τα σταφύλια της οργής

  Κυριακή σήμερα, 15 Νοέμβρη, 2 μέρες μετά τα γεγονότα του Παρισιού και 2 πριν την επέτειο του Πολυτεχνείου. Θα μπορούσα βέβαια να γράψω κάτι σχετικό και ‘’επίκαιρο’’ όπως απαιτούν τα timelines των social media. Αν’ αυτού, επέλεξα να μιλήσω για ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ένα βιβλίο με θέμα την αδικία του καπιταλιστικού συστήματος που γεννά πείνα, χούντες και ρατσισμό, ‘’τα σταφύλια της οργής’’ του Τζων Στάινμπεκ. Το κατά πόσο έχουν σχέση αυτά, με το Παρίσι και το κάθε ‘’Πολυτεχνείο’’, το αφήνω στη δική σας κρίση…

  

  Οι ήρωες του βιβλίου, μέλη της οικογένειας ‘’Τζόουντ’’, παίρνουν ζωή στην Αμερική των αρχών της δεκαετίας του ’30, λίγο μετά το μεγάλο κραχ. Σε κατάσταση οικονομικής δυσπραγίας, αναγκάζονται να ακολουθήσουν το μεγάλο ρεύμα μετανάστευσης της εποχής, την εγκατάλειψη της γης τους και της αγροτικής ζωής, για το ‘’όνειρο’’ της Καλιφόρνια, των εύφορων εδαφών και της ελπίδας για ένα μεροκάματο. Στο ταξίδι αυτό που έμεινε στην ιστορία ως ‘’Route 66’’, θα συναντήσουν κάθε δυσκολία, από τον ρατσισμό των ντόπιων, μέχρι την καταστολή από την αστυνομία σε κάθε προσπάθειά τους να αντισταθούν στην εκμετάλλευση από τους εργοδότες και τους επιστάτες.

  

  Η αξία του βιβλίου φυσικά δεν έγκειται στην πλοκή του, αλλά στην δύναμη της ‘’πένας’’ του συγγραφέα που μας παρουσιάζει μια εποχή μεταίχμιο για την ανθρωπότητα. Κάθε ιδιοκτησία περνά στις τράπεζες, η αγάπη για τη γη γίνεται αναζήτηση κέρδους, καρποί πετιούνται στα σκουπίδια με ανθρώπους να πεινούν και οι ανεξάρτητοι αγρότες γίνονται εκμεταλλεύσιμοι εργάτες σε διαρκή μετανάστευση. Είναι η αρχή της απόλυτης κυριαρχίας του χρηματοπιστωτικού καπιταλιστικού συστήματος που ανακάμπτει μετά την πρώτη μεγάλη κρίση του, με κόστος τον άνθρωπο. Σας θυμίζει κάτι νομίζω…

  

  Μα μέσα σε μία τόσο σκοτεινή εποχή, ο Στάινμπεκ δίνει τη μεγαλύτερη σημασία στις ανθρώπινες σχέσεις μεταξύ της οικογένειας  και των εργατών. Δίνει έμφαση στην αλληλεγγύη, την αγάπη και τον έρωτα που γεννιούνται στους καταυλισμούς, με απώτερο στόχο να υμνήσει την δύναμη του ανθρώπου, τον άνθρωπο της εποχής που ήξερε να αγαπά, να νοιάζεται για τον δίπλα του και να γίνεται ένα με τη γη του, μακριά από το κέρδος και την απληστία.

  ‘’Θα βρίσκομαι παντού μέσα στο σκοτάδι. Θα βρίσκομαι εκεί όπου δίνουν μάχη για να φάνε οι πεινασμένοι. Θα βρίσκομαι εκεί όπου ο μπάτσος δέρνει τον ανήμπορο. Θα βρίσκομαι εκεί όπου οι άνθρωποι φωνάζουν επειδή είναι έξαλλοι και δεν αντέχουν άλλο. Αλλά θα βρίσκομαι και εκεί όπου τα παιδιά γελούν επειδή πεινούν μα ξέρουν ότι το δείπνο τα περιμένει. Και θα βρίσκομαι εκεί, όταν οι άνθρωποι θα τρώνε τους δικούς τους καρπούς και θα ζουν στα σπίτια που οι ίδιοι έφτιαξαν. Θα βρίσκομαι εκεί...’’

δικηγοράκος