Περί ανθρωπότητας

Δε μπορώ να πω καληνύχτα. Όχι απόψε.

Όχι. Δε κινδυνεύω .

Όχι εγώ. 

Όχι εδώ. 

Στο Παρίσι όμως;

Στο Παρίσι ναι.

Να φοβάμαι; 

Και βέβαια φοβάμαι.

Παρίσι, Συρία, Αμερική, Ελλάδα... 

Δεν είναι τόσο μακρινά. Χτες εκεί, αύριο εδώ, πάντα κάπου, πάντα κάποιοι, πάντα για κάποιο λόγο που δε μπορώ ποτέ να καταλάβω.

Για κάποιο λόγο που ξεπερνά την ανθρώπινη συνείδηση, τη δική μου λογική. Για ένα λόγο που κάθε φορά μας κατατάσσει στην κορυφή των πιο ηλιθίων ειδών στον πλανήτη. Άλλες φορές το ονομάζουν οικονομικό συμφέρον, άλλες θρησκεία, άλλοτε πολίτευμα, παράνομα όπλα... 

Εγώ το ονομάζω πόλεμο! Και τον πόλεμο τον ονομάζω συνειδητή επιθυμία του ανθρώπου να σκοτώσει άλλον άνθρωπο. Χωρίς έλεος, χωρίς φόβο και ενοχή. Σήμερα εκεί, αύριο εδώ. Σήμερα αυτοί, αύριο εμείς.

Εκφοβισμός, σκοτάδι, απειλή, μακελειό, το κουμπί...ψυχρή εκτέλεση.

Και όλο αυτό; Για σαράντα παρθένες; Για λεφτά και θησαυρούς; Για πετρέλαιο και ορυκτά; Ζωές που μία-μία θυσιάζονται, χωρίς τη συναίνεσή τους για παραδείσους που δε ξέρουμε καν αν υπάρχουν, από ανθρώπους που δε γνωρίζαμε καν ότι υπάρχουν.

Λόγοι θεών νοθευμένοι από τα συμφέροντα ανθρώπων. Δίψα για αίμα και κυριαρχία. Όμως όταν σκοτώσετε τους πάντες τι θα μείνει για να ξεδιψάσετε;  Πάνω σε τι θα κυριαρχήσετε;

Η γη χωράει τους πάντες, τα αγαθά φτάνουν και περισσεύουν, η επιστήμη και η τεχνολογία μπορούν να φτιάξουν δρόμους για να μας ενώσουν και όχι να γκρεμίσουν γέφυρες για να μας χωρίσουν.

Οι θεοί σας που το θέλημά τους τόσο πολύ πιστεύετε και ακολουθείτε τυφλά ίσως να είχαν άλλα σχέδια και να ήθελαν για μία μονάχα μέρα μέσα σε όλους αυτούς τους αιώνες να πέθαιναν οι άνθρωποι μόνο από γηρατειά.

Οι γονείς σας ακόμα, ίσως να είχαν άλλα σχέδια από το να γεννήσουν δολοφόνους αθώων.

Ίσως και εσείς οι ίδιοι να είχατε άλλα σχέδια από το να ακολουθήσετε και πάλι τυφλά, αλλά κατά τα άλλα οικειοθελώς, ανθρωπόμορφα τέρατα που επίσης οικειοθελώς σπέρνουν τον πόνο, τον τρόμο και τη μιζέρια.

Όχι λοιπόν στην ελευθερία, όχι στη ζωή, όχι στην ελεύθερη βούληση, όχι στη διαφορετικότητα, όχι στη γνώση.

Τρομοκρατία.

Ας θάψουμε μόνοι μας το είδος μας.

Ίσως έτσι να είναι καλύτερα.

Καληνύχτα λοιπόν κόσμε...

Heilagrey