ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί

Αν τύχει ποτέ και συνυπάρξεις μαζί μου σε παρέα, θα παρατηρήσεις ότι δε μιλάω πολύ. Συχνά κάθομαι σιωπηλή και ακούω τις συζητήσεις των άλλων, χωρίς να σχολιάζω. Οι άνθρωποι που έχω γνωρίσει κατά καιρούς εκλαμβάνουν τη σιωπή μου ως εσωστρέφεια, αδιαφορία ή αυταπάρνηση. Οι δικοί μου άνθρωποι ξέρουν πως είμαι απλά κλεπτομανής.

Όχι, δε συνηθίζω να κλέβω κοσμήματα από πλανόδιους πωλητές, μπίρες από περίπτερα ή σαπούνια από σπίτια που τυχαίνει να επισκεφτώ. Κλέβω τις ιστορίες των ανθρώπων. Ιστορίες μικρές και μεγάλες, σπάνιες και συνηθισμένες, παλιές και μισοτελειωμένες. Ιστορίες που συνέβησαν κάποτε και ιστορίες που δεν έχουν ακόμα συμβεί. Ιστορίες ανθρώπων που αγαπώ και ανθρώπων που συνάντησα μία μόνο φορά. Τους αφήνω να μιλούν για ώρα κι εκείνοι παρασύρονται και μοιράζονται γεγονότα και σκέψεις που στην αρχή δεν περίμεναν. Και ακριβώς εκείνη την εκστατική στιγμή, αρπάζω γρήγορα και αθόρυβα ένα μικρό, πολύ μικρό κομμάτι του εαυτού τους και το κάνω δικό μου.

Από μικρή μου άρεσαν τα βιβλία. Όχι γιατί μπορώ να εκτιμήσω τόσο πολύ την ευφράδεια του συγγραφέα ή τη γλαφυρότητα των περιγραφών. Πιο πολλή σημασία δίνω στην πλοκή και στα στοιχεία που αυτή φανερώνει για τους χαρακτήρες. Ο μεγάλος George R. R. Martin είπε πως κάποιος που διαβάζει βιβλία δε ζει μία, αλλά χίλιες ζωές. Έτσι νιώθω και όταν «διαβάζω» ανθρώπους. Αισθάνομαι ότι οι δικές τους εμπειρίες έρχονται και κουμπώνουν τέλεια στις δικές μου. Και ξαφνικά, ο, τι έχω σκεφτεί, νιώσει και ζήσει αποκτά άλλη αξία, γιατί με συνδέει άρρηκτα με κάποιον άλλον άνθρωπο. Και μετά άλλον έναν, κι άλλον έναν, κι άλλον έναν… Κι είναι αυτή η λύτρωση της ένωσης που με κάνει να συνεχίζω να ξυπνάω το πρωί.

Η αλήθεια είναι ότι το να μετατρέπεσαι σε ψηφιδωτό κατασκευασμένο από ιστορίες τόσο πολλών και διαφορετικών ανθρώπων δεν είναι μόνο γοητευτικό, αλλά και επικίνδυνο. Από τη μία, οι νοητές γραμμές που σε διαχωρίζουν από τους άλλους γίνονται δυσδιάκριτες. Και κάπως έτσι, μπορείς εύκολα να χάσεις τον εαυτό σου. Από την άλλη, είναι σαν να παθαίνεις συναισθηματική υπερφόρτωση, αφού κουβαλάς πάνω σου χαρές και λύπες περισσότερες απ’ όσες -κανονικά- αντέχεις. Όμως, στο τέλος της ημέρας, όταν μετράς τις ζωές που έζησες σήμερα και τα δάχτυλα των χεριών σου δεν αρκούν, το ρίσκο δεν έχει και τόση σημασία.

Την επόμενη φορά που θα συνυπάρξεις με ανθρώπους προσπάθησε για λίγη ώρα να μη μιλήσεις. Τέντωσε τα αυτιά σου, άνοιξε τα μάτια σου και περίμενε. Κάποια στιγμή θα πιάσεις τον εαυτό σου να κλέβει μια ιστορία κάποιου, χωρίς να το καταλάβεις, κι έτσι θα γίνει η αρχή. Και μη φοβάσαι το τέλος. Αν κάθε φορά που κλείνεις ένα βιβλίο, ανοίγεις το επόμενο, το τέλος κρατάει μόνο μια στιγμή.