν ο υπαρξιακός φόβος και αυτή η
υπερανάλυση του κόσμου και του εαυτού μας, ήλθε ως ψευδαίσθηση δύναμης απέναντι
στη θνητότητά μας.
Καμία δύναμη δεν θα έχουμε να δείξουμε, όταν η ανθρωπότητα θα έχει
διαγράψει πια τον κύκλο της ύπαρξής της στο σύμπαν, έχοντας να επιδείξει
ανθρώπους, αλαζόνες, ουσιαστικά αδύναμους και δυστυχείς. Η μόνη δύναμη βρίσκεται
στην αποδοχή της αδυναμίας μας απέναντι στην ζωή και η μόνη ευτυχία στην
αποδοχή του παραλόγου και ανεξήγητου, στα άλογα πάθη και συναισθήματα…
δικηγοράκος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου